Rijke mensen doen domme dingen: de serie 'Sirens' baadt in een feelgood-verontwaardiging

Het is een zomerromance, niets serieus. De woede die je als betrokken kijker voelde over de verrassende wending in de finale van "Sirens", verdwijnt zodra je je laptop dichtklapt. De vijfdelige miniserie heeft een nogal cathartisch effect, geheel in lijn met de dramatheorie van Aristoteles.

De Netflix-productie behoort tot het succesvolle genre van series over rijke mensen die domme dingen doen. De titel is "Eat the Rich". Wat koningen en goden waren in oude drama's, zijn in deze trope de superrijken. En de verdorvenheid van de zogenaamde "one-procenters" is nergens beter te zien dan in hun paradijs.

Aan het begin van de serie reizen we met een vrouw genaamd Devon (Meghann Fahy) naar een eiland in Port Haven, New England, om haar jongere zus Simone (Milly Alcock) te zoeken. Ze is ontsnapt aan haar disfunctionele familie en woont en werkt nu in een van de prachtige villa's als assistente van miljardair en dierenrechtenactiviste Michaela Kell (de Oscar-winnende Julianne Moore). Goede vrienden noemen haar Kiki.

Kiki heeft een legioen aan volgers. Ze organiseert reddingsacties voor wilde dieren tijdens gala's en heeft haar verblijf ingericht als een kleine surveillancestaat. Het oesterbuffet is uitgebreid, maar gluten zijn verboden. Het personeel mag alleen brood eten achter een gereedschapsschuur, in een blinde hoek van de camera's.

Simone heeft een onprofessioneel hechte band met Kiki opgebouwd. Ze slapen in hetzelfde bed en wisselen kauwgom uit. Wanneer Devon haar zus vindt, beweert ze iets doods in haar ogen te hebben gezien en classificeert ze haar etherische baas als sekteleider. Ze wil Simone nu redden. Maar Simone wil niet gered worden. Bovendien is er geen spoor van de ex-vrouw van de eigenaar.

De foto's van Kiki en Simone zijn in pasteltinten en overbelicht. Hun haar omlijst hun onscherpe gezichten met perfecte golven of is in een strakke paardenstaart gestyled. De foto's van Devon daarentegen zijn in fel licht genomen. Haar haar is simpelweg naar achteren gebonden. Hoewel de superrijken en het proletariaat duidelijk te onderscheiden zijn, zijn goed en kwaad niet zo eenduidig. Elk van de drie hoofdpersonen draagt ​​geheimen met zich mee die geleidelijk aan worden onthuld. Slechts één krijgt uiteindelijk wat ze wil; twee blijven achter.

"Sirens" is gebaseerd op een tien jaar oud toneelstuk van Molly Smith Metzler, dat ze bewerkte voor Netflix. Als kamerstuk speelt het verhaal zich vrijwel uitsluitend af op Kiki's landgoed.

Het is een déjà vu-ervaring. De botsing van verschillende klassen, de glamour van superrijkdom, en: een eiland – hebben we dat de laatste tijd niet vaker gezien? Het is geen toeval dat verhalen over "eet de rijken" hun personages vaak achterlaten in wereldloosheid, zoals Hannah Arendt het verlies van een gedeelde wereld noemt. In "De Witte Lotus" dient het eiland als een plek van herstel; in "Driehoek van Verdriet" is het redding na een schipbreuk; en nu, in de zwarte komedie "Sirenen", is het de toevlucht van Simone, getraumatiseerd door haar jeugd. Als het ultieme vakantiemotief laat het eiland de kijker opgelucht ademhalen. Het belooft een korte ontsnapping uit de wereld van de commoditeiten, een bad in feelgood verontwaardiging.

Ondanks de toneeloorsprong slaagt de seriebewerking er niet in een helder dramatisch verhaal te ontwikkelen. In een spectaculaire scène breekt Michaela's valk, na verschillende pogingen, door de ruit van haar slaapkamerraam en sterft. Het is tot het einde onduidelijk wat dit symboliseert. "Sirens" zit vol prachtige ideeën die niets met elkaar te maken hebben, vol hints die uiteindelijk op niets uitlopen.

Devon en Simone gebruiken het codewoord "Sirenen" als SOS-signaal, een verwijzing naar de wezens uit de Griekse mythologie wier stemmen zeelieden naar hun dood lokken. Sirenen worden vaak afgebeeld als zeemeerminnen, maar soms hebben ze het onderlijf van een vogel – wat Michaela's obsessie met dit wezen des te betekenisvoller maakt. Devon, Simone en Michaela zijn alle drie verleidelijke vrouwen die er op verschillende momenten van beschuldigd zijn mannen naar hun ondergang te leiden.

Er zijn af en toe slapstickmomenten. En aan het einde vertelt "Sirens" ons over de schade die rijkdom en hebzucht aanrichten in de ziel van mensen en hoe vrouwen functioneren in de rollen die hen zijn toebedeeld in rijken die hen niet toebehoren.

De serie schommelt tussen cheesy en nuchter, soms verfrissend onvoorspelbaar, maar meestal verwarrend onsamenhangend. Wanneer de eigenaardigheden elkaar versterken, krijgt de plot een griezelige, dromerige kwaliteit – versterkt door het camerawerk met een vaselinelens. Maar dan wijkt het af van de meest gedurfde ideeën, die je na afloop van de serie nog een paar momenten hadden kunnen bezighouden en verzadigen. Alsof de maker oorspronkelijk een gedurfder plan had gehad en toen simpelweg zei: "Ach, laat maar."

“Sirens” is een oester voor een knorrende maag.

Op Netflix.