Dr. Sans Segarra. 'Wie in contact staat met het superbewustzijn – en dat ben ik – vreest de dood niet.'

Als arts gespecialiseerd in oncologische spijsverteringschirurgie heeft hij een onwrikbaar vertrouwen in de wetenschap en haar methoden. Maar zijn wereldbeeld veranderde op een dag toen hij op de spoedeisende hulp van het ziekenhuis een klinisch overleden patiënt reanimeerde. Verbaasd door het verhaal van deze overlevende wijdde Manuel Sans Segarra zich aan een diepgaand onderzoek naar het onderwerp, las hij de bestaande literatuur, sprak hij met mensen die aan de andere kant van de wereld hadden geleefd en voerde hij experimenten uit met patiënten.

Dit onderzoek leidde tot het boek A Supraconsciência Existe – Vida depois da vida (Uitgeverij Planeta), dat het deel van ons bespreekt dat overblijft na de fysieke dood. De reikwijdte van het werk was zo groot dat de auteur uitnodigingen ontving van de paus en de Dalai Lama om ideeën en standpunten uit te wisselen. In een interview met Nascer do SOL in een hotel in Lissabon vertelt Sans Segarra ook hoe zijn video's wanhopige mensen hebben gered en hun een betekenis in het leven hebben gegeven.

Je zegt in je boek dat je de realiteit van het menselijk leven in zijn driedimensionaliteit hebt ontdekt. ​​Heeft deze ontdekking echt je leven, je gewoonten veranderd?

Mijn opleiding tot arts is gebaseerd op de cartesiaanse en newtoniaanse methoden. Volgens deze materialistische visie is het leven, zoals Descartes zei: 'Ik denk, dus ik ben'. Met de fysieke dood stop ik met denken, dus houd ik op te bestaan. Als chirurg, gespecialiseerd in zeer complexe oncologische chirurgie, was de dood mijn vijand. Als de dood won, verloor ik. Met andere woorden, ik was van mening dat de fysieke dood het einde van ons bestaan ​​betekende. Totdat ik bijna-doodervaringen begon te ontdekken op de spoedeisende hulp, een reeks emotionele manifestaties bij klinisch overleden patiënten – het hart stopt, er is geen hersenactiviteit, het elektrocardiogram is vlak, het elektro-encefalogram is vlak. Dit paste niet bij mijn wetenschappelijke opleiding en ik besloot het te onderzoeken. Door diepgaande studie, het lezen van de bibliografie, het raadplegen van andere disciplines en andere specialisten, kwam ik tot de conclusie dat onze existentiële realiteit niet alleen lichaam en geest is. Er is een lokaal bewustzijn, veroorzaakt door de activiteit van neuronen, en er is een ander bewustzijn dat blijft bestaan ​​ondanks de fysieke dood.

Wat is dit bewustzijn, het superbewustzijn waar u in uw boek over spreekt?

We definiëren bewustzijn als de kennis van ons bestaan, onze gedachten en onze handelingen. Dus hoe kon dit bewustzijn bestaan ​​terwijl de patiënt klinisch dood was? De studie van bijna-doodervaringen stelt me ​​in staat te bevestigen dat we dit andere bewustzijn hebben, dat ik superbewustzijn noem, omdat het zich boven het lokale of neuronale bewustzijn bevindt, dat met de dood verdwijnt. Dit superbewustzijn blijft bestaan ​​en is onze ware identiteit. De fysieke dood betekent het afleggen van de omhulling, het kleed dat het superbewustzijn tijdelijk aanneemt om ons leven in deze dimensie te kunnen leven. En wanneer we het geleefd hebben, zijn we bevrijd van deze omhulling. Maar onze authentieke essentie, het superbewustzijn, blijft bestaan ​​in een andere dimensie, zoals bijna-doodervaringen laten zien. Het is duidelijk dat dit mijn manier van denken heeft beïnvloed.

Ben je dingen anders gaan doen?

