Er is jazz in Antalya

Ik ben in Antalya. De zon en de regenwolken vechten met elkaar. Wat als het vanavond regent of het concert wordt afgelast... Alle kaartjes zijn al verkocht. Ik weet niet hoe Fazıl Say dit tempo kan volhouden zonder moe te worden. Hij reist de wereld rond en wij kijken er met open mond naar. Hij blijft risico's nemen, concurreert voortdurend met zichzelf en wij zijn doodsbang. Kadir Dursun, een hardwerkende muzikant met vele jaren ervaring, impresario, organisator en bovendien vriend, is hier en daar aanwezig. Terwijl er binnen stormen woeden, blijft hij de boodschap naar buiten overbrengen: "Alles is goed." De tekst "There's jazz in the city" is overal te horen...

Ja, er is jazz in Antalya! Deze stad heeft al 8 jaar een geweldig jazzfestival.

Grootheid ontstaat wanneer je de lat hoog legt, geen concessies doet aan de kwaliteit en geweldige jazzmuzikanten in het programma betrekt. Hij heeft ook creativiteit. De naam van creativiteit: Akra Jazz Orchestra! Het festival wordt georganiseerd door Accra Hotels. De eigenaar van het hotel , Haydar Barut , is een vrijwilliger die de muziekcultuur over de hele stad wil verspreiden! De batterij, de dynamo van het festival, is Kadir Durmuş .

DEMOCRATISCHE ORDE

Het Accra Jazz Festival werd op 14 mei geopend met het project "The Trumpets of MichelAnge" van Ibrahim Maalouf . Ik kon de laatste twee concerten van het festival bijwonen.

De vaste gasten van dit festival zijn de Russische jazzambassadeur, saxofonist Igor Butman , het Moscow Jazz Orchestra en de hen begeleidende zangeres en soliste Fantine . En Fazıl Say, die het slotconcert verzorgde, en Ferit Odman, die hem op drums begeleidde.

Concerten vinden buiten plaats. Het kent een wonderbaarlijk 'democratische' orde en structuur. Het podium, het geluid en het lichtsysteem zijn perfect. In het groene gedeelte dat tot aan de zee reikt, staan ​​alleen bartafels en een bistroopstelling. Iedereen staat. Degenen die achterin willen zitten. Een gebied met ongeveer 2000 inwoners.

Na het concert betreden zowel het Akra Jazz Orchestra als alle aanwezige jazzmuzikanten het podium in de “İki Beş Bir/Social Club” . “Jam Session” , improvisaties, ontmoeting van Oost-West melodieën, creativiteit en enthousiasme volgen elkaar op.

En hier is het slotconcert... Het aantal plaatsen is beperkt. Daarom wordt het slotconcert twee avonden achter elkaar gehouden. Het thema van dit concert is “50 jaar aan de piano” .

FAZIL SAY EN JAZZ

Hier is het laatste concert: Fazıl Say aan de piano, Ferit Odman aan de drums. Voor elk stuk geeft Fazıl een korte uitleg aan de luisteraar. Echte, oprechte, oprechte uitleg... De sfeer werd meteen warmer. Hij prijst Ferit Odman in elke toespraak die hij houdt. Hij aarzelt niet om te zeggen : "Ik heb hem de meeste ideeën voor het drummen opgelegd."

Ik heb al eerder naar Fazıl geluisterd met jazzstemmingen en jazzvariaties. Maar als er drums in het spel komen, verandert de situatie. Jazztonen overheersen.

Eerst “De Stem” die alle geluiden van de aarde samenbrengt, dan een nieuwe bries uit de Egeïsche vlakten: “De Profetie van de Orakels” . “Human Human” ziet er heel anders uit dan het origineel. Maar “Kara Toprak” trekt ons meteen met zijn jazzversie. De drums versterken de filosofie van Âşık Veysel en de poëtische solo's verhogen de gevoeligheid.

Terwijl Samed Behrengi 's compositie "Little Black Fish" ons terugvoert naar onze kindertijd, veranderen de drums van Ferid Odman in de stroming van de rivier waarin de kleine visjes zwemmen en in kiezels die in het water rollen.

Na de solo’s van de twee meesterlijke artiesten zijn wij, de sterfelijke luisteraars, in de zevende hemel. Het applaus houdt nooit op. Zoals ik al zei, dit is bijna een experimenteel concert: ze testen zowel zichzelf als het publiek.

Hierna volgen twee ‘familiesamenstellingen’. We luisteren naar “Kumru” , dat hij voor zijn dochter componeerde, dit keer met piano en drums. En iedereen neuriede mee op het podium. En een compositie voor zijn vader, de lieve Ahmet Say...

INTENSITEIT VAN EMOTIE

Bij elk werk beleven we vier seizoenen tegelijk. Tijdens hetzelfde concert passeren niet alleen Fazıl Say’s 50 jaar op de piano, maar ook alle emoties van de wereld de revue.

Wanneer hij het nummer aankondigt waarmee hij het Kaz-gebergte wil redden van de hebzuchtige magnaten, barst het publiek in applaus uit. Fazıl Say was daarheen gegaan om voor de bomen en de vogels te spelen. Toch waren er 50.000 mensen verzameld om naar hem te luisteren en de natuur een handje te helpen.

Als ze overgaan op variaties op “Summertime”, gaan veel mensen dansen. We zitten nu in de finale. Maar er blijft geen publiek over. Ze herdenken de enige echte Genco Erkal , die we vorig jaar verloren, en ontroeren velen van ons, vooral mij, tot tranen toe met een gedeelte uit het Nazım Oratorium ter nagedachtenis aan hem! Dan nog een finale met een Paganini Jazz-variant. Het publiek laat nog steeds niet los. Onze levensvreugde, ons lachen, ons verlangen, ons hunkeren, onze pijn, onze hoop in de jazzversie van Mozarts Turkse Mars. Wij gaan op onze ruggen liggen en verspreiden ons. Hartelijk dank aan iedereen die heeft bijgedragen. Ik ben blij dat je bestaat.

Reserveer nu uw plaats voor het Antalya Akra Jazz Festival van volgend jaar!