Wat als Pinochet een vampier was geweest? Vandaag op Netflix: de Oscar-genomineerde politieke satire.

Precies zoals het klinkt. Er is een film op Netflix' video-on-demand (VOD)-platform die Augusto Pinochet in een vampier verandert . Deze mix van politieke satire, zwarte humor en gothic esthetiek is geregisseerd door de Chileen Pablo Larraín , die ook verantwoordelijk is voor andere onconventionele biopics zoals Jackie, Spencer en Maria Callas . De film werd genomineerd voor de Gouden Leeuw en is genomineerd voor een Oscar voor Beste Cinematografie.

Met een sarcastische toon en een zwart-wit enscenering stelt het stuk een vraag die resoneert in het Latijns-Amerikaanse geheugen: wat zou er gebeuren als een dictator nooit zou sterven en zich zou blijven voeden met het land dat hij had verscheurd? Op de vijftigste verjaardag van de militaire staatsgreep van 1973 keerde Larraín terug naar zijn land met een voorstel dat verder ging dan historisch revisionisme.

Na zijn internationale uitstapjes keerde de filmmaker terug naar de figuur van Pinochet en herinterpreteerde hem vanuit een grotesk en bijtend perspectief, ondersteund door een script geschreven met Guillermo Calderón. De Graaf combineert sociaal-politieke kritiek met elementen van horror en fantasy. Jaime Vadell speelt de 250-jarige Pinochet die, na zijn dood in scène te hebben gezet, zich met zijn vrouw Lucía Hiriart terugtrekt in een landhuis in Patagonië.

Omringd door zijn hebzuchtige kinderen en een voormalige butler die martelaar is, belandt de vampier in een existentiële crisis: hij voelt zich verraden door zijn land , meer omdat hij beschuldigd is van diefstal dan vanwege de misdaden die hij heeft gepleegd. De verschijning van een boekhoudkundige non, die gestuurd is om hem uit te drijven en zijn geplunderde fortuin te onthullen, voegt een theologische wending toe die de nalatenschap van de dictator en de hypocrisie van bepaalde religieuze instellingen aanvalt.

De Graaf zet zijn tanden in het beeld van fascisme als staatskwade, maar waarschuwt ook voor hoe extreemrechts nog steeds vruchtbare grond vindt . Dit is niet zomaar een satire: het is een felle kijk op de erfenis van de dictatuur , waarbij het meest aanstootgevende aspect voor de hoofdpersoon niet de beschuldigingen van moord zijn, maar juist het feit dat hij wordt gezien als een ordinaire dief. Een gedurfd verhaal dat, met zijn humor, een ongemakkelijke nasmaak achterlaat.