Andrè Schuen, Wysokość i Dziedzic w Vilabertran (★★★★✩)

Pochodzący z Południowego Tyrolu śpiewak podzielił się z publicznością z regionu Ampurdan ewolucją, która doprowadziła go do obecnego stanu wokalnego, w którym płynność przekazu, techniczna kontrola skali głosu i szlachetność barwy głosu, typowe dla nielicznych wybranych, przekładają się na niepowtarzalne występy, takie jak ten.

Wieczór rozpoczął się od sześciu pieśni R. Straussa, w których królowało piękno jego miodowego barytonu, spokojnego i nostalgicznego, z potężnymi, bogatymi basowymi tonami. Na przykład, Ständchen op. 17/2, gdzieś pomiędzy jesiennym a musującym wyrazem, artysta w pełni ukształtowany. Pierwszą połowę koncertu zamknął kamieniem milowym, Wesendonck Lieder Wagnera. Był to najwspanialszy hołd dla barytona Dietricha Fischera-Dieskau, którego setna rocznica urodzin przypada w tym roku, a Schubertiada umieściła ten recital jako przypomnienie o wielkim śpiewaku, latarni morskiej dla pieśniarzy wszystkich kolejnych pokoleń.

Mistrzostwo w operowaniu dźwiękiem, z regulatorami o zadziwiającej klarowności, czyste frazowanie bez afektacji, pozwalające na swobodny przepływ piękna barwy oraz dźwięczny spokój pełen nocności i zadumy sprawiły, że jego interpretacja stała się wzorem do naśladowania.

Druga część koncertu rozpoczęła się od utworu „Turnmwächterlied und andere Gesänge” op. 8 Aleksandra von Zemlinsky'ego, który nie był wcześniej wykonywany na festiwalu. Schuen i zawsze pełen empatii i nienaganny Daniel Heide uchwycili tu śmiałą barwę i styl kompozytora. Oryginalność utworu, który gra tonalnością, kunsztem harmonicznym i nowoczesnością byłego nauczyciela i teścia Arnolda Schönberga, zaowocowała dwoma wzorowymi wykonawcami.

Przeczytaj także Kataloński talent w końcu otwiera Vilabertran Jordi Maddaleno

Z pewnymi oznakami zmęczenia w wyższym rejestrze, Schuen zakończył swój Liederabend sześcioma kolejnymi pieśniami R. Straussa, kolejnym kanonicznym odczytaniem wspartym na lśniącym instrumencie. Emisja, artykulacja i projekcja połączyły się w finałowy Morgen! – nieskończoną ciszę.