Mad Cool 2025: Muse en Nine Inch Nails, winnaars van een festival dat Olivia Rodrigo's popfenomeen bevestigt

Mad Cool behoudt ook dit jaar, en voor de derde keer in het Iberdrola Music-podium in Villaverde, zijn status als hét muziekfestival van Madrid . Dit keer met slechts drie hoofddagen en een kleiner publiek dan voorgaande edities, trekt het nog steeds zo'n 50.000 mensen per dag , die konden genieten van een gevarieerd internationaal aanbod met verschillende stijlen en generaties.

Zoals gebruikelijk heeft Mad Cool dit jaar veel artiesten die het in eerdere edities had geboekt, "gerecycled" , hoewel bands van het kaliber Muse en Nine Inch Nails zo vaak als nodig mogen terugkeren. Een van de headliners zou oorspronkelijk een andere band zijn die al een paar keer op het festival heeft opgetreden, Kings of Leon, maar een blessure van hun zanger leidde ertoe dat ze werden vervangen door Muse. Het moet gezegd worden dat deze verandering de line-up duidelijk heeft verbeterd, hoewel we de zanger van de Kings natuurlijk een goed herstel toewensen, die we waarschijnlijk op een toekomstige editie van dit festival zullen terugzien.

En feit is dat Muse , hoewel hun recente albums niet zo spannend waren als die uit hun meest glorieuze tijdperken, altijd tot de beste rockbands ter wereld behoort. Ze lijken ook een aantal zeer interessante nieuwigheden in petto te hebben : ze openden hun concert bij Mad Cool met de onlangs uitgebrachte single Unravelling , waarschijnlijk het nummer dat fans in jaren het beste hebben ontvangen. Het is een betoverend nummer dat metalelementen combineert met elektronische geluiden en Bellamy's evocatieve stem, met de nuances van een achtsnarige gitaar, hun nieuwe "speeltje", dat ze lijken te blijven verkennen in dit beginnende en potentieel opwindende nieuwe hoofdstuk voor de band.

Hoe dan ook, het is afwachten welke muzikale paden Muse in de nabije toekomst inslaat, want na het spelen van die nieuwe Unravelling speelde Muse de rest van hun set op Mad Cool op safe , met veel van de bekendste nummers van de verschillende podia. Het publiek genoot van een repertoire aan hits zoals Hysteria, Time Is Running Out, Supermassive Black Hole, Knights of Cydonia, Map of the Problematique, Uprising, Psycho, Madness of Starlight , waarmee ze op een hoogtepunt eindigden met een vuurwerkshow als climax. Dit alles met de technische kwaliteit die we gewend zijn en de buitengewone stem van Matt Bellamy , die na al die jaren nog steeds een breed bereik heeft en al die hoge noten kan halen.

Tussendoor waren er een paar geweldige momenten voor trouwe fans, zoals de prachtige liveversie van de ballad "Unintended ", met keyboardarrangementen die het geheel een uniek en speciaal tintje geven (hoewel er op een festival natuurlijk altijd de typische festivalgangers zijn die de sfeer verpesten door luid te praten tijdens zo'n langzaam nummer als dit); het magnifieke "Plug In Baby ", een van de hits die altijd het beste werkt met dat brute riff; of Bellamy op piano met "United States of Eurasia ", dat ze al jaren niet meer op hun tournees hadden gespeeld.

Het andere grote concert van deze editie, Nine Inch Nails , liet ook een zeer goede smaak achter , ondanks het probleem met het programma dat veel bezoekers in verwarring bracht: het begon vijf minuten eerder dan verwacht, wat een tegenvaller was voor degenen die net op tijd vanaf een ander podium arriveerden en het concert al begonnen aantroffen.

Toch raakten degenen die erbij waren snel betoverd door de brute show van Trent Reznor en zijn kompanen , een van de krachtigste die te ervaren was in dit Mad Cool, van de waanzin van Wish , March of the Pigs of Head Like a Hole tot het laatste collectieve ritueel van het samen uit volle borst zingen van het langzame en hartverscheurende Hurt , via de dansen met het expliciete Closer of geweldige interpretaties van nummers als The Perfect Drug of Copy of A. Als referenties van industrial rock/metal schitterden ze met die verscheidenheid aan thema's en die specifieke combinatie van hardrock en elektronische geluiden.

Het voorstel van de jonge Amerikaanse zangeres Olivia Rodrigo , die beroemd werd als Disney-girl en momenteel een van de grootste internationale popsterren is, was heel anders. De waarheid is dat ze de verwachtingen van haar fans waarmaakte en velen die haar muziek niet zo goed kenden, wist te verrassen met een zeer goed opgebouwde show, een geweldige podiumuitstraling en een topvrouwenband, die soms zelfs meer rock dan pop was.

