De finale van seizoen 2 <i>van Nine Perfect Strangers</i> duikt in de rommelige kant van genezing
Spoilers hieronder.
Het tweede seizoen van Nine Perfect Strangers begon opnieuw met de belofte dat welzijn te koop is, transformatie versneld kan worden en pijn in iets moois kan worden omgezet als je je maar overgeeft aan Masha (Nicole Kidman) en haar grensverleggende programma. Maar in de finale geeft bedenker David E. Kelley een lastig en provocerend antwoord op die stelling. De aflevering, getiteld "Batsh*t", ontkracht de illusie van genezing en dwingt de gasten van de retraite om meer destabiliserende vragen te beantwoorden: wat als we vrede hebben opgebouwd op basis van leugens, en wat gebeurt er als die leugens eindelijk aan het licht komen?
Tijdens een gespannen bijeenkomst blijkt de verbindende schakel tussen de vreemden van dit seizoen David Sharpe (Mark Strong) te zijn, de miljardair, mediamagnaat en wapenmagnaat wiens nalatenschap van uitbuiting elke gast op verwoestende persoonlijke wijze heeft geraakt.
De connecties zijn complex en bruut. Davids media-imperium berichtte "eindeloos" over Brians (Murray Bartlett) schandalige inzinking op de set van zijn kinderprogramma; Wolfie (Maisie Richardson-Sellers) verloor een muziekbeurs toen Davids bedrijf de financiering om fiscale redenen stopzette. Het humanitaire werk van zuster Agnes (Dolly de Leon) in door oorlog geteisterde gebieden werd gefinancierd door Davids bedrijf. Voor Matteo (Aras Aydin) is de connectie het meest visceraal – Davids slimme bommen doodden zijn ouders en broers en zussen. Zelfs Imogen (Annie Murphy) heeft een directe band met hem: haar overleden vader ontwikkelde de satellietgeleidingstechnologie die in Davids explosieven werd gebruikt.
Masha orkestreert wat uitgroeit tot een beproeving door gelijken, waarbij ze elke gast uitnodigt om hun pijn hardop te uiten in aanwezigheid van de bron. Ze biedt geen recept, geen gemakkelijke weg naar vergeving. In plaats daarvan vraagt ze hen om gezamenlijk een eerlijke straf te bepalen voor Davids misdaden. Wat begint als catharsis, verzandt langzaam in iets verontrustenders: een surrealistische mix van therapie, tribunaal en theater.
David probeert de rol van berouwvolle titan op zich te nemen en kondigt aan dat hij van plan is zich terug te trekken uit de wapenproductie. Maar zijn optreden begint te mislukken wanneer Peter (Henry Golding), zijn zoon, onthult dat David ooit op commando heeft leren huilen voor een profiel van 60 Minutes . De tranen komen nu, net als toen – telegeniek, leeg en ingestudeerd. Wanneer Imogen hem vraagt naar de herinnering aan haar vader, antwoordt David wezenloos: "Ik kan me hem niet voorstellen, eerlijk gezegd." "Soms ik ook niet," spuugt Imogen terug, voordat ze hem een klap in zijn gezicht geeft.
Terwijl de spanningen toenemen, barsten de scheuren in de serene façade van het toevluchtsoord wijd open. Martin (Lucas Englander) volgt David naar buiten, waar hij zich heeft teruggetrokken om satellietontvangst te krijgen en te bellen om zijn wapenhandel te sluiten. Maar de kou, sneeuw en zware psychedelica activeren iets diepers in Martin, zijn trauma laait op wanneer hij de gehallucineerde stem van zijn overleden moeder, Helena (Lena Olin), hoort die hem uitdaagt. Op een smalle, met ijs bedekte brug, bedekt met vallende sneeuw, confronteert Martin zowel Masha als David met de zaak van zijn familie, die hij volgens hem moet leiden. In een moment vol symboliek en angst pakt hij een jachtgeweer en schiet. De explosie mist, maar Masha schrikt, glijdt uit en valt achterover van de brug, waarna ze in de leegte beneden verdwijnt.
Terwijl ze valt, vertraagt de tijd. Ze ziet flitsen van haar dochter Tatiana (Alyla Browne), en dan – zwevend in de liminale ruimte tussen leven en dood – bevindt ze zich in een wiegende positie van een denkbeeldige versie van het kind. "Ik moet je even loslaten," fluistert Masha, terwijl ze zichzelf toestaat de volle last van haar verdriet te voelen.
