'We groeiden op met het idee dat we kopieën van anderen moesten zijn, maar dat waren we niet': Elena Díaz

Elena is 37 jaar oud. Bijna 38. Zijn verhaal weegt. Zijn leven weegt. Zijn waardigheid weegt. Ze is geen doorsnee model, maar wel een model voor grote merken. Ook in grote maten. Ja, ze is een dikke jonge vrouw, trots op wie ze is en hoe ze eruitziet. Zijn huidige moed komt voort uit een schat aan ervaringen die hij in dit interview met u wil delen. In een wereld vol stigma's en zelfgedefinieerde parameters waarbinnen mensen zich gedwongen voelen te conformeren, spreekt Elena zich uit. Dit is hun verhaal.

Mijn naam is Elena, ik ben model en ook nog eens dik. Ik denk dat die twee kwaliteiten de reden zijn waarom we hier praten, José Manuel. Dit begon ongeveer 10 jaar geleden, het was iets waar ik nooit naar verlangde, iets waar ik nooit van had durven dromen. Ik denk dat veel meisjes tegenwoordig opgroeien met de droom om in de modewereld of als model te werken. Ik niet. Omdat? Omdat ik gewoonweg geen kleren in mijn maat kon krijgen. Ik ben opgegroeid in een stad aan de kust, ik ben opgegroeid in de stad Santa Marta, waar de zee mijn grootste vijand werd. Ik voelde mij zo angstig, alleen al omdat ik dik was en een badpak droeg.

Als kind woog je waarschijnlijk ook meer dan veel van je klasgenoten. Wat hebben ze je verteld? Hebben ze je daarover lastiggevallen?

Behalve dat mensen mij lastigvielen, was ik ook bezig mezelf te saboteren, weet je? Het voelde niet alsof iemand mij dik noemde, maar alsof ik het zelf in mijn hoofd was en mezelf de hele tijd saboteerde. Ik dacht voortdurend dat ik minder waard was dan de rest. Dat ik mij moest verstoppen, dat ze mij niet mochten zien. Ik was dus bang om naar het strand te gaan of een badpak te kopen.

Elena is 37 jaar oud. Bijna 38. Zijn verhaal weegt. Zijn leven weegt. Zijn waardigheid weegt. Ze is geen doorsnee model, maar wel een model voor grote merken. Ook in grote maten. Ja, ze is een dikke jonge vrouw, trots op wie ze is en hoe ze eruitziet. Zijn huidige moed komt voort uit een schat aan ervaringen die hij in dit interview met u wil delen. In een wereld vol stigma's en zelfgedefinieerde parameters waarbinnen mensen zich gedwongen voelen te conformeren, spreekt Elena zich uit. Dit is hun verhaal.

Elena, heb jij, net als bijna iedereen, geprobeerd om af te vallen?

Jazeker, uiteraard, altijd. Ik probeerde voortdurend veel dingen op te offeren om te worden wat ik niet was.

En wanneer heb je besloten dat je de zelfsaboterende gedragsstoornis, waarvan je zelf zei dat je die aan jezelf had opgelegd, moest overwinnen?

De modellenwereld heeft mij geholpen. Toen ik mijn eerste aanzoek kreeg, was ik de eerste die dacht aan nee zeggen. Hij zei: "Mensen gaan me uitlachen, mensen gaan me uitlachen. Wat moet ik doen op een bushek van drie meter?" En het was mijn partner die tegen mij zei: “Ga je gang, durf het.” En ik deed het, ik deed het met angst. En het was echt de beste beslissing van mijn leven, José Manuel.

Vroeger werkte ik in de reclame. Tegenwoordig werk ik nog steeds in de reclame, maar op een andere manier. Toen ik mijn imago zag op billboards, in tijdschriften of op televisie, zoals ik ben en niet zoals anderen mij willen zien, besefte ik dat ik deel uitmaak van veel ruimtes waarvan ik eerder dacht dat ze niet bestonden.

Herinnert u zich een situatie waarin iemand ervoor zorgde dat u zich ongemakkelijk voelde op het werk, op uw werk of in uw dagelijks leven omdat u dik was? En wat deed u om daarmee om te gaan?

