Madeliefjes weten hoe ze moeten wachten. De ware ziel van vrouwen.

Schrijfster , culinair recensente en fijnzinnige vertolker van de menselijke ziel, Roberta Schira – reeds auteur van de succesvolle roman “I fiori hanno sempre ragione” – keert terug met “Le margherite sanno attesa” (Garzanti, 2025), een delicaat en krachtig werk waarin de relatie met eten , huis en land een voorwendsel wordt voor een verfijnd onderzoek naar de vrouwelijke innerlijkheid, menselijke relaties en de manier waarop ieder van ons “zichzelf kan helen”, waarbij de heiligheid van eenvoudige gebaren wordt herontdekt.

De roman heeft veel gemeen met het vorige deel, ook al zijn de verhalen heel verschillend…

Opnieuw staat de relatie met de zintuigen, de uitwisseling tussen generaties, de (soms pijnlijke) band met familie, de relatie met het land, herinneringen, de magische sferen van huizen en het vermogen om het verleden te vergeven om verandering te omarmen, centraal. Wat al mijn personages gemeen hebben, is het vermogen om te evolueren, om in zichzelf te kijken, maar ook om gevoelig signalen uit de externe omgeving op te vangen om een ​​innerlijke reis te beginnen en zichzelf veranderd, "genezen" te vinden. In de eerste roman was de reis grotendeels individueel, maar in deze heb ik verschillende hoofdpersonen samengebracht. Door ze op één plek samen te brengen, heb ik geprobeerd ze onder te dompelen in wereldse situaties, maar ook in situaties die rijk zijn aan bovennatuurlijke betekenissen die ze moeten ontdekken. Ieder zal daarin slagen met zijn of haar eigen gevoeligheid, en zo een intieme reis beginnen naar individuele verandering.

Het hele verhaal draait om de keuken. Waarom is eten zo belangrijk?

De keuken speelt een centrale rol, niet alleen omdat hij past bij de ruimte die ik het beste ken, maar ook omdat het het hart van het huis is. De keuken bewaakt de haard en is gevuld met gebaren die zowel praktisch als heilig zijn. Het is de plek waar materie wordt getransformeerd en waar de vruchten van de aarde voeding worden, niet alleen voor het lichaam maar ook voor de ziel, een instrument van liefde of liefdesverdriet, een manier om een ​​uniek vrouwelijke gevoeligheid over te brengen. Als handeling van het bereiden van eten wordt het een instrument voor het nastreven van schoonheid en geluk, maar ook voor het creëren van een kleine democratische gemeenschap rond de tafel. Een van de hoofdpersonen, Irene (Grieks voor "brenger van vrede"), streeft ernaar haar gezelschap verrassende en verfijnde smaken te bieden, maar het meest betekenisvolle moment wordt vergezeld door een eenvoudig gerecht als polenta met kaas. Bereid in de Grote Open Haard, waar de vrouwen zich als Vestaalse maagden omheen verzamelen, wordt het recept een symbool van het afleggen van de maskers van de schijn om zichzelf bloot te leggen voor elkaar, ieder voor zich.

Het huis krijgt een magische uitstraling. Waarom?

"La Mariconda is het resultaat van alle verhalen en emoties die binnen haar muren verweven zijn. Het is de plek waar de hoofdpersonen samen kunnen leven, maar ook waar ieder van zijn eigen ruimte kan genieten; het is een tempel die herinneringen bewaart en geheimen onthult, aandacht vraagt ​​en in ruil daarvoor verwelkomt en je veilig laat voelen voor interne en meteorologische stormen. Elk van de vrouwen die ik beschrijf, ontwikkelt een andere relatie met het huis (Camilla door het terugkrijgen van een lang ontzegde erfenis, Bianca door de dagelijkse zorg, Irene door haar werk in de keuken, Gaia door fotografie en Giovanna door zelfisolatie in haar kamer), maar het zijn in de gemeenschappelijke ruimtes dat de "wonderen" plaatsvinden: de ontdekking van het liedboek, de bekentenissen en transformaties die plaatsvinden in de keuken, de wedergeboorte die plaatsvindt in de tuin... Het huis wordt een therapeutische ruimte, waar de discipline van het "doen" vorm krijgt. Vandaar de metafoor van de bijenkorf: de plek waar een gemeenschap met regels samenwerkt en waar iedereen zijn steentje bijdraagt, om zich goed te voelen in zichzelf en met de groep".

Zelfs de mannelijke personages zijn belangrijk.

"Net als vrouwen zijn mannelijke personages nooit 'neutraal' of slechts figuranten, maar hebben ze een precieze en functionele connotatie die de persoonlijkheden en interne dynamiek van de vrouwen verder naar voren brengt."

En haar manifest voor “Gentle Feminism”?

Het is een verklaring van bewustzijn en een engagement: het komt voort uit de erkenning van genderverschillen en de wens om deze niet uit te wissen in anonieme gelijkheid. Het is een uitnodiging tot wederzijdse waardering en een verzaking aan de ontkenning van al die aspecten en contexten waarin schoonheid en vrouwelijkheid tot uiting komen, zowel in het verleden als vandaag: liefde voor thuis, aandacht voor de zorg voor anderen, zorg voor het lichaam dat niet mag worden gekrenkt. Een helderdere visie op vrouwelijke solidariteit: een ideale zusterschap die rivaliteit en afgunst niet uitsluit, maar die in haar meest intelligente vormen transformeert in het vermogen om naar elkaar te luisteren, elkaars stiltes te verwoorden en te werken aan de komst van nieuwe generaties vrouwen – en mannen – die zelfbewuster zijn en vrijer om zichzelf te bepalen. Dit alles zonder tegen mannen te vechten, maar juist naast de besten te staan. Zoals de kleine Sam, de zoon van Giovanna, de kiem van een nieuwe mannelijke gevoeligheid voor de wereld van vrouwen en vice versa. Chiara Di Paola