Pepe Moral maakt gebruik van de kans van het lot en de parel van Cebada in Pamplona

Het lot begiftigde Pepe Moral met de parel van het Cebada Gago stierengevecht, en Moral verspeelde zijn kans niet. Noch de vervanging van Víctor Hernández, noch, natuurlijk, de goede stier. Lioso bracht een heldere schoonheid, het licht in zijn huid, de dapperheid die voelbaar was in zijn karakteristieke bouw. ​​Het Cebada-type van de jaren 90, o jee! En hij reageerde met vastberadenheid, een nobele reis, voldoende gedrevenheid en bovenal met een zeer opmerkelijke nederigheid. Noch vernedering, noch die bouw, noch die manier van zichzelf geven was in de hele vijf jaar durende La Zorrera-campagne voorgekomen. Tot dat moment was hij veroordeeld als een bedrieger.

Moral, die zijn hoofd had geriskeerd bij de porta gayola toen de kogel voorbij suisde, bood afstand aan Lioso, die zijn kwaliteiten al had laten blijken met de briljante Verónica-begroeting. Er zit een punt in zijn pass van Manolo Cortés. Aan de rechterkant, die eerste serie van afstand, profiteerde hij van het momentum, en ik was bang dat de stier het zou verliezen. Maar nee. Pepe Moral wisselde zijn handen af ​​met speciale vaardigheid aan de linkerkant, die van de cebadita. Altijd zittend, vormde de schietloodlijn op zijn voetzolen de schakel in een afwisseling die de linkerhand wat langer deed blijven hangen. Een serie met zijn rechterhand op zijn knieën was een klap voor Pamplona's smaakpapillen, en een andere op zijn voeten was een klap voor het gehemelte van de fans. Hij doodde hem met verbazingwekkend gemak, door de staart naar buiten te komen. De zwaardstoot miste een snelle kill. En na een descabello-stoot viel de stier. En ook het rechteroor. Er klonk een applaus voor Lioso.

De 23e, Caminante, de stier die in de race was gevallen, werd met een zekere nieuwsgierigheid afgewacht. Pepe Moral ging hem vervolgens opwachten bij de porta gayola, vastbesloten om na zijn wederopstanding in Sevilla weer op de trein te stappen, met de Miura's en het onwrikbare oog van de Casa de Misericordia in de weddenschappen. Caminante bedroog niemand, zonder de stier te vernederen, wat hem meer problemen van lengte en toewijding opleverde dan wat dan ook. Moral begreep dit goed toen hij hem op zijn hoogtepunt bevocht, en nog beter toen hij hem van onderaf uitschakelde. De faena beleefde zijn hoogtepunt in twee ronde series, waarbij de rechterhand domineerde. Het ontbrak hem aan veel deugden, vooral moed, met de gerst voor meer; de faena, een finish met de explosie van het begin (op zijn knieën). De zwaardstoot vereiste de verduguillo, en de herstelde Sevillaan kreeg een ovatie.

De serieuze corrida, zo gevarieerd in bouw, was geopend door een zeer fraaie bruine stier van hoorn tot staart, die voortdurend werd geschud. De hoorn was extreem fijn van de punt tot de steel van zijn open gezicht. Hij bewoog zich zonder kwaadaardigheid of speling, een stijlloze passer; Antonio Ferrera interpreteerde zijn behoeften vanaf het begin – en de rechterhoorn – in korte series, zonder hem te storen, in een optreden dat uiteindelijk maar voortsleepte. De vierde stier, de sandwichstier, bleek enorm flauw. En Ferrera nam de verstandige beslissing om het kort te houden.

Cotorrito's geheimzinnige aard was zeer beangstigend. Hij was niet de grootste of best gebouwde van de Barbados, maar die geconcentreerde bouw van het geveinsde roofdier wekte veel angst op. Román Collado ook. Zijn glimlach was verdwenen, zijn gedachten bevroren. De stier deed geen duidelijke of directe aanval , en de stierenvechter was permanent getekend. Hij wist niet hoe of waar hij hem te pakken moest krijgen. Dat muntje opgooien klonk makkelijk, maar het was een gegarandeerde stoot. De routekaart voor macheteo komt niet in de gedachten van moderne stierenvechters. Er was geen overtuiging toen hij het aan beide kanten van de stier presenteerde. Evenmin toen hij zich met het zwaard omlijnde: vijf steken voordat hij zijn arm erin stak. Een bittere pil om te slikken, zonder resultaat. Die rilling in zijn botten, en in zijn hart, bleef hem bij na de zesde, een rauwe, maar krachtige torancanazo. Román kon zijn ritme en snelheid niet vinden – de stier miste ritme – en hij raakte ook nog eens betrokken bij een debacle met het zwaard. Een noodlottige middag.