Sheryl Crow, Maren Morris en Audrey McGraw verenigen zich voor <i>drie generaties songwriters</i>
Audrey McGraw is zenuwachtig voor het gevloek. "Mijn moeder zal zo boos op me zijn," lacht ze nadat ze een scheldwoord heeft gebruikt terwijl Sheryl Crow, die haar snel op haar gemak stelt, op de achtergrond een hele lijst scheldwoorden opdreunt. "Oh mijn god, ik hou van je," zegt McGraw, waarna Crow het geheel afmaakt met een groots "klootzak".
Crow, Maren Morris en McGraw zijn samengekomen in het Waldorf Astoria in New York City voor Three Generations of Songwriters , de tweede aflevering van de nieuwe serie die drie vrouwen samenbrengt voor een gesprek over generaties heen. Crow is een genre-overstijgend muziekicoon dat binnenkort een reeks akoestische shows gaat spelen in Nashville, Tennessee, genaamd de Love Now Sessions. Morris, een steunpilaar in de country-pop, bracht onlangs de luxe editie van haar album Dreamsicle uit en is momenteel onderweg voor haar grote tournee. McGraw was onlangs het voorprogramma van Brandi Carlile en is eind deze maand headliner in Cafe Wha? in New York City. De drie vrouwen hebben veel met elkaar te maken en komen samen om te praten over de muziekindustrie, hun uitgesproken aard en hoe songwriting de wereld echt kan beïnvloeden.
Bekijk hierboven de volledige video en lees hieronder hoogtepunten van hun gesprek.
Camisole, vintage. Jasje, RRL. Jeans, Ramy Brook. Laarzen, Matiko.
Maren Morris: Je hebt me altijd enorm gesteund. Ik denk dat een van mijn eerste "Ik heb het gehaald"-momenten was toen ik een voicemail van je kreeg, en dat het geen Instagram-bericht was. Je vond mijn telefoonnummer en belde me.
Sheryl Crow: Ik heb je gestalkt.
MM: Je hebt "My Church" gehoord. Dat was vóór AI en al dat gedoe. Ik dacht: "Is dit echt? Is zij het echt?" Ik moest met iemand die we allebei kenden bevestigen dat het jouw nummer was. Je was al zo invloedrijk voor me sinds ik een kind was, maar het was nooit bij me opgekomen dat ik gewoon kon doen wat ik wilde. Je paste gewoon bij de muziek die je hoorde. Je scheurde die bumpers op de lanes. Die voicemail die je achterliet gaf me veel perspectief. Ik kon dit doen zoals ik wilde. Ik heb het co-sign van Sheryl.
Audrey McGraw: Ik zong vroeger constant "If It Makes You Happy" voor mezelf in de spiegel. Schreeuwend, huilend... niet eens zingend.
SC: Ik zong vroeger “Landslide” [van Fleetwood Mac] met de krultang.
AM: Ik weet niet eens waar het vandaan kwam, want ik was een kind. Ik dacht: "Waarom heb ik zoveel woede?"
MM: Omdat het in die iconische scène uit Crossroads met Britney Spears zit.
SC: Ik heb je ontmoet, [Audrey], het was misschien niet eens de eerste keer, maar het was al heel vroeg. Ik woonde in LA, en jij, je vader en je zussen kwamen zwemmen in het zwembad. Dan kwam ik Faith tegen, en dan ging het alleen maar over onze kinderen. Ik hoorde constant over je. Voor ik het wist, was je het voorprogramma van Brandi Carlile.
AM: Ik moet [het voorprogramma van Brandi] nog steeds in mijn herinnering spelen. Het was zo cool, en ze is gewoon de beste. Zo voel ik me bij jullie beiden. Jullie zijn in staat om te inspireren op een manier waarbij je je niet tot één ding hoeft te beperken. Toch blijven jullie heel geaard in jullie artistieke kant en geven jullie jezelf de ruimte om te ontdekken. Dat geeft enorm veel kracht.
Over het maken en beleven van muziekSC: Het is moeilijk voor mensen om met jou over jezelf te praten.
MM: Ik sprak laatst met iemand over de vraag of je nog wel echt van muziek of songwriting kunt genieten terwijl je naar een show kijkt. Soms vind ik het moeilijk om niet in het schrijvers- of zangersbrein te duiken. Als je iemand hebt die dat analytische deel van je wegneemt, en je gewoon een voeler kunt zijn, is dat zo zeldzaam.
SC: Ik raad wiet aan.
MM: Ik zal analytischer zijn omdat ik high ben.
Jurk, Marina Moscone. Schoenen, Alexandre Birman.