Jarenlang heb ik deze patiënten met bijna-doodervaringen gevolgd en heb ik zeer diepgaande veranderingen bij hen kunnen waarnemen. Door bijna-doodervaringen te bestuderen, beseffen we dat het hele universum energie is, zoals de kwantumfysica ons laat zien. Een subtiele energie die we niet kunnen waarnemen, maar waarvan we objectief bewijs hebben voor de existentiële realiteit ervan. De identiteit van het lokale bewustzijn, dat gedefinieerd kan worden als ego, is een materialistische identiteit; het is niet onze authentieke identiteit. Superbewustzijn, ja, is onze ware identiteit, omdat het na de dood blijft bestaan. Er is een oerbewustzijn dat de oorsprong is van alle religies. Sommigen noemen het God, anderen JHWH, weer anderen Brahma of Tao. Noem het zoals je wilt, het is de oorsprong van alles. Superbewustzijn is de manifestatie van dit oerbewustzijn in ieder van ons. Spinoza, die Portugees was, drukt dit heel goed uit wanneer hij God definieert als oerbewustzijn, vol vriendelijkheid, begrip en vergevingsgezindheid. Ik zag dat alle patiënten die contact hadden gemaakt met hun superbewustzijn een enorm vriendelijke vitale dynamiek hadden, en voor hen was het leven een geschenk. Aan de andere kant zag ik ook dat velen van degenen die leven gedomineerd door het ego, zelfmoord plegen. Het verschil is dramatisch: sommigen beschouwen het leven als een geschenk, een wonder; voor anderen heeft het leven geen zin. Dus probeerde ik contact te maken met mijn superbewustzijn, want als we het allemaal hebben, heb ik het ook. En ik ontdekte een methode: meditatie.

Mediteer jij?

Elke dag. Er zijn veel technieken, iedereen moet de techniek kiezen die het meest geschikt voor hem of haar is. Natuurlijk moet dit onder begeleiding van een specialist gebeuren; je kunt het niet alleen. Jarenlang beoefen ik Patanjali's Rajayoga, die gebruikmaakt van ademhaling en vooral een mantra. Op deze manier kun je een lege geest bereiken, iets wat onmogelijk is met het ego. Als je probeert een minuutje met een lege geest door te brengen, zul je merken dat dat niet lukt. Automatisch begint het ego geluiden en ruis op te merken die het afleiden. Maar wanneer we dit bereiken, hebben we een perceptie van het leven zoals beschreven door patiënten die bijna-doodervaringen hebben gehad. Je hebt een gevoel van openheid, van ruimte, van deel uitmaken van het universum, van verbondenheid met alles. Je kunt de essentie zien in een rots, een vogel, een boom of een zonsondergang. Met superbewustzijn zien we de essentie, de goddelijkheid van alles. Mijn leven is veranderd en ik heb mijn existentiële realiteit leren begrijpen.

Is dit superbewustzijn individueel, dat wil zeggen heeft ieder mens zijn eigen superbewustzijn, of is het verdund tot een collectief geheel?

Ieder heeft zijn eigen identiteit. Het is de authentieke identiteit die ieder van ons uniek en exclusief maakt.

Wat vertelde de patiënt die een ongeluk had gehad en op het randje van de dood balanceerde, je? Wat vertelde hij je?

Ik heb verschillende patiënten die een typische bijna-doodervaring beschrijven. Wat beschrijven ze? Het eerste wat ze zeggen is dat ze hun lichaam verlaten en zich in een verhoogde positie bevinden.

Altijd omhoog dus.

Sommigen zeggen dat ze zijwaarts kunnen uittreden, maar de meeste mensen staan ​​rechtop en bekijken alles wat er gebeurt van bovenaf. Dit komt voor hen als een grote verrassing, omdat ze het niet begrijpen, ze zijn niet bekend met dit fenomeen van het verlaten van het lichaam. Ze zien het lichaam op een brancard liggen, met een groep zorgverleners eromheen. Een patiënt die klinisch dood was en deze zorgverleners niet kende, identificeerde ze allemaal. 'Dit is dokter die-en-die, dat is de anesthesist...', allemaal met hun voor- en achternaam. Een ander kenmerk is dat ze zich zeer gemakkelijk bewegen.

Zelfs door muren heen, toch?

