Het antwoord op de verontwaardiging van José Pacheco Pereira

Ik heb aandachtig en met respect de tekst gelezen die José Pacheco Pereira in “Público” publiceerde, waarin hij zijn diepe morele verontwaardiging uitspreekt over de situatie in Gaza.

Er bestaat geen twijfel over dat de pijn van onschuldige mensen erkend moet worden, en Israël deelt die pijn.

Maar het is essentieel om context en evenwicht te brengen in een debat dat helaas te emotioneel en soms gevaarlijk vervormd is geworden.

Op 7 oktober 2023 pleegde Hamas de meest brute terroristische aanval in de moderne Israëlische geschiedenis. Meer dan 1.200 burgers, waaronder baby's, vrouwen en ouderen, werden met onbeschrijfelijke wreedheid vermoord. Hele families werden levend verbrand, verkracht en onthoofd. Meer dan 250 mensen werden ontvoerd. Het was de grootste massamoord op Joden sinds de Holocaust. Dit is de oorsprong van het huidige conflict – en dit mag niet worden vergeten, weggelaten of gerelativeerd.

Het doel van Israël is niet het uitroeien van een volk, maar het verdedigen van de burgers ervan en het uitschakelen van een terroristische organisatie die al tientallen jaren zowel het Israëlische als het Palestijnse volk gegijzeld houdt.

Hamas streeft niet naar vrede, maar wijst die af. Zij wil geen co-existentie, maar de vernietiging van de staat Israël, zoals geschreven in de oprichtingsstatuten.

Israël viert het lijden van burgers niet, maar negeert het ook niet. Elk onschuldig slachtoffer, of het nu Israëlisch of Palestijns is, vertegenwoordigt een tragedie. Maar vechten tegen een vijand die zich tussen burgers verschuilt en scholen, ziekenhuizen en moskeeën als menselijk schild gebruikt, brengt enorme morele en militaire uitdagingen met zich mee. Israël heeft echter vooraf waarschuwingen afgegeven, humanitaire corridors geopend en hulp mogelijk gemaakt – vaak door Hamas zelf omgeleid.

Het is ronduit oneerlijk om deze oorlog met de Holocaust te vergelijken. De Holocaust was een systematische poging om een ​​weerloos volk uit te roeien. Israël strijdt ervoor dat dit nooit meer gebeurt. De Joodse staat bestaat niet om te onderdrukken, maar om haar bevolking te beschermen tegen de vervolging waarmee zij al eeuwenlang te maken hebben.

Vrede is mogelijk – en Israël heeft dat al bereikt met Arabische landen als Egypte, Jordanië, de Verenigde Arabische Emiraten, Bahrein en Marokko. Maar om vrede te kunnen bereiken, moet er aan de andere kant een partner zijn die hetzelfde wil. Een Palestijnse staat kan en moet bestaan, maar het mag geen staat zijn die door terrorisme wordt geregeerd.

Sta mij toe een fundamenteel boek te lezen: Comment ça va pas – Conversations après le 7 octobre door Delphine Horvilleur

Het is legitiem om kritiek te leveren. Het is legitiem om van alle partijen meer te eisen. Maar het is ook legitiem – en noodzakelijk – om de waarheid en het recht van Israël om in veiligheid en waardigheid te bestaan ​​te verdedigen.

Sjalom