Rodrigo wisselde nummers van haar twee hitalbums af en trok duizenden mensen mee naar radiohits als Good 4 You , Drivers License en Vampire . Ze coverde zelfs haar eerste grote hit, All I Want , die viraal ging na de uitvoering ervan in High School Musical .

Technische problemen overwinnen

Tijdens de eerste dag, donderdag, kampte het festival met technische problemen die een ramp leken te betekenen : het geluid viel uit op het hoofdpodium, waardoor het optreden van singer-songwriter Gracie Abrams (dochter van filmregisseur en producer J.J. Abrams) werd onderbroken. Zij verwerkte de tegenslag waardig door haar a capella repertoire voort te zetten. Direct daarna, op podium 2, verscheen de legendarische, shirtloze Iggy Pop op het podium , maar zijn stem was onverstaanbaar. Hij en zijn band keerden terug naar de coulissen en er verscheen een waarschuwing op de schermen voor "technische problemen". Sommigen in het publiek wezen op de ironie van de stroomstoring bij een concertzaal genaamd Iberdrola Music.

Velen vreesden de annulering van de "peetvader van de punk", maar er was slechts een vertraging van twintig minuten (waardoor het optreden iets ingekort moest worden) voordat hij eindelijk weer opdook en iedereen zijn iconische zang kon horen. Hoewel het opviel dat er op het podium nog wat technische problemen waren en het geluid verre van perfect was, gaf Iggy op 78-jarige leeftijd een ware les in hoe je de punkspirit behoudt . Hij pronkte met zijn charisma en bewegingen terwijl hij hits zong die generaties hebben getekend, zoals I Wanna Be Your Dog, Down on the Street, Search and Destroy, The Passenger en Lust for Life .

Die avond werd bevestigd dat er iets vreemds aan de hand was met dat podium 2, want Weezer, de legendarische Amerikaanse rock- en powerpopband , had duidelijk last van slecht geluid , waardoor de klank van de instrumenten niet in voldoende kwaliteit naar voren kwam. Toch deden Rivers Cuomo en zijn kompanen wat ze konden om een collectie hits te produceren, zoals Island in the Sun of Beverly Hills , met als hoogtepunt de legendarische Buddy Holly .

Natuurlijk klonk alles de volgende dag op datzelfde podium veel beter toen Alanis Morissette met haar band verscheen , een show die volledig in het teken stond van haar materiaal uit de jaren 90, het materiaal dat haar roem bracht en zoveel voor zoveel mensen betekende. Op 51-jarige leeftijd slaagde ze erin een zeer positieve energie over te brengen en contact te maken met het publiek door die al oude nummers te zingen , zoals "Ironic" en " Thank U ", die zeer goed werden ontvangen en live werden gezongen.

Terwijl sommige artiesten hun bepalende momenten heroverden, weerspiegelden anderen de huidige staat van zijn op de top van een golf, zoals Arde Bogotá , de nationale band die het grootste publiek trok. De band uit Cartagena is in slechts een paar jaar tijd enorm gegroeid en is uitgegroeid tot een van de meest beluisterde groepen in ons land, dankzij een massa-georiënteerde rockstijl die put uit indiepop om zijn bereik te vergroten met eenvoudige melodieën en teksten die op natuurlijke wijze talloze zielen raken.

Kaiser Chiefs doen op hun beurt al twintig jaar vrijwel hetzelfde, en nu zelfs nog meer, met als excuus de twintigste verjaardag van hun debuutalbum. Maar hun energieke en pakkende indierock maakt nog steeds dat je zin krijgt om een festival te bezoeken. De Australiërs Jet lieten zien dat ze meer in huis hebben dan het bekende Are You Gonna Be My Girl. en ze gaven een zeer verdienstelijk concert met pure rock, waarbij er zelfs tijd was om verslag te doen van hun landgenoten AC/DC (die dit weekend ook in Madrid optraden ).

Thirty Seconds to Mars , de band van Jared Leto (vooral bekend om zijn acteercarrière, die hem zelfs een Oscar opleverde ), begon wat later dan verwacht vanwege problemen met vluchten en treinen naar Madrid. Toen het eindelijk begon, was het een spektakel met veel visuele elementen zoals ballonnen en vuurwerk, gecombineerd met de theatraliteit die Leto zelf uitstraalde. En voor charismatische zangers, zoals die van Future Islands , een van de meest fascinerende artiesten in de muziekscene, die zoals gewoonlijk onophoudelijk van de ene kant van het podium naar de andere ging met zijn bijzondere en opvallende bewegingen, waarmee hij de harten van het publiek veroverde, terwijl hij de pakkende synthpopnummers van de band zong.

