The Offspring verbijstert Madrid met een opwindend concert en een ontroerend moment van Dexter Holland.

The Offspring betekent "nakomelingen" in het Spaans, "kinderen ". Offspring in de meest genetische en minst sentimentele zin van het woord. De Californische band onder leiding van Dexter Holland nam een ​​goede beslissing toen ze stopten met het gebruik van de naam Maniac Subsidial , wat zich vertaalt als "zelfdestructieve maniakken ". Hun zelfdestructieve houding zou je kunnen typeren als typisch voor vroege punk, maar niet het soort dat herleefde in de hoogtijdagen van skaters en acrobatiek. Een jaren 90-tijdperk van kust, surfen en tatoeages die de huid doordrenkten. Een huid die bijna altijd wit was, maar extreem respectvol en bewonderend voor de Afro- en Latijns-Amerikaanse cultuur.

In 2025, wanneer muziek niet meer zo veel pirouettes of vitaliteit lijkt te kennen, arriveerde The Offspring in het Palacio Vistalegre in Madrid om ons eraan te herinneren dat die semi-stedelijke, semi-wilde essentie nog steeds ergens en in een bepaalde tijd bestaat. Tenminste, dat was zo tijdens hun concert, voor de 12.000 aanwezigen die stonden te popelen om de groep naar Spanje te zien komen met hun Supercharged Worldwide 2025 wereldtournee, waarmee ze op 27 september ook in het Olympisch Paviljoen van Badalona zullen spelen.

Simple Plan warmde de dansvloer op. De Canadezen begonnen sterk met "I Do Anything" en vrolijkten het publiek op met hun iconische " Welcome to My Life ". Hoewel de betekenis van het nummer precies andersom is, inspireert het ritme het publiek. Wat is een betere manier om muzikale ironie uit te drukken? Ze speelden alle verwachte hits: "Shut Up!" om te springen en "Summer Paradise" om het publiek in ukelele-modus te krijgen. Ze sloten af ​​met een melodieus " Perfect ", dat de fakkels van het publiek deed ontbranden.

De traagheid duurde niet lang. Het was de beurt aan The Offspring , die de aftrap gaven met het gelach van hun iconische schedel op de gigantische schermen. Deze keer staat de schedel onder stroom, net als hun nieuwe album Supercharged , een album geïnspireerd door de nieuwe tijden van hyperconnectiviteit. De groep betrad om 20:30 uur het podium. Intens vanaf de eerste stap openden ze met Come Out and Play . Je weet dat het feest echt begonnen is wanneer de "Ya, ya, ya, ya" van All I Want je hart sneller doet kloppen, zeker voor videogame-nostalgici die zich maar al te graag inbeelden hoe ze in de Crazy Taxi op volle snelheid rijden op dit anthem tegen controle en onderdrukking.

Het was de beurt aan de hele arena om "Want You Bad" te zingen, en de opwinding overstemde de refreinen van een publiek dat de maat niet kon houden. Dit stoorde Noodles ' ervaren gitaar, die meer gewend was aan klauwen dan aan fijne vingertrompetten, niet. Evenmin stoorde het Dexter Holland , die soms onverstaanbaar werd en het publiek aanmoedigde om zijn stem steeds meer te overstemmen. Het publiek bleek de tsunami te zijn die de band nodig had om mee te gaan op de golf.

Als passie telt, hoef je niet verfijnd te zijn. Je hoeft zelfs geen taal te kennen. De groep deed nauwelijks een poging om Spaans te spreken, behalve de klassieke "Goedenavond, Madrid!" Dat was ook niet nodig, want ze weten dat ze met elke grap of spottende beweging contact kunnen maken met hun publiek. Maar bovenal met het "Fuck you!" of "Fuck yeah!" (afhankelijk van de tribune waar je vandaan luistert) waarmee ze ons af en toe begroetten.

"Jullie zijn echt gestoorde klootzakken," zei Holland op een gegeven moment tijdens het concert. Hij maakte een grapje over de menigte en beweerde dat er een half miljoen mensen waren. Dat leek ook zo toen het feest losbarstte met "Make It All Alright" en de eerste confetti werd afgeschoten. "I Wanna Be Sedated" was een van de nummers die de fans verraste. Het werkte en iedereen begon te dansen.

Het waren niet alleen veteranen Noodles en Holland die de hoofdrol speelden. Een paar minuten lang deed de hele band een stap achteruit en werd onderdeel van het publiek, luisterend naar het ritmerecital waarmee Brandon Pertzborn het publiek vermaakte. Ondanks dat hij er pas twee jaar is, heeft de jonge drummer het ritme van de groep te pakken en zelfs vermenigvuldigd. Ook de bas van Todd Morse was van de partij.

Er was een ontroerend moment dat steeds terugkomt in hun concerten. Een Elton John-achtige Dexter Holland ging achter de piano zitten om Gone Away te spelen, een nummer over rouw na het verlies van een dierbare. "Het licht op mijn telefoon staat symbool voor iemand die er niet meer is," legde hij uit. Hij moedigde alle aanwezigen aan om hun zaklamp aan te zetten om hun dierbaren te herdenken die er niet meer zijn. De sterrenbeelden van de overledenen brachten een vleugje vreugde in de avond.

Het feest hervatte zich echter snel en om de actie weer op gang te brengen, werden er gigantische ballonnen losgelaten en vloog er een zeppelin over de dansvloer. Er stond een tekst op geschreven: "Dance, fucker!", vergezeld van een doodshoofd. Voor degenen die de tijd waren vergeten, was het tijd om te lachen om de hoofdpersoon uit de tekst van "Pretty Fly (For a White Guy) ", opgedragen aan de klassieke blanke jongen die denkt dat hij Afrocool is. Opblaasbare apen omringden het podium om te dansen op het humoristische nummer.

Dexter Holland , wiens echte naam Bryan Keith Holland is, lijkt niet de slimmerik met een doctoraat in de moleculaire biologie die niemand als de coolste van de klas beschouwde. En niemand zou beweren dat Noodles , Kevin John Wasserman, ooit de conciërge van de school was die tot de groep werd toegelaten omdat hij meerderjarig was en bier mocht kopen. Maar zo functioneren ze en zo begrijpen ze elkaar, zonder zichzelf al te serieus te nemen.

You're Gonna Go Far, Kid speelde twee keer. Misschien hadden Why Don't You Get a Job? of het volkslied van de rebellie, ook wel The Kids Aren't Alright genoemd, twee keer zo goed moeten spelen. Zoals altijd willen mensen die naar oldschool bands gaan, dezelfde nummers en die bij elk concert herbeleven. Zelfs als het dezelfde mensen zijn die beweren dat muziek zoals die vroeger was, niet meer gemaakt wordt.

The Offspring bestaat nog steeds en maakt oldschool muziek. Ze blijven tradities creëren en in stand houden. Op Vistalegre faalden ze niet in hun traditie om af te sluiten met Self Esteem , waarbij het publiek meezong alsof ze zelf het slachtoffer waren van een krankzinnig liefdesverhaal over een vrouw die de hoofdpersoon bedriegt met zijn beste vrienden.

Toen het podium leegliep, verliet iedereen het podium met nieuwe energie. De band presteerde uitstekend tijdens hun Spaanse tour met Supercharged en schitterde met een overvloed aan versterkers. Het is makkelijker als je publiek ervan geniet en zich niet laat weerhouden.