Op de markt van dezelfde plaatsen

Het is moeilijk te geloven, zelfs voor degenen onder ons die het hebben meegemaakt, maar het is nog niet zo lang geleden – of misschien wel, dertig jaar is lang geleden – dat de stad, toen de zomermaanden aanbraken, leegliep van mensen. Inheemse mensen, Aboriginals, immigranten, maar zelfs toeristen. En door de afwezigheid van mensachtigen in de straten en huizen, sloten winkels en bedrijven. Met andere woorden, er gebeurde iets wat we normaal gesproken niet langer dan twee minuten konden verdragen: niet kunnen krijgen wat je wilde, wanneer je het wilde.

Radicaal, hè? Sterker nog, de kans was groot dat je er een maand op moest wachten, tot je favoriete winkel weer openging. Wanneer de winkeliers terugkwamen van vakantie. In die verre tijden was iedereen die een winkel had net als jij. En in augustus – jij en hij, allebei mens – gingen op vakantie, lieten de gordijnen zakken en betreden een andere dimensie.

Mijn grootmoeder kocht vroeger altijd bij de winkel in Santa Catalina, bij de fanclub van Espanyol; ze werd er helemaal gek van.

Maar tegenwoordig, wat je ook wilt – in augustus of op de dag dat de wereld eindigt – is er altijd wel een winkel open om je te bedienen. Maar de eigenaar is niet langer menselijk, net zoals jij dat niet bent, en jullie relatie lijkt meer op die van een verslaafde en zijn dealer . De uitwisseling is heel vergelijkbaar. Jullie wisselen nauwelijks woorden uit en jullie blikken ontmoeten elkaar niet eens. Hooguit vraagt ​​hij of je een tas wilt, en je zegt nee, pakt je Monster en je doos donuts en vertrekt voordat de politie je arresteert. Noch jij, noch hij zijn nog menselijk, ongeacht het feit dat jij uit Clot komt en hij uit Bangladesh. Dat ben je niet omdat je niet op hetzelfde niveau van de realiteit leeft; het enige wat jullie uitwisselen is een kleine dosis wederzijdse minachting. Hij, die een supermarkt runt, zou nooit boodschappen doen, laat staan ​​donuts en een energiedrankje kopen, en jij zou nooit dag en nacht in dat dubbele gangpad doorbrengen met je stomme zwager, tv-programma's kijkend op je telefoon, onzin verkopend aan blanken en blanke toeristen met melanoom. Niets daarvan is goed of slecht. Het is wat het is. Wij zijn het middelpunt van onze wereld, maar we zijn vreselijk alleen.

Mijn grootouders woonden tijdens en na de oorlog in Chino, District V, nu Raval. Mijn grootmoeder deed haar boodschappen op de Santa Catalina-markt, vooral toen ze besloot paella te gaan maken. Daar verkocht ze haar garnalen en sint-jakobsschelpen bij een kraampje van een fervente Espanyol-fan. Mijn grootmoeder maakte haar hier gek mee. Ze was een Barça-fan, maar ze verlangde naar een team zonder buitenlanders, alleen met Catalaans of in ieder geval Spaans bloed. Mijn grootmoeder was een van degenen die de oorlog tegelijkertijd wonnen en verloren. Toen we al in Font d'en Fargues woonden, liep mijn grootmoeder heuvels op en af, kronkelde door smalle straatjes en nam elke vrijdag twee bussen naar Santa Catalina, naar die parkietenhalte, om haar te pesten en haar insecten te kopen. Er waren genoeg markten in de buurt, maar ze was trouw aan die plek. Het was een ritueel dat alleen betekenis op zichzelf had. Het was een vorm van identiteit. Ze wilde die greep niet loslaten, uit angst te verdwijnen.

Dertig jaar geleden was iedereen die een winkel had net als jij; en in augustus gingen jij en hij – allebei mens – op vakantie.

Mijn moeder ging vroeger naar de Virrei Amat-markt. Ik vond het heerlijk om met haar mee te gaan. Ik was verbaasd over het lawaai daarbinnen. Ik bedekte mijn oren zodat het leek alsof ik onder water was en de geluiden me gedempt bereikten. Ik vond alles leuk, maar vooral de vrijheid en brutaliteit van de vrouwen en alles wat er gezegd werd en hoe het gezegd werd. Verkopers die, vanuit hun bergen ijs of ziggurats van tomaten en perziken, vastberaden en vriendelijk verkochten, één hand op hun heup en de andere op de weegschaal, grapjes makend, God vervloekend of boos, de slechte producten die ze vonden weggooiend, de laatste restjes aankondigend, in een peer bijtend, een portie weggevend.

Lees ook Ik neem ze mee naar het winkelcentrum Carlos Zanón

Op vakantie, omdat iedereen ook mens was, waren sommige kraampjes gesloten. Als het een van de gebruikelijke kraampjes was, probeerde je nieuwe, maar zowel jij als zij wisten dat het tijdelijk zou zijn. Je was trouw en loyaal aan je slager of groenteboer. Alleen gevallen van hoogverraad waren aanleiding tot zulke veranderingen.

Mijn eerste serieuze roeping was om te zijn zoals een zekere Jordi, die samen met zijn vrouw een klein café runde waar hij koffie met melk in een hoge Duralex-beker, xuxos en croissants serveerde. In mijn ogen was Jordi zonder twijfel de winnaar van de prijs voor 's werelds vriendelijkste persoon. Hij praatte met iedereen, bediende snel, maakte grapjes met iedereen en toonde een persoonlijke ironie en verbale jongleerkunst die altijd leken op handschoenen die speciaal voor elke hand waren gemaakt. Hij flirtte met de winkelbedienden, de klanten, je moeder en je grootmoeder, en nam je munten aan met de klamme hand van een goed reptiel. Maar zelfs hij liet op een week in augustus de gordijnen zakken. Hij gaf met een briefje aan wanneer hij terug zou komen.

En hij keerde, en met hem, de vreugde terug naar de mensenwereld.