Laatste spanning voor de Clarín Novel Prize

In de notulen voorafgaand aan de bijeenkomst bestond de warming-up uit reflecties, discussies en een uitwisseling van ideeën over Sarmiento en Rosas, Franco en Perón. Schrijven, geografie en politiek – hun complexiteit, tegenstellingen en ingewikkeldheden. Maar wat er vandaag op het spel staat, en wat geen verder uitstel duldt, zijn manieren om literatuur te begrijpen en manieren om die in de praktijk te brengen. Dit is wat meer dan twee uur lang boven de tafel van de Erejury van de Clarín Romanprijs zweefde.

Enerzijds benaderen de vertellers Javier Cercas (Spanje, 1962), Mariana Enriquez (Argentinië, 1973) en Alberto Fuguet (1963, Chili) de beraadslaging en het debat met hun werken als referenties en als parameters van smaak: The Soldiers of Salamis, Our Part of Night en Missing (an investigation) zijn drie van hun meest herkenbare titels.

Aan de andere kant, gepresenteerd zonder de echte namen van hun auteurs, waren de zeven manuscripten die hen de afgelopen weken in toom hielden: Negrura (pseudoniem: Manuel Blondy), Criatura nacional (pseudoniem: Didi Hirsch), Todo lo que heredé sin querer (pseudoniem: Clarice Plath), Cuaderno inglés (pseudoniem: Garp), Las dos orillas (pseudoniem: Sorel), La sombra de los árboles ajenos (pseudoniem: Freyja), Solos (pseudoniem: Araña).

"Het idee om jurylid te zijn overweldigt me," bekent Javier Cercas , "en de weinige keren dat ik het heb geaccepteerd, was het tegen mezelf gericht. Deze mensen hebben alles wat ze hadden en wisten in deze manuscripten gestopt, en ik vind het vreselijk om ze te beoordelen." De auteur van de recente roman *De Gek van God aan het Einde van de Wereld* erkent dat hij een aanzienlijk kwaliteitsniveau heeft aangetroffen: "Ik heb alle zeven romans met interesse gelezen, en één ervan boeide me; hij verleidde me vanaf de eerste pagina."

Namens de drie juryleden vat Fuguet met een intrigerend raadselachtige formule één aspect van het selectieproces samen: "Wij geloven niet dat de winnaar zich inbeeldt dat hij gekozen zal worden." En zonder het te willen rechtvaardigt hij zijn cruciale rol in het oplossen van een mysterie dat de juryleden dwingt tot de ondankbare maar fascinerende taak van rangschikken, beoordelen en beoordelen: "Ik weet niet of ik in de loop der jaren een betere schrijver ben geworden, maar ik weet wel dat ik een betere redacteur ben. Deze keer lees ik meer als redacteur."

De atheïst Javier Cercas , die net als Faulkner nog steeds gelooft dat het verleden nooit echt voorbijgaat, neemt de uitdaging aan en verklaart: "Het onderwerp doet ertoe in de geschiedenis, niet in de literatuur. Ik heb nog nooit een roman gelezen vanwege het onderwerp. Maar als lezers zijn wij schrijvers pervers; we kijken naar wat een collega probeert te doen, wat ons interesseert en wat we goedkeuren." Evenmin pedanterie vergeven, lijkt Mariana Enriquez zich op haar gemak te voelen in haar rol als jurylid: "Het is een oefening die ik erg leuk vind. Zolang je je persoonlijke smaak maar scheidt en dingen kiest waar je van nature nooit voor zou gaan." Een paar maanden geleden onthulde Enriquez haar meest invloedrijke boekenplanken in Archipiélago , en nu suggereert ze: "Misschien geef ik prioriteit aan sfeer; een beklemmende roman interesseert me bijvoorbeeld."

Deze zeven manuscripten – van de meer dan 1200 inzendingen voor de Clarín Novel Prize – worden bevolkt door vaders die geheimen koesteren; vaders die zorg nodig hebben onder de teleurgestelde blik van hun kinderen; kinderen die ten onrechte zijn geadopteerd; mensen die gebukt gaan onder een bepaalde erfenis uit het verleden of die het Argentinië waar ze naar terugkeren haten; personages die lijden aan of genieten van seksuele waanzin; figuren die, te midden van een metaliterair experiment, een thriller schrijven of wat Alberto Fuguet in één geval "Argentijns white trash" noemt. Alsof hij het nog eens dunnetjes overdoet, vat de Chileense columnist met zijn gebruikelijke scherpe humor samen en concludeert: "Argentijnse boeken maken je niet nieuwsgierig naar Argentinië."

Net als kaartspelers die hun zwakkere kaarten afleggen, blijven op een gegeven moment alle drie de juryleden met dezelfde winnende kaart achter. Javier Cercas grijpt de kans aan om de winnende roman op een even simpele als raadselachtige manier te prijzen: "Hij probeert geen dingen te doen die hij niet kan." En zonder al te neerbuigend te zijn, bevestigt Enriquez een waarheid die aan dit soort juryleden ten grondslag ligt: ​​"Als de romans dit stadium hebben bereikt, zijn ze goed, daar bestaat geen twijfel over, maar als ze niet winnen, ontbreekt er iets."

Volgende week donderdagmiddag om 19.00 uur wordt de winnende roman bekendgemaakt in het elegante Casa de la Cultura (voorheen krantengebouw La Prensa) . Voor Alberto Fuguet is het een ware oerknal, de geboorte en verschijning van een nieuwe naam op de literaire kaart. Het is nieuws dat in schril contrast staat met wat er vandaag de dag volop is aan internationale prijzen, waar grote uitgeverijen, zonder enig gevoel voor tact, met absurde en alarmerende brutaliteit vasthouden aan de weinig voorbeeldige praktijk om prijzen toe te kennen aan auteurs die al in hun catalogi staan.