Gevaarlijke dieren: zelfs de ingewanden zijn haaien (***)

Orgaanvlees is het meest plastische en universele voorbeeld dat koken ooit heeft geboden van hoe je van de nood een deugd kunt maken. In tijden van crisis, of simpelweg honger, wordt er besloten om een soort taboe te doorbreken, en alles wat ooit orgaanvlees was, wordt voedsel. Ingewanden, snuiten, hersenen, seks, bloed en andere zachte delen, in de stoofpot. En plotseling, tot verbazing van het beleefde publiek, een delicatesse. Het gebeurt vaak. Gevaarlijke Dieren zouden, om verder te gaan met het gastronomische menu, beschouwd kunnen worden als een ware delicatesse van orgaanvlees. Het idee is vrij simpel: de laatste resten (waarvan vele grondig gekauwd, verteerd en zelfs uitgebraakt) van de meest vrolijk bloederige cinema omzetten in een gerecht dat even creatief als aangenaam is. We zullen niet zeggen dat het voedzaam is (het zit boordevol cholesterol), maar het is wel erg vermakelijk.

De Australiër Sean Byrne, die al een soortgelijke formule probeerde in Bloody Meeting (2009), combineert simpelweg het meest klassieke seriemoordenaarsmodel met het niet minder overbodige plan van het afgrondelijke wezen dat weduwen en weduwnaars creëert. Nu het 50 jaar geleden is dat Spielbergs Jaws uitkwam, is er geen beter eerbetoon te bedenken. Zo is de verontrustende, door haaien geobsedeerde zeeman, even getrouw als verontrustend gespeeld door Jai Courtney, toegewijd aan het voeden van zijn kinderen. En zo gaat het totdat hij een brutale surfer (Hassie Harrison) tegenkomt die, zoals verwacht, geen zin heeft om iemand te voeden of te leren hoe het moet. Wat volgt is een voorbeeld van cinema die zich toelegt op de titanische taak om van de nood een deugd te maken. Met andere woorden, puur cascara-genot.

De strategie van Dangerous Animals bestaat er in wezen uit om te benadrukken en te versterken waar cinema van zijn klasse, genre en conditie doorgaans de neiging heeft te overdrijven. Het gaat niet alleen om het creëren van meeslepende momenten van bloederige, druipende spanning (wat het ook is), maar ook om personages te tekenen die pervers en interessant genoeg zijn om ons eerst van streek te maken en vervolgens, indien nodig, zelfs te obsederen. Zowel de heldin, die zich niet bewust is van enige neerbuigendheid (het tegenovergestelde van de alledaagse jonkvrouw in nood), als de schurk, een epicurische bewonderaar van de kracht van de natuur, zijn er om de taboes te doorbreken die de keuken gebaseerd op ingewanden en ander afval zo ijverig heeft bestreden. Daarnaast creëren zowel de fotografie van Shelley Farthing-Dawe als de uitbundige digitale effecten, even ongelooflijk als waanzinnig, met de acrobatische haaien, een hypercalorisch menu dat even onbelangrijk als vrolijk is. En vergis je niet, het is dikmakend.

Het resultaat is wat het is: een slimme en zeer gekke combinatie van honger en eetlust. Prima orgaanvlees.

--

Regie : Sean Byrne. Met : Hassie Harrison, Josh Heuston, Jai Courtney, Rob Carlton. Speelduur : 93 minuten. Nationaliteit : Australisch.