De Sanxe-hond van Alcibiades

Je weet al dat de Senior Spy meer van klassieke mythologie houdt dan van een verkwikkend dutje midden in de zomer met de tv aan en de airconditioning die de planeet verwoest, of wat fabels en verhalen uit de oudheid zijn, die waarin iedereen rondliep in kleren die er na de derde vouw zeker af zouden vallen, en die als Phryne (weet je nog?) voor de Areopagus verscheen, alleen om diens veroordeling te verdienen. En een daarvan ging over een zekere Alcibiades , die een romanachtige naam heeft zoals er maar weinig anderen, en zijn hond. Want een hond is altijd goed, en zo niet, vraag het dan maar aan kapitein Arturo Alatriste , die zelfs in Pavia werd vertolkt door Don Augusto Ferrer Dalmau . Maar laten we niet teruggaan naar andere, eveneens verre, tijden. We zijn in Athene, in de 5e eeuw voor Christus. In een stad die kleurrijker is dan we denken, en die ondanks onszelf nog steeds een aanrader is om te bezoeken, selfie-nemende toeristen die niet weten hoe ze iets moeten bewonderen tenzij het in een kudde is en die het op hun mobiele telefoon hebben staan om ophef te maken in de 2.0 Corralas van de Netwerken.

Het feit is dat deze Alcibiades-man een snuit had zo groot als het Parthenon, en wiens manier van politiek bedrijven, op zijn zachtst gezegd, een beetje controversieel was. En je kunt je voorstellen hoe een mediterrane stad eruitziet, hoezeer het ook een bakermat van de beschaving is. Ze noemen je meteen bazig, en natuurlijk wordt dat irritant. Kijk, Pericles , met al de Pericles die hij was, en mensen pestten hem in die tijd al zonder Engels te kennen, noemden hem groothoofdig, komkommerhoofdig, en natuurlijk kun je zoveel strateeg zijn als je wilt, maar het is waardeloos. En uiteindelijk vroeg hij zijn vriend Phidias om hem er goed uit te laten zien, maar dan met de Ionische helm nonchalant naar achteren gekanteld, om een schedel te verbergen die het Vierde Millennium waardig was.

Wat deed onze Alcibiades, die zich bewust was van de Atheense roddels en bang was dat zijn valse bestuurspraktijken aan het licht zouden komen op de agora en andere roddelpleinen? Hij hakte de prachtige staart van zijn hond af! Ze zullen me wel vertellen waarom, en of het in de mode was, net als bij schnauzers en dobermanns? Nee. Helemaal niet. Zulke wreedheid had niets te maken met esthetiek (herinneren jullie je dat nog, trouwe lezers van deze aantekeningen?), maar met schurkenstreken. Heel Athene bleef maar commentaar leveren op de redenen die deze bekende leider ertoe hadden aangezet de staart van zijn hond af te hakken, en ondertussen hielden ze op met praten over zijn duistere praktijken! Merkwaardig genoeg noemen ze het in het Engels een schoolvoorbeeld van "wag the dog", of wat in het Spaans een rookgordijn is dat te vergelijken is met de verdwenen Londense smog of de baret van de Bilbaose bocho.

Ik weet niet of premier Pedro Sánchez een groot liefhebber is van het lezen van klassiekers. Ik denk dat hij zelfs voor een Rubio-primer een doorn in het oog moet zijn. Maar die kerel is slim. Of we zijn idioten, een van twee dingen. Maar het is al een tijdje geleden dat ik zo'n duidelijk bewijs zag dat de fabel over de hond van Alcibiades meer werkelijkheid is dan de fabel dat we allemaal kaler moeten zijn dan een biljartbal. En die Perro Sanxe , zoals zijn eigen volgelingen en volgelingen en hijzelf hem zo trots noemen, is briljant in het tonen van een gecoupeerde staart en ons erdoor betoverd achterlaten, terwijl de hond paars wordt, en niet bepaald van brokken. De hond, de teef en het hele Sanchista-nest. En dat is geen feest. Het is een roedel honden die gretig een hele staat uiteenrijt, een natie verslindt alsof het Purina is, en iedereen staat te popelen om commentaar te leveren op het couperen van de nieuwe staart die is uitgevonden of uit de romp is getrokken, die deze hond laat groeien als de Hercules-achtige hydra met duizend koppen. O, Alcibiades, wat een geweldige leerling heb je gehad in deze hond met duizend staarten! Zal Plutarchus uiteindelijk herhalen wat hij over hem zei, namelijk dat hij "de minst gewetensvolle en meest onvoorzichtige van alle mensen" was? De geschiedenis leert ons dat er altijd wel iemand langskomt die iemand die hem voorging overtreft. QED