Ricardo Yáñez: Isochronieën

S

Ik ben een van degenen die een mening heeft dat wanneer men over poëzie spreekt, het het beste is om (het in) poëzie te spreken, wat meer dan één moeilijkheid met zich meebrengt, waarvan de meest evidente betrekking heeft op wat we de poëtische toestand zullen noemen, van waaruit men het gedicht begint te benaderen of waartoe het gedicht, tijdens het schrijven ervan (dat tot convocatie wordt gemaakt), via deze toestand wordt bereikt. Het gedicht, als het werkelijk een gedicht is – dit is een andere persoonlijke mening – wordt ofwel vanuit die toestand gemaakt, ofwel veroorzaakt die toestand het ontstaan ​​van die toestand in degene die het schrijft – en de schrijver intuïtief of herkent zichzelf dan als een dichter, waarschijnlijk naamloos, zonder geschiedenis, maar ja, als men het zo mag zeggen, met het lot, een universeel lot (het zal overdreven klinken, maar ervaring is op zijn minst een benadering van wat hier wordt aangegeven). Het universele lot van iedere mens, van iedere persoon, wordt beter gezegd, in gedichten verklaard. En niet alleen, laat het duidelijk zijn, hebben we het over auteurs, maar ook over lezers. Dankzij de ervaring van de auteur, vastgelegd in het gedicht, kan de lezer, in wezen zij het indirect, de motorische gebeurtenis ervaren die het gedicht in kwestie in gang zet. We hebben gedicht gezegd; we zouden ook kunstwerk kunnen zeggen. We hebben lezer gezegd; we zouden net zo goed ontvanger kunnen zeggen.

Er zijn mensen die in de poëtische staat, in zekere zin een staat van inspiratie (een ietwat problematisch woord dat desalniettemin ongetwijfeld iets benoemt), een veranderde staat van bewustzijn zien. Ik zie het liever als precies het tegenovergestelde, een (niet-veranderde) staat van helder bewustzijn. God weet het, maar aangezien we dagelijks aan zoveel afleidingen worden blootgesteld, zie ik in wat anderen een geïnspireerde staat zouden noemen liever een fenomeen van heldere aandacht voor de relevante aspecten van ons bestaan. Ik waag het hier, en ik hoop niet te overhaast, om de termen pertinentie en transcendentie te identificeren.

Het universele lot van de mens, van ieder mens, ervaren, indien mogelijk, is niet per se de taak van kunstenaars. Ik wil geloven dat er niemand is die niet minstens één keer de Rimbaud-sensatie van "Ik ben een ander " heeft ervaren, niet wie ze me vertellen, niet wie ik zeg dat ik ben. Ik ga verder dan mezelf om mezelf te bereiken. Ik ben met wat is . Elk gedicht spreekt hierover, of het nu botweg of diepgaand is.

Elk gedicht is niets meer dan een poëtische toestand, omgezet in een woord, of erdoor ontdekt; woord in beeld, woord in beelden. Elk gedicht is dus een beeld van een poëtische toestand. En nog iets meer: ​​een ervaring die wordt overgedragen op papier, op de lezer, op het publiek.