AM: Het eerste goede nummer dat ik schreef [toen ik 17 was], noemde ik "Mental Breakdown". Ik liet het aan mijn ouders zien, [Tim McGraw en Faith Hill], en ik was zo bang. Alles wat ik maakte, verborg ik, niet omdat ze streng of onwillig waren. Het was gewoon een enorme druk.
SC: Dit zijn niet zomaar gewone ouders. Ze weten wel iets van liedjes schrijven.
AM: "Ik liet ze dit ene liedje horen. Mijn vader zei zoiets van: "Waarom ga je naar de toneelschool? Waarom wil je acteur worden? Weet je het zeker?"... Dat liedje is nog niet uitgebracht. Maar ik denk dat hij me het vertrouwen gaf [om muziek te gaan studeren] nadat ik hem het liedje liet horen.
SC: Kijk, ooit breng je dat uit en dan wordt het je beste nummer.
SC: Ik denk echt niet dat ik het gevoel had een geweldige songwriter te zijn tot "My Favorite Mistake". Ik speelde basgitaar en Jeff [Trott] speelde die akkoorden. Ik begon te zingen op de microfoon en vulde daarna de gaten in. Het voelde als iets dat al geschreven was. Ik belde Aimee Mann. Ik zei zoiets van: "Ik heb een nummer geschreven, en ik denk dat jij het misschien al geschreven hebt." Ze zei: "Nee, ik heb dat nummer niet geschreven, maar ik wou dat ik dat wel had gedaan." Toen belde ik mijn uitgever. Ik had het gevoel dat ik dit nummer had gestolen. Het is nog steeds het enige nummer dat ik op de radio hoor dat ik niet [zachter zet].
MM: Het is interessant om dit hardop te zeggen, en met jou, [Audrey], hier. Ik woonde daar acht maanden en schreef dit nummer met mijn nu ex-man, van wie ik zielsveel hou, "Last Turn Home". De volgende dag voelde het als een aflevering van de show Nashville . Ze zeiden: "Tim McGraw neemt dit op. Hij hoorde [de demo] gisteravond op weg naar huis." Ik zei: "Onzin." Ze gaven een albumreleaseparty. Hij speelde een paar nummers. [Faith] nam me apart en zei: "Dit is een van mijn favorieten op dit album." Dat was mijn eerste nummer. Het gaf me zoveel geloofwaardigheid op Music Row, omdat het mijn eerste grote opname van een andere artiest was, en het was Tim.
SC: Het is echt grappig als ik bedenk hoezeer onze industrie is veranderd. Toen ik mijn tweede plaat aan het schrijven was, werd er geschoten door een jongen die een Walmart was binnengegaan en dodelijke kogels had gekocht. Ik vond dat gewoon schokkend. Iedereen kon zomaar naar binnen gaan, een wapen kopen en iemand vermoorden. Toen het album uitkwam, zeiden ze, omdat ik Walmart had genoemd [in het nummer daarover, "Love Is a Good Thing"], dat ze mijn plaat niet zouden verkopen. Destijds waren het Target, Kmart en Walmart – Walmart was de dominante. Ze vertelden me wel dat als ik het zou veranderen in Kmart, ze het wel zouden verkopen. Dat is waar muziek en politiek elkaar soms kruisen. Mensen wisten dat ze misschien een manier moesten vinden om het te vinden. Het nieuws was overal. Mensen kochten de plaat daarom.
MM: Na de moord op George Floyd schreef ik een liedje genaamd “Better Than We Found It.”
SC: Toen je dat nummer uitbracht, dacht ik eerst: "Oh mijn god, ik vind het geweldig", en toen dacht ik: "Verdomme, ik wilde dat nummer schrijven. Ik wou dat ik dat had geschreven." Zo goed.
MM: Er ontstond een gesprek, en dat was het doel.
AM: Ik heb nooit begrepen waarom kunstenaars kritiek krijgen als ze zich uitspreken over hun overtuigingen. Het hoort bij wie we zijn. Politiek is menselijk. Het raakt iedereen. Waarom zouden kunstenaars dan geen mens kunnen zijn?
MM: We zijn spiegels. Artiesten, songwriters en creatievelingen spiegelen wat er in de maatschappij gebeurt. Tucker Carlson heeft me wel eens belachelijk gemaakt. Natuurlijk heb ik in de loop der jaren te maken gehad met de negatieve reacties dat ik meer ben dan alleen een stem in een liedje.
SC: " Waarom hou je niet gewoon je mond en zing je niet gewoon?" Ik heb dat ongeveer 9.000 keer gelezen.
