Ik was vroeger een atheïst, maar nu geloof ik
Eerlijk gezegd dacht ik niet dat ik een film leuk zou vinden waar zelfs het bisdom van lijkt te genieten. Maar hier ben ik dan, na de bioscoop te hebben verlaten, overdonderd door Los domingos , de nieuwe film van Alauda Ruiz de Azúa , en ik wil iedereen aanraden om hem te gaan zien. Hoewel dat eigenlijk niet nodig is, want de film is een van de grootste kaskrakers van het jaar. En de hype is meer dan terecht.
Het zou te simplistisch zijn om te zeggen, zoals ik sommigen heb zien doen, dat deze film over de religieuze roeping van een meisje gaat. Het gaat niet zozeer over God als wel over haar vader. Sterker nog, het is een film over het falen van het gezin als instituut, die zekerheid waarin we ons vertrouwen moeten stellen, tenminste totdat we ons ervan kunnen bevrijden . En hoe goed Alauda de desintegratie ervan in beeld brengt. Ze deed dat al in het magnifieke Querer , dat ook een verhaal over ontsnapping is, en ze doet het nu opnieuw met een 17-jarige hoofdpersoon, Ainara, die haar vader en tante trotseert door te besluiten een kloosterzuster te worden.
Wat een geweldig nummer. Zo origineel. Wéér een ontsnappingsverhaal. En waar vlucht Ainara voor? Een vreselijk gebrek aan liefde. Omdat haar vader een ramp is en haar moeder dood is (geen spoilers , dit gebeurt in de eerste paar minuten van de film). Een narcist en een afwezigheid – wie zou daar nou niet aan willen ontsnappen? En te midden van dit alles, in de kwetsbaarheid van 17, probeert een priester haar het idee te verkopen dat ze beter af is in een klooster.
Het meest angstaanjagende is dat je als kijker niet weet welke van de twee beslissingen erger is: bij de vader blijven die niet van haar kan houden, of vertrekken met de andere vader die ook niet van haar kan houden. Het personage van de tante maakt het verhaal compleet en probeert een kritische stem te laten horen die alleen maar ironisch overkomt.
Het briljante van Sundays (en waar iedereen voor applaudisseert, geen wonder) is dat het je niet aan de kant van een personage zet. Ze drijven je allemaal tot wanhoop en raken je diep. Narratief gezien is het perfect. Hoe maak je een film die een verhaal briljant vertelt zonder prekerig te zijn? Zo is het.
En de waarheid is, diep vanbinnen, dat Ainara alleen maar probeert te communiceren: met haar overleden moeder, met de andere jongen, met haar vader, met God. De film gaat over de meedogenloze zoektocht naar iemand die van haar houdt. Zoals Judith Butler zegt: "Zonder 'jij', dat onbepaalde, promiscue en expansieve voornaamwoord, vergaan we en gaan we ten onder." Nou, dit is het verhaal van een schipbreuk. Ga het zien. Ik was vroeger atheïst, maar ik ben weer gaan geloven in de kracht van cinema . Je gaat niet naar huis met de gedachte aan non worden; je gaat naar huis met de gedachte aan het verhalende wonder dat je net hebt meegemaakt.
elmundo
