Schrijver Stefano Benni overleden op 78-jarige leeftijd

Stefano Benni is vandaag, dinsdag 9 september, overleden . Hij was een van de meest originele en geliefde schrijvers, journalisten, dichters en scenarioschrijvers in de hedendaagse Italiaanse fictie. Hij overleed in Bologna, de stad waar hij op 12 augustus 1947 werd geboren. Hij was 78 jaar oud . Hij kampte al een tijdje met een ziekte die, hoewel fysiek uitputtend, zijn vrije, ironische en scherpe geest niet had kunnen temperen.

Het nieuws van zijn overlijden werd aan Adnkronos bevestigd door zijn uitgeverij, Feltrinelli.

Benni, een visionair en onclassificeerbaar auteur, heeft ons land vanuit een uniek perspectief vastgelegd, met een mix van politieke satire, surrealistische poëzie, burgerlijke scheldwoorden en anarchistische humor. Zijn literaire werk bestrijkt verschillende genres en decennia, zonder ooit zijn frisheid en originaliteit te verliezen, en heeft generaties lezers meegevoerd door fantastische werelden, onwaarschijnlijke bars, verstoten rebellen en visionaire profeten.

Zijn boeken

Met meer dan twintig romans en verhalenbundels - allemaal uitgegeven door Feltrinelli - waaronder 'Bar Sport' (eerste druk Mondadori, 1976, de verhalen die hem succes opleverden), 'Terra!' (1983), 'Baol' (1990), 'La Compagnia dei Celestini' (1992), 'Elianto' (1996), 'Saltatempo' (2001), 'Achille piè veloce' (2003) en 'Margherita Dolcevita' (2005), heeft Benni een herkenbaar literair universum gecreëerd, bevolkt door excentrieke en teder groteske personages, vaak slachtoffers (maar nooit medeplichtigen) van een cynische en onmenselijke maatschappij.

Zijn intelligente en nooit zelfgenoegzame satire vond ook zijn weg naar de journalistiek: hij schreef voor publicaties als 'L'Espresso', 'Panorama', 'Il manifesto', 'La Repubblica', 'Cuore' en 'Linus', en ontmaskerde met zijn scherpe pen de hypocrisie van de Italiaanse politiek en cultuur. Hij was ook een televisieschrijver, een van de eersten die voor een jonge Beppe Grillo schreef.

Achter de humor schuilde echter altijd een diepe existentiële angst, een scherpe gevoeligheid voor het onrecht van het heden en een viscerale liefde voor vrijheid en kunst. In de loop der jaren breidde Benni zijn repertoire uit met het schrijven van toneelstukken, gedichten, fabels, musicals en graphic novels. Tot zijn meest recente titels behoren: 'Giura' (2020), het gedicht 'Dancing Paradiso' (2019) en de autobiografische documentaire 'Le avventure del Lupo' (2018). 'Il Lupo' was de bijnaam die Benni al sinds zijn kindertijd met zich meedroeg, verbonden aan een jeugd doorgebracht in de bossen van de Bolognese Apennijnen en die in de loop der tijd het symbool werd van een eenzame, rebelse en ontembare geest.

Stefano Benni was ook een groot voorstander van openbaar onderwijs en cultuur als gemeenschappelijk goed: in 2015 weigerde hij de Vittorio de Sica-prijs, uit openlijk protest tegen de bezuinigingen van de regering-Renzi op onderwijs en cultuur. Zijn boeken, vertaald in meer dan 30 talen, hebben een divers publiek geboeid, van de jongste lezers tot de meest kritische intellectuelen, en weten luchtigheid en diepgang, betrokkenheid en verbeeldingskracht te combineren. Als goede vriend van Daniel Pennac promootte hij de Italiaanse vertaling van de vroege werken van de Franse schrijver bij Feltrinelli. Hun literaire samenwerking, gebaseerd op wederzijds respect en narratieve affiniteit, is een van de meest gerenommeerde in de Europese literaire scene. ( door Paolo Martini )