“Yokai”, Catherine Deneuve en de kruising van geesten

Yokai, de geestenwereld **

door Eric Khoo

Frans-Japanse film, 1 u 43

In Japan wordt de term Yokai gebruikt om een ​​onverklaarbaar bovennatuurlijk fenomeen aan te duiden, of, meer letterlijk, een 'spook'. Dat is precies wat Catherine Deneuve belichaamt in deze prachtige film van de Singaporees Eric Khoo. Een soort geest die verdwaald is in een hiernamaals dat niet van haar is, aangezien haar personage, Claire, een popzangeres uit vervlogen tijden, het slechte idee had om plotseling te sterven na een laatste recital op de archipel waar ze aanbeden wordt. Gelukkig vindt ze een gids in de persoon van Yuzo, haar grootste fan, die eveneens overleed vlak voordat hij haar concert kon bijwonen. Samen zullen ze Hayato, de zoon van Yuzo, een jongeman die op drift is, begeleiden en hem helpen weer zin in het leven te krijgen door de draden van zijn verleden opnieuw met elkaar te verbinden.

Wat een prachtig idee, dit drietal getroebleerde zielen die elkaar voorbij de dood helpen om hun wonden te helen. Die van een vader-zoonrelatie waarin te veel dingen onuitgesproken blijven, of het drama van een moeder die haar dochter te vroeg verloor. In de Japanse traditie zijn de doden overal en manifesteren ze zich door onzichtbare tekenen die ontcijferd moeten worden.

Voor Yuzo en Claire is het een liedje dat ze samen componeren en dat alleen Hayato kan horen. Het zal hem de kans geven om geleidelijk de bron van zijn ongelukkigheid te vinden en opnieuw contact te leggen met zijn moeder die hem als kind in de steek heeft gelaten. Dit "lied der geesten", net als de andere liederen van Claire gecomponeerd door Jeanne Cherhal , is niet de minste troef van deze dromerige film met zijn blijvende charme.

Catherine Deneuve, die voor het eerst de kans kreeg om in Japan te filmen – ze had in Frankrijk gefilmd met de Japanse Kore-eda La vérité – is een ander. Ook al krijgt haar aanwezigheid, ongepast en niet gespeend van humor, een beetje zoals Isabelle Huppert in de films van de Koreaan Hong Sang-soo , nooit voorrang boven dit prachtige verhaal van postume verzoening tussen vader en zoon. De film werd gecoproduceerd door de Franse Matilde Incerti en de film werd in het Japans en Frans opgenomen door een Singaporese regisseur die geen van beide talen beheerst. De film had vanaf het begin al iets wat een wat wankele combinatie leek. Dat is niet het geval.

Na The Flavor of Ramen, dat een wat flauwe smaak had, slaagt de Singaporese regisseur erin om ons, door het terugbrengen van zijn enscenering en de delicatesse van zijn onderwerp, mee te nemen op een soort sentimentele roadtrip door Japan. Die reis voert ons van Tokio naar een badplaats aan de kust, een paradijs voor surfers.

Hoewel de film voortdurend flirt met goede gevoelens, zorgt de poëtische en spirituele dimensie ervoor dat hij niet in sentimentaliteit vervalt. Muziek en creatie – Hayato is een begaafd cartoonist die inspiratie tekortkomt – vormen de rode draad in dit zeer tedere verhaal dat vrede en troost zal brengen aan alle rouwende zielen.