Wanneer Masha weer bij bewustzijn komt, benoemt ze Martin, de emotioneel beschadigde man die haar verwondde, tot erfgenaam van de retraite. "Ik geloof in je," zegt ze tegen hem. Het is geen schone lei, maar een herijking van zijn levensperspectief. Door haar vertrouwen in hem helpt Masha Martin beseffen dat hij de macht heeft om het over te nemen.
Niet iedereen is verlost, maar de meesten zijn oprecht veranderd. Nadat Wolfie haar relatie met Tina (King Princess) beëindigt, zit Tina alleen aan de piano van de retraite en speelt ze voor het eerst in jaren een liedje in één keer. Wanneer Tina Masha daarna benadert, onthult Masha zachtjes waarom ze de muzikant mee naar de retraite heeft genomen: Tatiana was ooit dol op Brians lang geannuleerde kinderprogramma, maar haar favoriete aflevering was die met Tina.
"Ze zou nu net zo oud zijn als jij," zegt Masha. "Ik wilde zien wie jij geworden bent."
Tina kijkt haar met nieuwe inzichten aan. "Hoe heb ik het gedaan?"
"Heerlijk," antwoordt Masha, terwijl ze haar in een omhelzing trekt. "David Sharpe heeft veel mensen pijn gedaan. Maar hij leidde me naar Wolfie, die me naar jou leidde. Hopelijk ben je nu weer terug bij jezelf."
Brian, nu gescheiden van Jesse, de poppenbeer uit zijn show die ook als emotioneel schild diende, luistert in stille vreugde naar zuster Agnes die suggereert dat hij kinderen in ziekenhuizen, scholen en vluchtelingencentra weer aan het lachen kan maken. "Kinderen opvrolijken die het het hardst nodig hebben," voegt ze er met zachte overtuiging aan toe. Imogen en Peter, die een onzekere maar zachtere intimiteit delen, maken plannen om elkaar weer te zien. Zelfs Victoria, Imogens egocentrische moeder, toont een flits van menselijkheid. "Stuur gewoon de privéjet," instrueert ze Peter. "Stuur de privéjet niet," corrigeert Imogen met een glimlach.
Maar David, niet verrassend, evolueert niet. Nadat Masha een video-opname aan de pers lekt waarin David belooft te stoppen met de wapenproductie tijdens de retraite, ontmoeten de twee elkaar in een McDonald's in Beieren – een opzettelijk weinig glamoureuze "neutrale locatie" die Masha heeft uitgekozen. In de laatste momenten van de finale onthult hij dat hij een nieuw project start: psychedelische therapie. David heeft beelden van de meest kwetsbare psychedelische episodes van de retraitegasten gekocht van Martin en gebruikt die nu als pressiemiddel. Zijn voorstel aan Masha is even beledigend als berekend: werk voor hem voor een salaris van $100.000 per jaar – zonder eigen vermogen of zeggenschap – en teken een geheimhoudingsovereenkomst om zijn methoden geheim te houden.
"Je hebt alleen maar schulden," zegt David koeltjes. "Ik hoef alleen maar met mijn vingers te knippen. Ik heb een hele afdeling binnen het bedrijf die ervoor zorgt dat je de rest van je trieste, arme leven als een slak van rechtszaal naar rechtszaal kruipt."
Masha geeft geen krimp. Ze ondertekent de geheimhoudingsovereenkomst en kust hem. "We zijn familie," legt ze uit. "We delen een dochter. Dat zullen we altijd blijven." Of ze nu alleen Tatiana bedoelt of een meer abstracte band – gedeelde schuld, macht, trauma – blijft enigszins onduidelijk.
Die ambiguïteit is het punt. Nine Perfect Strangers heeft nooit gehandeld in keurige voornemens. Het blijft hangen in de duistere ruimte tussen herstel en onrust, prestatie en transformatie. Het seizoen eindigt niet in triomf; het eindigt in complexiteit en de ongemakkelijke erkenning dat genezing geen eindpunt is, maar een voortdurende afrekening met pijn. Soms is het eerlijkste wat we kunnen doen toegeven dat we nog steeds gebroken zijn en nog steeds proberen onszelf weer op te bouwen, één imperfecte scherf tegelijk.
elle