MM: Wat fysiek onmogelijk is! Je kunt verdomme niet je mond houden en zingen. Dat heb ik nooit begrepen. Ik ben onderweg fans kwijtgeraakt die dachten dat ik een "My Church"-meisje was, en het is nog steeds een dagelijkse strijd. Je moet accepteren dat ik groei en verander. Dat maakt sommige mensen ongemakkelijk, maar ik kan niet dezelfde draaideur maken als veel mensen, omdat ze het geld in hun zak willen houden. Ze zijn doodsbang om te verliezen wat ze hebben opgebouwd, wat volkomen begrijpelijk is. Het is ook gewoon niets voor mij.
Over wat er daarna komtSC: Wat zie jij jezelf doen?
AM: Ik ben dol op de studio. Dat is mijn favoriete plek. Ik vind het geweldig om op te treden. Het heeft lang geduurd voordat ik echt het vertrouwen had om echt met muziek aan de slag te gaan. Ik heb podiumvrees. Het heeft lang geduurd voordat ik daar overheen was. Ik word nog steeds heel zenuwachtig, maar nu ik me meer op mijn gemak voel op het podium, wil ik er niet meer af. Ik zie mezelf zoveel mogelijk optreden en zoveel mogelijk in kleine barretjes spelen, want dat is het allerleukste.
SC: Het is goed om die ervaring op te doen. Ik denk dat als ik nu naar boven moest komen, ik er echt moeite mee zou hebben. Er is zoveel aandacht voor mobiele telefoons, YouTube. Toen ik net begon, waren er geen mobiele telefoons. Er zijn heel wat jaren geweest waarin ik gewoon vreselijk moest zijn voordat ik erachter kwam hoe ik echt geweldig kon worden. Er was geen controle. Maar voor jullie is het anders.
Boven, Mango Studio. Jeans, Joe's Jeans. Schoenen, Tony Bianco.
AM: Ik ben er zo slecht in. Ik post de meest willekeurige dingen op mijn sociale media. Ik hoor wat mijn vader en moeder zeggen. Ze hadden zoveel ruimte om te verprutsen. Artiesten worden tegenwoordig door een vergrootglas bekeken. Elke beweging die je maakt als je optreedt of iets uitbrengt, wordt natuurlijk gezien.
SC: Je moet jezelf promoten en een merk beheren, iets waar ik heel slecht in zou zijn.
MM: Jaren geleden sprak ik met Zedd over dit soort algoritmische cijfers en hits op een bericht. Hij zei zoiets als: "Ik kan letterlijk vier likes op mijn bericht hebben en niets vertaalt zich naar de show. De echte mensen zijn bij de show." Engagement op een bericht dat zich vertaalt in mensen die ergens naartoe komen, merchandise kopen en met je in die ruimte zitten, is soms zo onschaalbaar.
Over de kracht van muziekSC: Mijn moeder maakt geen herinneringen meer. Maar als ik piano speel, is mijn moeder ineens mijn moeder. Haar stem was altijd fantastisch. Ik kan Burt Bacharach of Henry Mancini spelen, en ze is er meteen weer bij. Burt Bacharach is een paar jaar geleden overleden. Hij wist de hele dag al dat hij hits had. Hij had nummers opgenomen van iedereen, van de allergrootsten. Maar kun je ooit weten dat een nummer, nadat jij er niet meer bent, iemand kan verbinden met iemand die ze verliezen? Je weet niet eens welk nummer je hebt dat zonder jou verder zou kunnen gaan. Wat een geweldige bezigheid.
AM: Muziek zal er altijd zijn. Het heeft echt impact op mensen, muziek en kunst in het algemeen.
MM: Je liedjes worden vereeuwigd. Ze eindigen zonder jou en krijgen voor anderen een andere betekenis. Dat komt doordat ik al 10 of 15 jaar liedjes heb die al zijn geëvolueerd tot iets dat anders was dan de dag dat ik ze schreef.
SC: Ik denk er ook over na in termen van wat je achterlaat. Naarmate ik ouder word, denk ik aan sommige mensen die ik nu zie en denk ik: Ben je trots op wat je achterlaat? Dat is gewoon mijn sarcastische opmerking.
Over Sheryl Crow: haar van Jo Baker; make-up van Mark Townsend. Over Maren Morris: haar van Dina DiPietro; make-up van Mikol . Over Audrey McGraw: styling van Emily Sanchez; haar van Damian Monzillo; make-up van Viktorija Bowers.
Dit interview is bewerkt en ingekort voor de duidelijkheid.
elle