En ze hebben het vermogen om te zien wat er op andere plaatsen gebeurt. Een oudere patiënt vertelde me alles wat er gebeurde in elke kamer van de spoedeisende hulp. Ik kon later verifiëren wat hij me vertelde. En dan nemen ze contact op met lichtwezens, of engelen, zoals ze ze noemen, die hen begeleiden. Ze nemen vaak contact op met overleden dierbaren aan wie ze emotioneel erg gehecht waren. Een van mijn patiënten nam telepathisch contact op met haar moeder. En dan is er een licht. En een gevoel van vrede, harmonie, welzijn in die andere dimensie. En daarom willen ze niet terugkeren. Een patiënt zei zelfs tegen me: 'Je hebt me kwaad gedaan. Je hebt geen idee van de vrede, de harmonie, van hoe goed het is om in de andere dimensie te zijn. En dan kom je me weer tot leven wekken. Je brengt me terug naar dit tranendal'. Dit is een klassiek geval. In de boeken van [Bruce] Greyson, Raymond Moody, [Michael] Sabom en Pim Van Lommel staan ​​honderden, duizenden van dit soort gevallen. En Plato beschrijft in De Republiek het geval van een gewonde Armeense soldaat. Iedereen dacht dat hij dood was, maar hij herstelde uiteindelijk en rapporteerde een bijna-doodervaring die identiek was aan de ervaringen waarover ik hoorde. Deze is onafhankelijk van leeftijd – het komt veel voor bij kinderen –, geslacht, ras, sociaaleconomische of culturele status, of politieke ideologie. Ze vertellen allemaal hetzelfde verhaal.

Sommige van deze beschrijvingen lijken sterk op die van mensen die hallucinogene middelen gebruiken, zoals ayahuasca of LSD. Zouden dit vergelijkbare ervaringen kunnen zijn?

Ik raad het gebruik van hallucinogene middelen af, omdat ze emotionele verstoringen veroorzaken en op de lange termijn hersenschade en ernstige psychoses kunnen veroorzaken. Maar het is waar dat hallucinogene middelen het ego volledig remmen. Daarom kunnen bepaalde [spiritueel] 'geëvolueerde' mensen contact maken met het bovenbewustzijn. Dit gebeurde vaak bij primitieve stammen, bij sjamanen. Het medium is een ander persoon die gemakkelijk contact kan maken met zijn bovenbewustzijn en met de geesten van anderen. Maar dit zijn onderwerpen waar ik niet meer over praat. Ik ben wetenschapper, ik praat alleen over de patiënten die ik heb behandeld, die een bijna-doodervaring hebben gehad en terugkwamen. En ik doe daar onderzoek naar.

Caetano Veloso, een zeer populaire Braziliaanse zanger, beschrijft in zijn autobiografie [Verdade Tropical] een slechte ervaring met marihuana die hem zo van streek maakte dat hij, naar eigen zeggen, voor altijd «een hekel had aan het idee dat we na de dood onszelf konden blijven».

Je hebt gelijk. Statistieken tonen aan dat tussen de 5 en 7 – minder dan 10% – van de bijna-doodervaringen angstaanjagend zijn. De patiënt maakt vreselijke momenten door. Ze horen stemmen, worden aangevallen, mishandeld. Wat is precies de oorzaak? Ik heb met mensen gesproken die dit hebben meegemaakt en ik heb de literatuur erover gelezen. Dit zijn mensen die een zeer gekweld, zeer complex en zeer negatief leven hebben gehad. In deze gevallen kunnen bijna-doodervaringen deze duivelse vormen aannemen. En dan hebben de patiënten psychiatrische ondersteuning nodig omdat ze iets vreselijks meemaken.

Uw boek heeft een sterke wetenschappelijke component, met neurowetenschappen en kwantumfysica. Kunnen we het mysterie niet gewoon accepteren en erkennen dat er dingen zijn die de wetenschap niet kan verklaren?

De onderzoeker wil juist een logische, wetenschappelijk onderbouwde verklaring vinden.

Maar dat is nogal cartesiaans...

