Bruin claimen

Chefkok Jordi Vilà verdedigt in een interview met de krant Ara opnieuw de waarden van de Catalaanse keuken. Het is een daad van samenhang met een carrière waarin, met de intuïtie van een sluipschutter die liever handelt dan in permanente spijt te leven, de erfenis, in het licht van de dreiging van geïmporteerde pretenties, iemands eigen roeping markeert. Op een vraag van Trinitat Gilbert antwoordt de chef: "Onze keuken was wit, omdat naast uien ook amandelen veel gewicht hadden. Later kwamen er tomaten en paprika's. En toen werd onze keuken bruin."

Vilà's strijdlustige non-conformisme appelleert aan een geweten dat helaas niet strookt met het vals kosmopolitische aanbod van de meerderheid in de sector. Het is waar dat we de bruine kleur op veel plekken in onze keuken terugzien, dat traditionele recepten worden overgenomen en dat men zich aansluit bij de rage van het lepelontbijt (Maria Nicolau beweert dat weekendfietsers deels ons receptenboek met peus de porc , fricandós en cap i pota redden). Het is opvallend dat deze bruine kleur ook tegenstanders heeft. Niet alleen onder kookliefhebbers, maar ook onder degenen die beweren dat gerechten visueel aantrekkelijk moeten zijn en dat het belangrijkste is dat ze fotogeniek, leuk en Instagramwaardig zijn.

Het fotograferen van gerechten is onderdeel van de liturgie van de zogenaamde 'gastronomische ervaring'

Toen ik laatst een van mijn tafelgenoten een tiramisu met pistachenoten serveerde, zei de serveerster dat we het moment het beste konden filmen. Beschermd door een logge plastic structuur die, wanneer opgetild, een romige toevoeging op de weerloze tiramisu liet vallen. Ik was verrast door het aandringen van de serveerster, maar mijn tafelgenoten vertelden me dat het standaardprocedure is en dat het ritueel van het maken van foto's en video's niet alleen deel uitmaakt van wat zij een gastronomische ervaring noemen, maar dat veel restaurants hier ook rekening mee moeten houden bij het samenstellen van hun menu's.

Lees ook

Voor degenen die verslaafd zijn aan deze liturgie: ons bruin is een eschatologische vulgariteit, een chromatische belediging voor de schelle kleuren roze, fuchsia, rood en geel. Vilà, die in de ironie van het Manual d'autodefensa de la cuina catana een uitlaatklep voor zijn slechte humeur heeft gevonden, reageert op de slavernij van de markt en de gewoonten van de nieuwe generaties met een verontwaardiging dat hij productief wil zijn. Misschien moeten we een pro-bruine campagne beginnen met snobistische argumenten, maar wel gebaseerd op echte feiten. Het is de kleur die het meest voorkomt in de natuur. Het heeft een geruststellende warmte die we associëren met koffie en chocolade, leveranciers van serotonine. Bij chromotherapie wordt het gebruikt als ontspanningsmiddel. Sommige luxemerken zien het als een symbool van weelde en status. Op psychologisch niveau wordt het bovendien geassocieerd met herinneringen en een terugkeer naar de roots.