Gonzalo Celorio: een buitensporige passie voor boeken en daarna schrijven

Gonzalo Celorio woont in een bibliotheek met een aangrenzende kamer die dienstdoet als slaapkamer en een andere om te koken. In het hart van deze papieren bathyscaaf creëert hij zijn eigen literatuur, soms voortgestuwd en soms geschokt door de pagina's van vele mensen die hij bewondert en van wie hij de sleutels heeft gekregen om het instrument van de taal met eigen handen te hanteren. Uit deze bibliofiele passie ontspringt een enorme honger naar de wereld . En het is diezelfde honger naar de wereld die zijn literatuur vormgeeft. Een oeuvre dat zich ontvouwt op compatibele en vaak verweven fronten: roman, essay, literatuurkritiek... Uiteindelijk is Gonzalo Celorio een burger die precies gemaakt is om te lezen en te schrijven, met een sterke roeping voor het lesgeven, met alles wat dat met zich meebrengt in termen van veerkracht, enthousiasme en blootstelling aan de elementen. Twee jaar lang (2002-2004) leidde hij een van de belangrijkste uitgeverijen voor een beter begrip van Latijns-Amerika: Fondo de Cultura Económica, opgericht in 1934 door Daniel Cosío en Manuel Gómez met als oorspronkelijk doel Spaanstalige boeken te verstrekken aan studenten van de Nationale School voor Economie. De catalogus bevat meer dan 60 Nobelprijswinnaars en meer dan 30 winnaars van de Cervantesprijs, een groep waartoe nu ook Gonzalo Celorio behoort. Hij is de zevende Mexicaan die de prijs ontvangt .

Hij heeft wortels in Llanes (Asturië) of heel dichtbij Llanes. Hij behoort tot de generatie die volwassen werd in de nasleep van de Boom (die alomvattend was). Celorio heeft zijn eigen pad gebaand, enigszins onafhankelijk, zonder een duidelijke stam buiten vriendschap. Zijn romans draaien om het Mexico dat hij kent , het Mexico van het verleden, en het resultaat van dat kruispunt dat we het heden noemen, of wat we nu zouden kunnen noemen. Celorio schrijft zonder haast, met de zekerheid dat er geen reden is om te haasten, dat het beter is voor het schrijven om te wachten en soms stil te staan. Hij begrijpt zijn land en de enorme complexiteit van een Mexico gevormd door zoveel opeenvolgende kruispunten . En hij schrijft erover met tederheid. En dit is een andere manier om anderen te begrijpen. Dit is duidelijk in *Amor propio* (1991) en * El metal y la escoria* (2014). Twee romans die de hoekstenen van zijn werk laten zien: humor en herinnering; Het cyclische ritueel van het leven en de rauwe liturgie van de ballingschap. En ook de verdediging van de Amerikaanse barok als tegenverovering in *Essay over tegenverovering* . Een actueel moment nu president Sheinbaum opnieuw de ijver van de kanunnik toont met haar aandringen op Spaanse vergeving voor de verroeste 16e-eeuwse verovering.

Het lijkt ons dat Celorio er vooral om geeft mensen te vertellen hoe mensen nu zijn. Of over het leven van mensen toen, in die andere tijd . En te luisteren naar en te genieten van de unieke kenmerken van het Mexicaans Spaans. Dat is wat er in zijn werk zit. Die ironische rijkdom, die semantische uitdaging, die prachtige obsceniteit. Die Cervantijnse waan.