Als wetenschapper ga ik zo te werk. Het is niet genoeg dat iemand me iets vertelt om het te geloven; ik moet een verklaring vinden, een theorie, die bewijst dat het daadwerkelijk waar is. En dan, door het in het laboratorium te reproduceren, krijg ik hetzelfde resultaat – dit is de theorie van de wetenschappelijke methode. Ik heb objectief klinisch bewijs dat bijna-doodervaringen authentiek zijn. Dus vraag ik mezelf af: wat is het innerlijke mechanisme van hoe dit allemaal werkt? Ik wil weten welke theorie dit voor mij verklaart. Met de wetenschappelijke methode besefte ik dat het onmogelijk is, dus moeten we onze toevlucht nemen tot andere disciplines, en een daarvan is de theoretische natuurkunde, de kwantummechanica, die de ware structuur van het universum bestudeert. Democritus, een presocratische Griekse filosoof, zei het al: 'Alle materie bestaat uit zeer kleine deeltjes'. Vanaf de 19e en 20e eeuw, toen de kwantummechanica werd ontwikkeld, besefte men dat deze man gelijk had. Alles bestaat uit atomen en uiteindelijk is alles energie, elektromagnetische golven van variërende frequentie. Hieruit zie ik een parallel, een overeenkomst, een analogie tussen de gedragsprincipes van deze subatomaire deeltjes en de effecten van de experimenten die mij zijn toevertrouwd. Kan ik dat met zekerheid zeggen? Nee. Op dit moment kan ik alleen maar zeggen dat ik een parallel zie. Met de wetenschappelijke vooruitgang kunnen we misschien over een paar jaar zeggen: 'Wat we vermoedden, klopt.' Anders moeten we een andere theorie accepteren.

Kijken je collega-artsen je met argwaan aan? Heb je te maken gehad met onbegrip of zelfs vijandigheid van je collega's?

Als chirurg ben ik materialistisch geschoold. Toen ik deze paranormale verschijnselen zag, die geen enkele materiële basis hebben, kon ik er geen verklaring voor vinden. Dus begon ik te praten met psychiaters, psychologen, neurologen, neurochirurgen en neurowetenschappers, en zij zeiden me: 'Bemoei je hier niet mee, je schaadt alleen jezelf, je professionele carrière en je dienstverlening. Dit zijn hallucinaties. Het zijn neuronale aandoeningen die het gevolg zijn van een hartstilstand. De hersenen zijn erg gevoelig voor ischemie, voor een gebrek aan bloedtoevoer, en wanneer er geen bloed wordt toegevoerd, treden er veranderingen op in de neuronen en gebeuren deze dingen. Iedereen weet dit. Maak je leven niet ingewikkelder.' Ik was helemaal niet overtuigd, want een hallucinatie heeft niets te maken met een bijna-doodervaring. En met het objectieve bewijs dat we verkregen, ontkrachtte ik deze argumenten volledig. We voerden functionele magnetische resonantiebeeldvorming (MRI) uit op patiënten die een bijna-doodervaring hadden gehad en die ons tot in detail over hun ervaring vertelden. En we zagen dat wanneer de patiënt een voorwerp te zien kreeg dat hij nooit in zijn leven had kunnen zien, maar waarover hij tijdens de bijna-doodervaring had gesproken, de occipitale kwab werd geactiveerd. Dezelfde persoon die me vertelde dat dit hallucinaties waren, gaf toe: 'De patiënt liegt niet. Hij heeft dit voorwerp echt gezien.'

Hij was er dus van overtuigd.

Hij was overtuigd. Daarom zeg ik dat we bewijs hebben. Nu het intieme mechanisme... het dichtstbij, zoals ik al zei, is de kwantummechanica. Maar ik vind alleen een parallel, ik kan niet zeggen dat ik er 100% zeker van ben.

Overkomt iedereen dit proces van het tegenkomen van het superbewustzijn, of is het alleen voorbehouden aan mensen die er op de een of andere manier op voorbereid zijn?