José Manuel, ik heb echt moeten vechten tegen een veelkoppige reus in deze sector, waar ik slecht werd behandeld. Ik ga je vertellen over een van mijn eerste reclamecampagnes. Dat was bijvoorbeeld een reclamespotje. Ze hebben me toen uitgenodigd om het kostuum te passen. Meestal krijg je dan meerdere opties en dan kiest de regisseur de beste optie voor het personage. Ze gaven me maar één optie en dat was een vrij klein jurkje. Ik stopte het erin en ging weg, maar ik voelde me er erg ongemakkelijk bij en ik uitte dat. Op dat moment draait de assistent-directeur, die inmiddels een zeer belangrijke commercieel directeur is, zich om en zegt tegen mij: "Kijk, Elena, gezien je gezondheidstoestand moet je niet zo veeleisend zijn."

Ik weet nog dat ik daar huilend wegging. Om aan mijn vrienden te vragen wat voor aandoening ik heb. Deze ervaringen helpen me te begrijpen wat ik doe. Een deel daarvan is het ontvangen van dit soort feedback, het opnieuw definiëren van dingen en het leren aan anderen dat de wereld anders is en dat wij verschillende mensen zijn en dat het oké is om anders te zijn.

Elena, met welke merken heb je gewerkt als dik model?

Tegenwoordig is mijn grootste bondgenoot Adidas Originals. Dat is een van de grootste merken ter wereld en daar komt het voorbeeld vandaan. Ze hebben wereldwijd een verschil gemaakt, weet je? En dat ik een van hun vertegenwoordigers in Colombia ben, is geweldig. We werken inmiddels al bijna 4 jaar samen en het gaat ontzettend goed, gelukkig.

Je vindt dat we achterlopen op de wereldwijde realiteit die het accepteren van overgewichtmodellen heeft geaccepteerd, of dat we ook op hetzelfde wereldwijde pad zitten. Hoe ziet u dit op de nationale markt?

Ik zal heel eerlijk zijn: ik werk meestal met internationale merken. Omdat ze er gewoon over willen praten. Ik heb het gevoel dat nationale merken nog niet klaar zijn voor dit gesprek, of er niet in geïnteresseerd zijn.

Zijn er andere plus-size modellen die jij bewondert en volgt, met name hier in Colombia of elders?

Kijk, José, Ashley Graham was duidelijk een pionier op dit gebied en zij is echt een voorbeeld voor mij om te volgen. In Colombia heb ik er ook veel, Adriana Convers; Zij is Fat Pandora en een thought leader op dit gebied. Ik bewonder haar ook heel erg. Ik heb het geluk gehad om dit vak aan veel meisjes te mogen leren, dus ik ben niet de enige, of maar een paar van ons. Ik vind het interessant dat dit een revolutie voor veel mensen is.

Jouw verhaal gaat niet alleen over mode voor vrouwen met overgewicht, en het beperkt zich ook niet tot louter commerciële kwesties. Het gaat om mentale en emotionele gezondheid. Is dit een onderwerp dat u bezighoudt onder jongeren van uw generatie en jonger?

Natuurlijk, omdat ik ook begrijp dat deze boodschap geneest en levens redt. En ik begrijp dit uit eerste hand, want op een gegeven moment wilde ik zelf ook een einde aan mijn leven maken. Om deze reden. Omdat ik me anders voel.

Wilde je zelfmoord plegen?

Ja kijk, dat is iets waar ik altijd over heb nagedacht. Ik heb het nooit uitgevoerd, maar ik dacht altijd: "Oh, als ik hier wegga, kan het niemand wat schelen." En met die gedachte ben ik opgegroeid. De hele dag, voortdurend. En ik krijg zoveel berichten van jonge vrouwen die me vertellen: "Dankzij jullie heb ik de wil om verder te gaan. Ik was ze kwijtgeraakt, maar ik zie dat er een ander pad is, een ander licht." Wie mij leest en er zelf is geweest, weet dat je in een diep, donker gat terechtkomt. En totdat je beseft dat anders zijn echt het beste is wat ons ooit is overkomen, zul je er nooit overheen komen.

