“Mirrors No. 3” van Christian Petzold: in dubbel water

Als Christian Petzolds cinema lange tijd gedomineerd werd door de grauwheid van de hedendaagse Duitse geschiedenis – wat we momenteel kunnen vaststellen aan de hand van een retrospectief in de Cinémathèque française – heeft zijn trouwe samenwerking met actrice Paula Beer ongetwijfeld gezorgd voor een zomerser kleurgebruik, waarop Miroirs nr. 3 geen uitzondering vormt. Dit nieuwste opus neemt, net als de film Red Sky voor hem liggen de bescheiden details van een kleinschalige film, die zich afspeelt op een handvol locaties verscholen op het platteland: het is in dit kleine uithoekje, badend in de zachte zon, dat Laura, een jonge pianiste die met haar metgezel in de auto rijdt, toevallig Betty tegenkomt, een zestigjarige vrouw die gescheiden is van haar familie en alleen woont in een klein huisje langs de kant van de weg.

Iets lijkt in dit vluchtige moment de twee vrouwen met elkaar te verbinden. Zozeer zelfs dat Laura, herstellende van een auto-ongeluk waarbij haar vriend om het leven kwam, besluit bij Betty te blijven wonen. Betty accepteert, zonder om uitleg te vragen, en verwelkomt de jonge vrouw in haar landelijke hut. Bijna instinctief lijken twee eenzame momenten elkaar te herkennen: Laura zocht een uitweg uit een disfunctionele relatie (hij