Stevie Wonder ontkracht tijdens een concert de mythe over zijn valse blindheid.

Als je drinkt, verzin dan geen leugens. Dat moet Stevie Wonder gedacht hebben toen hij zich realiseerde dat er, meer dan een halve eeuw na het begin van zijn muzikale carrière, nog steeds mensen zijn die beweren dat hij liegt als hij zegt dat hij blind is. Hij neemt het in ieder geval met humor op.

Tijdens een concert tijdens zijn 'Love, Light and Song'-tournee in Cardiff, Wales, spotte de zanger met het voortdurende bestaan van het gerucht en zei tegen het publiek: "Ik moet jullie iets vertellen waar ik al een tijdje over nadenk: wanneer wil ik dat de wereld het weet? Maar ik wilde het nu meteen zeggen. Weet je hoe er geruchten zijn geweest dat ik het echt zou kunnen zien en zo? Echt, jullie gaan het ontdekken ."

Onder gelach van het publiek vervolgde de zanger, songwriter en multi-instrumentalist: "De waarheid is dat ik kort na mijn geboorte blind werd. Dat was een zegen, want het stelde me in staat de wereld te zien met de visie van de waarheid, met ware visie. Dat betekent mensen zien in hun geest, niet in hun uiterlijk. Niet welke kleur ze hebben, maar welke kleur hun geest heeft."

Tijdens een ander concert, afgelopen zaterdag in Hyde Park, maakte de artiest opnieuw een grap over zijn blindheid. Bij aankomst op het podium droeg hij een witte toga met aan weerszijden gestikte portretten van John Lennon en Marvin Gaye. Wijzend naar een van hen zei Stevie tegen zijn fans: "Dit is Marvin Gaye", maar al snel realiseerde hij zich dat hij Johns gezicht liet zien en zei: "Sorry, ik ben blind", wat gelach ontlokte aan het grote publiek.

Wonder is altijd al een kletskous geweest als het om zijn blindheid gaat. In 2016, toen hij Ed Sheerans overwinning voor Lied van het Jaar bij de Grammy's aankondigde, grapte hij tegen zijn podiumpartner toen hij de envelop opende: "Je kunt het niet lezen. Je kunt geen braille lezen. Na-na-na-na-na-na."

Tijdens een optreden in The Late Show with David Letterman in 2015 somde hij de grootste voordelen van blind zijn op. "Een daarvan is dat je kunt doen alsof je niets ziet, terwijl je dat in werkelijkheid wel ziet. Je kunt ook zeggen dat je iets niet zag, terwijl je het wel zag."

In een interview jaren geleden zei de kunstenaar: "Ik heb blind zijn nooit als een nadeel beschouwd, en ik heb nooit gedacht dat zwart zijn een nadeel was. Ik ben wie ik ben. Ik hou van mezelf zoals ik ben. En ik zeg dit niet egoïstisch: ik vind het geweldig dat God me heeft toegestaan om te nemen wat ik had en er iets mee te doen."

Zijn optimisme voor het leven begon al in zijn jeugd. Toen hij in 2024 met journalist Wesley Morris en Barack Obama over zijn reis sprak voor de podcast The Wonder of Stevie, zei Wonder: "Ik werd geboren. Kort daarna werd ik blind. Mijn moeder heeft veel meegemaakt, dus mijn ervaring daarmee was diepgaand. Mijn moeder huilde elke nacht, en ik zei ooit tegen haar: 'Mam, je moet niet huilen; je geeft me hoofdpijn. Misschien heeft God wel iets groters voor me in petto.'"

Hij werd geboren op 13 mei 1950 als Stevland Hardaway Judkins en nam de achternaam Morris aan van zijn moeder. Hij werd zes weken te vroeg geboren en leed aan een medische complicatie genaamd retinopathie van prematuren , waardoor hij volledig zijn zicht verloor. Dit dwong hem een scherp muzikaal gevoel en een speciale band met geluid te ontwikkelen.

Hij groeide op in een bescheiden gezin in Detroit en begon mondharmonica, drums en piano op het gehoor te spelen. Op tienjarige leeftijd componeerde hij al liedjes. Een paar maanden later werd hij ontdekt door Ronnie White van The Miracles, die hem voorstelde aan Berry Gordy, de president van Motown Records. Deze gaf hem de bijnaam 'Little Stevie Wonder' en tekende hem bij zijn platenlabel.

Op dertienjarige leeftijd bracht ze haar debuutalbum 'Recorded Live: The 12 Year Old Genius' uit. De single "Fingertips (Pt. 2)" was zo succesvol dat ze de jongste nummer één hit in de geschiedenis van Billboard werd. Haar opmars zette zich voort en bereikte een legendarische status met meesterwerken als "Talking Book", "Innervisions", "Fulfillingness, First Finale" en "Songs in the Key of Life".

Gedurende zijn carrière heeft hij meer dan 100 miljoen platen verkocht en is hij een van de meest bekroonde artiesten in de geschiedenis, met 25 Grammy Awards, waaronder drie opeenvolgende voor Album van het Jaar (1974, 1975 en 1977), een ongekende prestatie. In 1989 werd hij opgenomen in de Rock and Roll Hall of Fame en in 2014 ontving hij de Presidential Medal of Freedom, de hoogste burgerlijke onderscheiding in de Verenigde Staten.