Ons hele leven zijn we opgegroeid met het idee dat we een kopie van anderen moesten zijn, maar dat is niet zo. Tegenwoordig vind ik het heerlijk om een ​​badpak aan te trekken, naar het strand te gaan, gezien te worden en mijn zelfvertrouwen te tonen. Omdat ik weet dat niemand zich aan het einde van de dag zal herinneren dat ik een dik meisje op het strand heb gezien, maar ik zal me wel herinneren hoe leuk ik het heb gehad op vakantie.

Daarom moeten we het hardop over deze onderwerpen hebben en moeten we dat doen met mensen met dezelfde overtuiging, hetzelfde enthousiasme en dezelfde energie als waarmee jij in dit interview spreekt. Van alle goede dingen die je in je leven hebt gedaan, wat is volgens jou je meest waardevolle prestatie?

Ik heb het gevoel dat ik deze berichten elke dag ontvang en ze vormen voor mij de drijfveer om hier dag na dag mee door te gaan. Vrouwen die mij schrijven met simpele dingen als: "Dank je wel, ik voel me eindelijk de moeite waard, ik heb eindelijk het gevoel dat een merk met me praat." "Eindelijk heb ik het gevoel dat ik er ook toe doe," weet je? Of iemand die tegen mij zegt: "Ik durfde mijn eerste lingerie te dragen of mijn eerste tweedelige badpak te kopen omdat ik jou hier zag." Ik denk dat dat altijd mijn doel is geweest.

De boodschap is niet: "Houd van jezelf", maar: "Je moet stoppen met jezelf te haten." Als je van jezelf houdt, wat een zegen! Maar we moeten ophouden onszelf te haten omdat we anders zijn, omdat we onszelf niet hetzelfde vinden als anderen. Het besef van dat verschil is de grootste zegen die we ooit hebben gehad, en toch is het voor ons moeilijk geweest om dat te beseffen.

Waar droom jij van? Wat zie je jezelf doen op de middellange termijn?

Ik vul gaten waarvan ik dacht dat ik ze nooit zou kunnen vullen. Wees een persoon waarmee ze zich kunnen identificeren. Meer dan alleen modelleren. Misschien televisie, misschien radio, misschien. Ik weet het niet. Wat God ook beslist. Dat mensen zich gaan identificeren met verschillen of zich er normaal door gaan voelen. Dat is mijn doel.

Wat zou je vandaag de dag zeggen tegen een mollig meisje van 12 of tegen een 17-jarig meisje dat waarschijnlijk gepest wordt vanwege haar postuur of gewicht?

Laat ze erin geloven. Laat ze echt begrijpen dat het juist die verschillen zijn die ons zo ongelooflijk maken. Dat als ze ervoor zorgen dat je op enig moment aan jezelf gaat twijfelen, je ook hulp moet zoeken. Laat ze met mensen praten. Ik heb het gevoel dat ik over veel dingen in het leven heb gezwegen, terwijl ik er graag over had willen praten.

Er is echt niets mis met anders zijn, en als je dat ooit wilt veranderen, dan kan dat. Dit is geen constante. Wil jij afvallen? Dan kan dat ook.

En ik verander de hoek zodat jij het af kunt maken. Wat zeg je tegen iemand die zegt: "Oh, ik heb een fobie voor dikke mensen, homoseksuelen, mensen die anders zijn"?

Oef... ik hoop dat dit nooit gebeurt bij een naaste familielid. Hopelijk zal het hen nooit overkomen. En ik begrijp ook waarom we met die mentaliteit zijn opgegroeid en waarom het tegenwoordig zo moeilijk is om dat te veranderen, vooral voor de oudere generaties, onze moeders, onze tantes.

Dit zijn de opmerkingen die ik krijg: "Je bent één hamburger verwijderd van een hartaanval." ‘Koe’, ‘wat walgelijk’, maar mijn boodschap is dat ik hoop dat we elkaar accepteren in onze verschillen. Ik heb respect. Dat is alles. Ik heb respect.

Nou Elena, ik ben erg blij dat ik met je heb kunnen praten en dat je tot de "40 onder de 40" behoort. Door je getuigenis inspireer je mensen en breek je muren af. Dat is waar het op deze reis door het leven om draait.

Nooit, zelfs niet in mijn stoutste dromen, had ik dit kunnen bedenken. Ontzettend bedankt.