De eeuwige blik van Eusebio Poncela, 'De Ontembare'

Ik open zijn WhatsApp en vind een bericht zonder begroeting: "DE KUNST VAN VRIJ ZIJN OM TE BESTAAN", een tekst vergezeld door een collage van asymmetrische, fluorescerende strepen met zijn witte gezicht in tweeën gedeeld: half mens, half stenen Romeinse buste in het midden, met één groen en één blauw oog. En aangezien ik niet meteen antwoord...

-Johnny?

Zo noemde hij mij, andere vrienden en zichzelf. Ik denk dat het een goede manier is om te beschrijven hoe Eusebius I, de Ontembare, was. Hij beheerste ongetwijfeld de kunst van het vrij zijn om zijn hele leven te bestaan . Daar openden we een eindeloos filosofisch debat over hoe je vrijheid kunt behouden in deze allesverslindende industrie en de nutteloze kunst van het jezelf voeden.

Ik herinner me dat ik in extremis een personage moest vervangen in This Is Not the House of Bernarda Alba in het Arriaga Theater in Bilbao, en voordat ze backstage ging, greep ze mijn arm vast en fluisterde: "Ga naar buiten en schitter, schitter!"

Hij was een ster in verleiding. "Je moet altijd verleiden, vanaf het moment dat je uit bed stapt. De chauffeur, de ober, de chef-ober, de manager... tot je naar bed gaat," zei hij. Het ging hem van nature af, zonder prefab, en daarom kon hij als geen ander een close-up aan , vol mysterie, ambiguïteit en tegelijkertijd zekerheid en diepgang.

Tijdens repetities heb ik de gewoonte, en acteurs staan ​​daar niet altijd positief tegenover omdat het een zeer kwetsbare situatie is, om studenten als luisteraars uit te nodigen. Eusebio maakte geen bezwaar, maar soms sprak hij een van hen aan en daagde hem uit: "En wie ben jij?" En de arme student, staand voor zijn idool, zei dan met een lage, haperende stem: "Ik ben hier al een paar dagen, en Carlota heeft ons aan elkaar voorgesteld..." En dan antwoordde hij: "Niet zo tegen me schreeuwen, oké!" En zonder een glimlach draaide hij zich om. Het was een soort examen: hij had liever dat je hem zonder aarzeling naar de keel sprong dan met aarzeling. Een van de redenen, denk ik, waarom hij me mocht.

Hij hield zeker van spelen, en hij scoorde bijna altijd een doelpunt. Zijn humor was niet altijd even belezen, en ik vond het vooral erg grappig. Hij maakte zich bij iedereen geliefd. Hij deed en zei wat hij wilde , maar hij had een hekel aan onprofessioneel gedrag, en hij was een voorbeeld van stiptheid, toewijding en discipline. Hij eiste en stimuleerde je om jezelf te laten groeien, en om zelf ook te groeien. Maar als je dat niet wilde... dan wilde je dat niet.

Hij hield van landschappen en reizen. Hoewel hij weinig at, hield hij van restaurants en bestelde hij bijna altijd kroketten. Hij hield van lezen en theaterbezoek. Hij was erg onafhankelijk, maar hield ook van het gezelschap van kunstenaars, praten en provoceren. Hij kon goed luisteren en tussen de regels door lezen met een extreme gevoeligheid. Hij was erg gul.

Ik zal zijn magnetische aantrekkingskracht, zijn onwrikbare steun, zijn energie, zijn vitaliteit, zijn kracht, zijn charisma, zijn eindeloze lach, zijn lessen behouden. En ik ben dankbaar dat ik zijn leven heb mogen meemaken. Rust zacht; hier laat je je eeuwige blik en je diepe stem achter.

Carlota Ferrer is regisseur en actrice. Ze werkte met Eusebio Poncela aan toneelstukken als "Kiss of the Spider Woman" (2022) en " This Is Not The House of Bernarda Alba" (2017).