Puerta Grande voor Jandilla, het stierengevecht van de kermis: Borja Jiménez en Sebastián Castella blijven op de drempel in Las Ventas

Jandilla's stierengevecht was een Puerta Grande-evenement. Niet alleen voor de stierenvechters, maar voor zichzelf. Als hij de fokker op zijn schouders had kunnen dragen, zou Borja Domecq de foto nu al door de Calle Alcalá dragen. Het was hét stierengevecht van de kermis, met toestemming van Victoriano. Er was een pareltje zoals Vid, dat Borja Jiménez in elkaar zette , en een ander zoals Zafio, waar Sebastián Castella van genoot. Hun moed was anders, maar uitstekend. Dit waren de hoekstenen van een sextet dat de afgelopen dagen het verschil markeerde tussen de beweging van de stier en wat het betekent om echt aan te vallen. Zonder het "ze aten patrijzen en leefden nog lang en gelukkig"-einde voor zo'n belangrijk stierengevecht.

BJ vocht aanvankelijk met twee bewakers en genoot de steun van het publiek. Hij keerde ook terug als winnaar van de laatste San Isidro en stond daarmee voor een intense seizoenshelft, maar zijn briljante prestatie deed de beste SC herrijzen. Beiden misten de verdiende glorie vanwege het zwaard. Een belangrijk oor ging naar de Espartinas-stierenvechter en een ereronde naar de Béziers-stierenvechter. Weinig beloning.

De derde stier sprong om 19:49 uur tevoorschijn, een perfect getekende stier, een harmonieuze slag, een bezwering, zoals ze het noemen. Met een prachtige nek en een superieure klasse daalde hij de helling van zijn vernedering af. Gedefinieerd vanaf de eerste passen . Bijna van tevoren, aangekondigd door de aankondigende pas. Vid was de naam van de Jandilla van fluwelen dapperheid. Borja Jiménez spijkerde hem vast vanaf de eerste passen, de stier die naar voren brak en steeds enorm veel van hem eiste. Vanaf dat moment brulde de arena alsof hij bevrijd was van de straf, van het juk van de pestkoppen. Borja was vervuld van vreugde. De faena speelde zich af met beide handen, altijd op zoek naar de curve, de slag achter de heup, waar hij daaronder stierf.

BJ speelde de vluchten met zijn linkerhand, heel strak op de nieren en met een open ritme, en Vid zorgde voor het andere ritme, dat van kwaliteit. Geen enkele fout voor de stierenvechter uit Espartinas, met zijn vlees constant op de grill . Van die eerste greppel op zijn knieën tot die bij de pas van de sluiting. Toen de Jandilla had gezegd: "Ik heb er genoeg van", had hij met zoveel toewijding en toewijding aangevallen. Het is niet hetzelfde als passen. Vanuit de rechte volapié klonk een snelle, dodelijke stoot. De zakdoek werd met kracht losgelaten. De president wist dat ze om een ​​tweede zouden vragen. Net zoals hij de plaats van de stoot kende. En hij hield vol. Het oor woog zwaar.

Het stierengevecht schokte Sebastián Castella's trots, toen hij terugkeerde van het viaduct en de verdorde schil van verveling afwierp. Het deed de versie herleven van Castella die in de 21e eeuw de meest vooraanstaande reputatie in deze arena heeft opgebouwd. Hij stond tegenover Zafio , met zijn imposante bouw en zwier, ook al zo'n buitengewone stier. Hij had een andere stijl, een ander ritme, een dapperheid met meer gewicht en diepgang. SC kwam tot rust, verhelderde zijn gedachten en bewoog zijn hand, gematigd, slapend of wachtend op zijn linkerhand. Tot hij de kloof dichtte en Madrid brandde. Alles wat Borja Domecqs sublieme stier deed, straalde een enorme ernst uit. Net als Castella. Hij raakte aan het einde vast met zijn zwaard, waardoor de triomf beperkt bleef tot een ronde in de ring.

Borja Domecq heeft de laatste dagen onderscheid gemaakt tussen de beweging van de stier en de echte aanval.

Een leeuwkleurige stier, die naar voren stormde, met beperkte flexibiliteit, raakte hoog op de horens, waardoor zijn bouw en lage stand, die van achteren taps toeliep, de middag opende. Vanaf het begin ontwapende hij Castella met zijn handen vooraan, aan de binnenkant, op de linkerhoorn. Zijn kant was altijd rechts, met een scherpe punt in de draai aan het einde van zijn nobele pas. SC begon met zes dubbele passen, zes, en eindigde met een drievoudige pas. Een weelderige reeks van zes rechtse passen, zes, plat als een plank, alsof hij ze allemaal snel wilde gebruiken. Het probleem was dat elke keer dat de stier de muleta raakte, hij instabiel werd, en dat gebeurde te vaak. Een stier voor meer, maar de Fransman was nog niet wakker.

Rechtop staand, met een royale, elastische nek, bracht de Jandilla-stier die als tweede in de rij stond vanaf het begin een voortreffelijke kalmte over, doordrenkt met zijn linkerhoorn. En ook precieze kracht. JMM sloeg hem in de proloog van het stierengevecht met die muleta, een massavernietigingswapen. De klap was ongelooflijk toen hij smeekte om liefkozingen. Toch gaf hij hem aanvallen waarmee Manzanares natuurlijke passen kon creëren als een spookachtige EVP uit het verleden . De Jandilla-stier gleed met soepele kwaliteiten. Zijn volgende stier was vanaf het begin in ongenade gevallen, en de vervangende stier, ook van Jandilla, deugde niet. Maar de manier waarop hij hem droeg, zou eerder dan later heroverwogen moeten worden. Die vervangende stier vervaagde Jandilla's coda, en de gigantische laatste stier miste diepte in de greep. BJ wilde hem te paard verwennen omdat hij tekenen van succes vertoonde, en tegelijkertijd opende hij het stierengevecht op zijn knieën, de muleta slepend... Hij moest wel wedden, oké. De stier hield het niet lang vol, hij had een goede embroque, maar hij liet zijn kop verder gaan en doodde hem opnieuw met de zachte plekken.