Zoe Saldaña: "We moeten investeren in verhalen van vrouwen en voor vrouwen"
Gedurende zijn carrière heeft hij veel prijzen gewonnen, maar deze waren altijd gekoppeld aan commerciële films. Ze was de hoofdpersoon van Avatar , de Latina van Star Trek en een van de populairste figuren in het Marvel-universum. Maar dankzij Jacques Audiard, die haar een van de hoofdrollen gaf in Emilia Perez, zal Zoe Saldana waarschijnlijk toetreden tot het exclusieve rijtje actrices die tot en met zondag een Oscar hebben gewonnen. En ondanks de crisis die in Hollywood ontstond door de ontdekking van oude tweets van haar tegenspeelster Karla Sofía Gascón, waardoor de kansen op een groot succes voor de Netflix-ster aanzienlijk afnamen, zet de 46-jarige inwoner van New Jersey haar triomftocht voort. Nadat ze de Golden Globe, de BAFTA en de Critics Choice in de wacht sleepte, en een prijs deelde met haar drie medespelers in Cannes, won Saldaña afgelopen weekend ook de Screen Actors Guild Award, een prijs die doorgaans voorspelt wat er 7 dagen later gebeurt.
Zoe Saldana in 'Emilia Perez'
NetflixHoe raakte je, nadat je in het hokje voor sciencefictionfilms was geplaatst, betrokken bij Emilia Pérez?
In mijn hart ben ik een kunstenaar en Emilia Pérez gaf mij de kans om weer in contact te komen met aspecten van mezelf die ik al lang geleden had verlaten. De afgelopen jaren heb ik er vaak van gedroomd om iets terug te krijgen van wat ik ooit voelde. Als kind probeerden mijn ouders mij bezig te houden. Ze stuurden mij naar danslessen, kunstlessen en tennislessen. Toen had ik nog niet door dat ik al die dingen ooit zou kunnen gebruiken om mijn eigen pad als volwassene te creëren. De waarheid is dat dit alles mij richting een carrière met een bepaald profiel heeft gekatapulteerd, omdat er een overvloed aan rollen is voor actieve vrouwen in actie- en sciencefictionfilms. Ik heb wel affiniteit met die rollen, maar ik ben geboren in New York, dus jazzvingers zitten in mijn DNA. Ik ben bovenal een danser, en dat zal ik altijd blijven. Daarom was ik gefascineerd door het idee om Rita te spelen, een vrouw die heel gereserveerd is, maar toch een heel sterk innerlijk heeft. Dit is iemand die niet de moed of de kracht heeft om zijn of haar mening te uiten en voor zichzelf op te komen. Ze kan het voor anderen doen, maar niet voor zichzelf. Zij kwam op mij over als een heel herkenbaar figuur, een vrouw die koste wat kost verandering wil ervaren en nieuwe zichtbaarheid wil vinden. Ik wilde weten hoe het voelt om in hun huid te zitten. In onze film draait het vooral om de momenten waarop ze zingen en dansen. Dan kunnen we zien wat deze personages echt denken en voelen. Ik denk dat de sprong van de realiteit naar het surrealisme de film zo bijzonder voor mij maakte. Bovendien kon ik er veel van mijn persoonlijkheid in terugvinden.
Lees ook Kieran Culkin: “Ik lijk totaal niet op Benji” Gabriël Lerman
Hoe was het om de grote musicalnummers voor de film voor te bereiden?