St. Vincent heeft altijd al een formidabele podiumuitstraling gehad en met hun nieuwste album, All Born Screaming, hebben ze een nieuw hoofdstuk geschreven in een opmerkelijke carrière, die ze presenteerden met uitstekende zang en instrumenten, en met een zeer goede band. Ook fascinerend was het concert van Hermanos Gutiérrez , een Ecuadoraans-Zwitsers instrumentaal duo dat met hun gitaren een soort meeslepende woestijnsoundtrack weet te creëren. En op de laatste hoofdavond sloten we af met dansen op een ander geweldig elektronisch duo: de Franse band Justice , die met hun nieuwste album, Hyperdrama, nieuwe hits heeft toegevoegd aan hun toch al indrukwekkende repertoire.

Een apart festival in de tenten

Naast de openluchtpodia beschikt Mad Cool ook over twee overdekte tenten (de Mahou Cinco Estrellas en Mahou Reserva podia). Terwijl de grootste sterren en bekendste bands over de hoofdpodia paradeerden, wisselde een aanzienlijke verscheidenheid aan optredens elkaar af in deze intiemere ruimtes , die elk hun voor- en nadelen hadden: erheen gaan voelde bijna als een concertzaal binnenstappen, een toevluchtsoord waar de muziek het enige was dat telde, hoewel de beperkte capaciteit betekende dat je tijd verspilde in de rij, en op een festival als dit is het moeilijk om te veel tijd te hebben.

Het hoogtepunt van deze tenten, en zonder twijfel een van de beste concerten van Mad Cool 2025 , was het concert van Geordie Greep , zanger en gitarist van Black Midi. Hoewel het slechts drie kwartier duurde, bevestigde het zijn positie als een van de meest relevante artiesten van dit moment : samen met een band van even uitzonderlijke muzikanten, met wie hij een enorme, voelbare band had, presenteerde hij de nummers van het uitstekende album The New Sound, een van de beste albums (zo niet hét beste) van 2024, waarbij hij ze in veel gevallen uitbreidde en een eigen draai gaf om nog dieper in te gaan op die fenomenale mix van progressieve rock, jazz en samba, naast andere stijlen.

Ook de moeite waard om te vermelden zijn Dead Poet Society , een rockband uit Boston die met veel energie en goede melodieën op de planken staat, en Fidlar , een punkband uit Californië die de bezoekers van de tent deed schrikken.

Mad Cool 2025 recensie

Kortom, Mad Cool heeft wederom concerten aangeboden die aan verschillende smaken voldoen, met artiesten van topniveau: rockiconen die altijd werken, zoals Muse en Nine Inch Nails , die de grote concerten van deze editie hebben verzorgd, een rock- en punkicoon als Iggy Pop en zeer goed bewaarde nostalgie uit de jaren negentig door Alanis Morissette , samen met nieuwe popsterren als Olivia Rodrigo en uitzonderlijke nieuwe talenten als Geordie Green .

Het moet gezegd worden dat, hoewel de line-up op donderdag en vrijdag erg degelijk was, de zaterdag wat zwak was voor een groot festival als Mad Cool , en nog zwakker vergeleken met de zaterdagen van voorgaande jaren. Rodrigo's show maakte de verwachtingen weliswaar ruimschoots waar, maar het hoofdevenement van de laatste avond miste een grote internationale rockband die interessanter zou zijn dan Thirty Seconds to Mars.

Aan de andere kant, en hoewel de hoofddagen zijn teruggebracht tot drie, is er deze zondag een extra dag om het festival "op een relaxte toon" af te sluiten met verschillende wereldberoemde dj's tijdens 'Brunch Electronik x Mad Cool'. Het zou echter fijn zijn om het festival iets meer dan dat te kunnen afsluiten. En hoewel het erg jammer is dat Mad Cool op de hoofddagen slechts tot 14.00 uur open mag en alle muziek dan uitgaat (voordat ze naar Villaverde verhuisden, sloten ze later), moet gezegd worden dat het publiek het dit jaar erg naar zijn zin heeft gehad en dat de problemen die we ondervonden toen deze locatie openging, nu achter de rug zijn. Er zijn nu een flink aantal toiletten met voldoende ruimte, de ruimte in de zaal is beter beheerd en, uiteraard, doordat er minder tickets zijn verkocht, is de overbevolking verminderd.

Bovendien is Villaverde goed verbonden met het centrum van Madrid met het openbaar vervoer , en het mobiliteitsplan omvat metro-, bus- en forensentreinopties voor de terugreis. Uiteindelijk, ondanks een wat moeizame start op de eerste dag vanwege technische problemen, is de balans positief en blijft Mad Cool de festivalkalender van de hoofdstad domineren met enkele van de beste artiesten ter wereld.