Bestsellerauteur Valérie Perrin brengt een eerbetoon aan het werk van haar echtgenoot, filmmaker Claude Lelouch.

In de jaren zestig bracht Joan Manuel Serrat een ode aan La tieta , zoals u weet: "Zij die niet meer dochters heeft dan de zoon van haar dochter. / Zij die zei: Alles is goed. Zij die zei: Zoveel is goed." Nu heeft Valérie Perrin (Remiremont, Frankrijk, 1967) Tatá (Duomo, vertaald door Núria Viver) aan haar opgedragen, een roman die haar verkoop in Frankrijk op 4,5 miljoen bracht, waarvan vier romans in 38 landen zijn gepubliceerd.

Perrin, met wie we spraken op het hoofdkantoor van zijn Parijse uitgever Albin Michel, zegt dat het zijn meest intieme roman is, misschien omdat het expliciet spreekt over het dorp waar hij opgroeide, Gueugnon, in Bourgondië. Hij kwam er op éénjarige leeftijd terecht omdat zijn vader, een semiprofessioneel voetballer, zich aanmeldde bij de lokale ploeg – momenteel in de vijfde divisie, met als grootste prestatie het winnen van de League Cup tegen PSG in 2000. "Hoewel ik tot nu toe andere namen heb gebruikt, gaan mijn romans altijd over deze plek, omdat het me gevormd heeft. Ik heb hier Portugese, Italiaanse, Spaanse en Algerijnse vrienden gemaakt, omdat de belangrijke metaalindustrie veel arbeiders aantrok. Ik wilde dat het boek ook een eerbetoon zou zijn aan de kooplieden en de straten, waar iedereen elkaar kent."

“We praten liever over Trump of Poetin, die ons bang maken, maar de wereld zit vol met geweldige mensen.”

Het bevat ook een eerbetoon aan de cinema, het beroep van haar echtgenoot, de tachtigjarige regisseur Claude Lelouch – regisseur van onder meer A Man and a Woman –: "Ik ben getrouwd met een geweldige filmmaker en ik wilde over zijn beroep praten omdat ik weet hoe moeilijk het is en het verbaast me." De auteur overwoog zelfs om de verfilming van haar boek The Secret of Flowers te regisseren, die Jean-Pierre Jeunet eindelijk aan het verfilmen is en volgend jaar verwacht wordt: "Ik had de moed niet, ik blijf liever thuis met mijn kleine verhalen en laat andere regisseurs de mijne tot leven brengen", benadrukt ze.

In haar boek krijgt Agnès, een succesvolle filmmaker die net gescheiden is van haar man en favoriete acteur, een verbijsterd telefoontje van de politie met het verzoek het lichaam van haar tante Colette te identificeren (in het Frans is tatá een van de populaire benamingen voor ongehuwde tantes), wat onmogelijk lijkt omdat haar tante drie jaar eerder was overleden. Vanaf hier ontvouwt het verhaal zich op twee niveaus: enerzijds Agnès' huidige leven, wanneer ze terugkeert naar het dorp van haar tante, waar ze herenigd wordt met haar jeugdvrienden en de banden hernieuwt die leiden tot een pedofiel complot bij de voetbalclub – een waargebeurd verhaal dat de auteur aan de kaak stelt; Aan de andere kant onthult Agnès' onderzoek de donkere kant van Colette's leven. Colette heeft ouders die niet van haar houden, noch haar broer, een briljant pianist. Het verhaal speelt zich af in de naoorlogse periode met Joden die worden uitgeroeid of gered door de vrijgevigheid van anderen, rondreizende circussen vol zonderlingen en de gewetenloze directeur wiens dochter Blanche het pad van de rest kruist totdat ze een belangrijk personage wordt.

Lees ook

Voor de schrijfster hebben mensen meer facetten dan ze laten blijken: "Wat we zijn en wat we lijken, zijn twee verschillende dingen. Colette, single, is schoenmaker, een heel eenvoudig beroep, en lijkt een eenvoudig leven te leiden, met niets anders te vertellen dan haar liefde voor voetbal, maar haar nichtje ontdekt dat het vol schatten zit." Het brengt ook veel opoffering met zich mee: "Het is het verhaal van Colettes keuzes, zoals de beslissing om geen liefdesverhaal te leven, iets waar ze zich uiteindelijk niet zo slecht over voelt. In werkelijkheid is het ergste aan haar leven dat haar moeder niet van haar hield, maar ze is ondanks alles gelukkig, en misschien wordt ze alleen verdrietig als haar voetbalteam verliest."

Colettes leven kent weliswaar veel verrassingen, sommige zeer heftig, door huiselijk geweld, maar er is ook een positieve kant: "Je kunt van iemand houden alsof het je eigen kind is. Er zijn prachtige liefdesverhalen vol vrijgevigheid, want vaak horen we alleen maar over wat er heel erg misgaat. Maar ondanks alles zijn er in de wereld geweldige en vrijgevige mensen, heel discrete mensen die nooit hardop praten, maar die wel ontzettend goed zijn. Er zijn er veel, maar die zetten we niet in de schijnwerpers. We praten liever over Trump of Poetin, die ons bang maken, want ons leven hangt af van die gekken. Ik benadruk graag degenen die we niet zien en die in de schaduw werken."

"Moge ze in vrede rusten, amen. Ik zal haar vergeten," zong Serrat, maar net als haar fans zullen Tatá 's lezers haar niet vergeten.