Het superbewustzijn heeft een vijand, namelijk het ego. En het ego heeft vier fundamentele wapens. Ten eerste: onwetendheid. 90% van de mensen weet niet eens dat deze problemen waar we het over hebben, bestaan. Ten tweede: gehechtheid aan materiële zaken. Boeddha zei het al: 'Lijden wordt veroorzaakt door gehechtheid aan materiële zaken'. Ten derde: egoïsme. 'Alles voor mezelf, naar de hel met anderen'. Ten vierde: angst. Alle angst, hoe banaal ook, wordt gemotiveerd door het ego, omdat het ego weet dat de fysieke dood het einde van zijn bestaan ​​is. Het ego heeft een materiële, externe oorsprong. Het is afhankelijk van onze neuronen. Op het moment dat ik sterf, worden de neuronen vernietigd en verdwijnt het ego. Al deze vier factoren verhinderen dat het superbewustzijn zich manifesteert.

En hebben dieren ook toegang tot het bovenbewustzijn?

Elk levend wezen heeft bewustzijn, wat de kennis is van zijn bestaan, zijn gedachten en zijn daden. Bewustzijn stelt me ​​in staat om op elk moment te weten wie ik ben, waar ik ben, wat ik doe. Het stelt me ​​in staat te weten dat we in Lissabon een interview geven. Dit is lokaal of neuronaal bewustzijn, de activiteit van onze neuronen. Als je de neuronen remt, verdwijnt het bewustzijn. Dit gebeurt bijvoorbeeld wanneer je slaapt, of als ik je een narcose geef om je te opereren. Je verliest je bewustzijn. We weten dat het eerste levende wezen 4 miljard jaar geleden op de planeet verscheen. Het was een cel, een cyanobacterie, die later evolueerde tot een meercellig wezen, waaruit op zijn beurt de verschillende soortentakken voortkwamen. We stammen af ​​van vissen – amfibieën – reptielen – vogels – zoogdieren – primaten – mensachtigen. We hebben drie hersenen. De basale hersenen, die we reptielachtig noemen, doen hetzelfde als de hersenen van een reptiel. Ze regelen het vegetatieve leven: het hart, de ademhaling, de temperatuur. Het is een zeer laag bewustzijnsniveau. Een krokodil heeft het. En dan is er nog de middenhersenen: dat is wat zoogdieren hebben. Heb jij een huisdier, een hond?

Ik had het al.

De hond wordt emotioneel als hij het ziet. Je kunt hem dingen leren en hij zal ze onthouden. Het is een hoger bewustzijnsniveau. En de mens heeft het hoogste bewustzijn, met twee hersenhelften. Hier bevinden zich de hoogste functies: het intellectuele vermogen en de vrije wil. Met andere woorden: er zijn verschillende niveaus van bewustzijn, maar elk levend wezen heeft bewustzijn.

Ben jij een gelovige?

Ik ben enorm spiritueel. Ik heb meer dan een half uur met de paus gesproken.

Met paus Franciscus of met de nieuwe?

Francisco. Op 10 januari bereikte mijn boek hem via anderen. Hij zei dat hij met me wilde praten en regelde een ontmoeting. Ik ging naar Rome en we praatten meer dan een half uur. En het was geweldig, want we kwamen tot zeer interessante conclusies. Weet je wat hij tegen me zei? 'Jij en ik zeggen hetzelfde. Je toont wetenschappelijk aan dat er een oerbewustzijn is dat God is. En dan laat je zien dat dit bewustzijn zich in ieder van ons manifesteert.' Toen stelde hij me een heel merkwaardige vraag. 'Ik weet dat je zalen vult met 2000 mensen. Maar de kerken zijn leeg. Hoe kun je dat verklaren?' En ik zei: 'Het antwoord is niet eenvoudig...'. 'Je bent hier gekomen om de waarheid te vertellen.' En ik zei: 'De kerk is niet geëvolueerd. Ze blijft dogma's gebruiken, en mensen geloven niet in dogma's. Je zegt dat ik in God moet geloven omdat de kerk dat zegt. En ik wil dat je me dat bewijst. Ik praat niet over religie, seks of politiek, ik praat alleen over wetenschap. En ik toon wetenschappelijk aan dat God bestaat en zich in ieder van ons manifesteert. De Kerk zegt hetzelfde, maar op een manier die mensen niet geloven.' Hij sprak me niet tegen. Ik zal je de foto's laten zien, zodat je kunt zien dat ik niet lieg.

Dat is niet nodig.