Mijn repetities waren heel lang en intensief. Ik was bezig met het afronden van de opnames voor een serie in Noord-Afrika en de opnames werden op 2 maart afgerond. De volgende dag vloog ik weg en op de 4e zaten we al in de opnameruimte. En vanaf dat moment totdat we eind april begonnen met filmen, was ik de hele tijd aan het repeteren, vijf of zes dagen in de week. Ik moet bekennen dat ik erg nerveus was. Het was 20 jaar geleden dat ik voor het laatst in een dansstudio was geweest. Ik moest mijn hersenen dusdanig aanpassen dat ze konden begrijpen wat ik deed en de informatie konden doorgeven aan mijn spieren. Het is een heel technische kwestie. Mijn doel was om perfect voorbereid aan te komen voor de start van de opnames. Tijdens de repetities met Jacques en Karla merkte ik dat hij van je verwacht dat je perfect voorbereid bent, maar dat je tegelijkertijd ook alternatieven durft te proberen die afwijken van wat er in het script staat. Om dingen te ontdekken die ons kunnen verrassen, moeten we heel aanwezig zijn in de scène. Ik dacht dat dit de meest stimulerende plek was waar ik als kunstenaar kon zijn, met een regisseur die mij zou toestaan om samen te werken. Laten we zeggen dat we in totaal tussen de 5 en 7 weken aan repetities hebben gehad, en dat er zelfs tijdens de opnames nog doorgegaan werd. Ik was de hele tijd bezig met het oefenen van de choreografieën voor 'Vaginoplasty' en 'Evil'. Ik kan me herinneren dat ze ons twee weken nadat we begonnen met repeteren, vertelden dat we een geweldige choreografie gingen filmen, die van 'El mal', en ze gaven ons nog eens acht weken om die voor te bereiden. Ik besefte dat ik een paar dagen van tevoren met de voorbereidingen had moeten beginnen. En dan kwam Jacques onverwachts opdagen, midden in onze choreografierepetities, en vertelde ons dat we dit en dat moesten veranderen. Dat moest hier verwijderd worden en daar toegevoegd. Er was altijd wel een element van verrassing, maar daarvoor moesten we wel heel aanwezig zijn in de scène. En tegelijkertijd was het van groot belang dat we goed voorbereid waren. Dat is precies hetzelfde wat er in het theater gebeurt. Het was ongetwijfeld een prachtige ervaring, maar zeker niet gemakkelijk. En juist dat maakte het voor mij heel bijzonder.
Vindt u dat, naast de erkenning die u voor uw optreden heeft gekregen, het feit dat dit een overwegend vrouwelijke cast is, de ervaring een speciaal tintje heeft gegeven?
Het feit dat we als vrouwelijke cast werden erkend, was ongetwijfeld net zo belangrijk als de individuele erkenning. Jarenlang had ik het gevoel dat mijn kansen afhankelijk waren van het feit of ik de enige vrouw in het gips was. Als je jong bent, ben je nergens bang voor en ben je zelfs een beetje roekeloos. Je hebt het gevoel dat je beter bent dan de rest. Het was een onbewuste manier om deel te nemen aan een systeem dat erop gericht was vrouwen uit elkaar te houden. Want als er één ding is dat in de loop der tijd is bewezen, is het wel dat vrouwen niet te stoppen zijn als ze zich verenigen. Er is niets dat wij niet kunnen genezen. Er is geen berg die we niet kunnen beklimmen, vooral als het betekent dat we iemand moeten redden van wie we houden. Wij zijn van nature altruïstisch, we steunen anderen graag en als we samen zijn, vieren we graag feest. In die zin moet ik benadrukken dat ik uit een vrouwenfamilie kom. Wij zijn drie zussen en ik ben opgevoed door mijn moeder en grootmoeder. Dat is de wereld waarin ik mij het prettigst voel. Als de omstandigheden anders zijn, voel ik mij kwetsbaar. Door aan deze film te werken, werd mijn overtuiging versterkt dat we moeten investeren in verhalen van en voor vrouwen. In die zin heb ik een groot compliment aan mannen als Jacques Audiard, die beseffen welke waarde we hebben en niet bang zijn om een vrouwelijk verhaal te vertellen. Ik heb het gevoel dat wij als mensheid steeds meer bereid zijn om in die richting te bewegen. En dat mag niet als gunst worden gedaan, maar door ruimte te creëren en dit de weg te laten zijn die onze cinema en onze industrie bewandelen.
lavanguardia