Dat was het moment dat hij me ontving. En weet je wat hij aan het eind tegen me zei? 'Je moet vijanden hebben.' 'Ja. Steeds minder, want het bewijs is duidelijk.' Toen zei hij tegen me: 'Ga door. Ik zal voor je bidden.' En toen iets wat me geschokt achterliet: 'En nu vraag ik je: bid voor me, want ik heb ook vijanden.' En op 5 april was ik bij de Dalai Lama in Dharamsala, de laatste stad in Noord-India, vlakbij de grens met Tibet. Hij vroeg me om naar een boeddhistisch klooster te gaan om de monniken wetenschappelijk het bestaan ​​van God uit te leggen. 'We komen er met meditatie, met metafysica. Jij komt er met wetenschap.' Ze gaven me een leunstoel en ik sprak met alle lama's. Uiteindelijk gaf de abt van het klooster me een Boeddha van gezondheid, die ik thuis met grote zorg bewaar. Hij zei hetzelfde als de paus: 'Ga door.'

Veel mensen die een bijna-doodervaring hebben gehad, zeggen dat ze hun hele leven in een oogwenk zagen, tot in elk detail. Het leek alsof ze een andere tijdsdimensie binnenstapten .

Absoluut. Het is heel gebruikelijk dat mensen bij bijna-doodervaringen zeggen dat ze hun leven zien – verleden, heden en soms toekomst. Ze zien het alsof het een scherm is, en ze zien alles in het heden. Einstein en Stephen Hawking hebben dit al gezegd. Er is maar één tijd: het huidige moment. In het ego is het echter lineair: verleden, heden en toekomst.

Tot slot. Vandaag is een prachtige dag, heel zonnig, 30 graden in de schaduw. Je zou op het strand kunnen liggen, een duik nemen of picknicken, maar in plaats daarvan praat je hier met mij over de dood. Kan zoveel aandacht voor de dood ons niet afleiden van het leven?

Een van de kenmerken van het ego is de paniek voor de dood, omdat het weet dat met de dood alles eindigt, punt uit. Vanaf het moment dat we in contact staan ​​met het bovenbewustzijn – en dat doe ik – verzeker ik je dat we de angst voor de dood volledig verliezen. Ik zou niet willen lijden en ik geef mijn terminaal zieke patiënten een cocktail om de pijn weg te nemen. Maar wat de overgang van de ene staat naar de andere betreft, is voor mij alles zo helder dat ik me helemaal geen zorgen maak. Je stelde me een heel mooie vraag. Ik zou op het strand kunnen zijn, aan het zwemmen, of in mijn huis op Montjuïc, een berg vlakbij Barcelona, ​​waar een bos is waar ik van hou. Maar hier ben ik dan. En morgen ga ik naar Barcelona rennen en dan breng ik het weekend door in Madrid, voor Wereldboekendag, en ik moet ik weet niet hoeveel boeken signeren. Waarom doe ik dit? Ik ben al heel oud en ik heb een familie waar ik meer van hou dan van wat dan ook. Ik ben 56 jaar getrouwd, mijn vrouw, mijn kinderen en mijn kleinzoon zijn degenen van wie ik het meest houd, en ik laat ze met rust. Waarom? Ik krijg WhatsApp-berichten van mensen die me vertellen dat ze zelfmoord willen plegen en dat mijn boeken en video's hen hebben geholpen om zin in het leven te vinden. We hebben een onderzoek gedaan aan de Faculteit Geneeskunde en we concludeerden dat zelfmoord de belangrijkste doodsoorzaak in Catalonië is tussen de leeftijd van 15 en 35 jaar. Dit is afschuwelijk. 15-jarige kinderen! Weet je nog toen je 20 was? Ik was een bron van dromen, projecten en doelen. Deze kinderen plegen zelfmoord, worden dronken, roken hasj en gooien zichzelf voor treinen. Waarom? Omdat materialisme geen zin geeft aan het leven. Ze zoeken transcendentie en vinden die niet in religie. En met mijn video's vinden veel mensen die wel. Dit geeft me een innerlijke rust die elk offer dat ik breng rechtvaardigt. Ik voel me maar over één ding slecht: mijn familie. Maar mijn familie begrijpt het.