Dziennikarstwo wsteczne

Kilka miesięcy temu strona internetowa equinoxmagazine.fr przytoczyła anegdoty o taksówkarzach w Barcelonie. Było to ćwiczenie w przyjacielskich plotkach, ujawniające kilka momentów tego biznesu. Kierowca, który nie rozpoznał Zidane'a i, ponieważ wyglądał znajomo, zapytał go, czy jest gwiazdą reklamy Mango. Duża rodzina, która zamówiła dwie duże taksówki i po przybyciu na stację Sants odkryła, jak w filmie Kevin sam w domu , że zapomnieli o swoim najmłodszym synu. Gadatliwy klient, który po długiej rozmowie z taksówkarzem zapomniał swojej sztucznej szczęki na tylnym siedzeniu. I kilka anegdot o niecierpliwości kochanków, którzy nie mogą się doczekać, aby dotrzeć do hotelu lub domu i pokazać namiętność, która zamienia taksówkarza w podglądacza w lusterku wstecznym.

Przypomniałem sobie te historie, oglądając Santosa Cerdána i jego prawnika, Beneta Salellasa, wysiadających z madryckiej taksówki (białej, z czerwonym pasem upamiętniającym flagę Kastylii) w poniedziałek przed zeznaniami w Sądzie Najwyższym. To ikoniczny moment tej okrutnej bezpośredniości, która pod przykrywką wiadomości prześladuje domniemanych oskarżonych — to znaczy domniemanych niewinnych ludzi — i skazuje ich na to, co te same media, które to praktykują, nazywają „karą za wiadomości telewizyjne”. W tym przypadku bohaterowie muszą pamiętać, że zostaną poddani kontroli. Cerdán i Salellas zachowywali się naturalnie i nikt nie podejrzewał, że wkrótce potem Cerdán zostanie wysłany do więzienia w ramach tymczasowego aresztowania. Fakt, że wybrali tradycyjną taksówkę, a nie jedną z tych VTC, które tak bardzo lubi Tito Álvarez (zawsze zadziwiała mnie nazwa VTC, czyli pojazd do transportu z kierowcą, jakby taksówki nie były właśnie tym) wydał mi się celowo przemyślanym zabiegiem mającym na celu odróżnienie się od typowej elitarności czarnych samochodów z przyciemnianymi szybami, szoferami w okularach przeciwsłonecznych i zespołem ochroniarzy.

Rozumiem, że wśród zasad obowiązujących taksówkarzy jest zakaz ujawniania tego, co dzieje się wewnątrz pojazdu.

Rozumiem, że wśród kodeksów taksówkarzy jest zachowanie pewnego poziomu poufności i nieujawnianie tego, co dzieje się w pojeździe. Następnie, jako zwykli użytkownicy taksówek, wiemy, że kierowcy mogą czuć potrzebę opowiadania anegdot, czasami z szacunkiem, ogólnym odniesieniem, a innym razem ze szczegółami, znakami, imionami, nazwiskami, a nawet obelgami. Lata temu, przed tym poufnym szacunkiem, ukryte kamery były używane do wykrywania nadużyć (przez kierowców) lub przestępstw (przez pasażerów), co prowadziło do skarg i, w rezultacie, surowca do makabrycznej rozrywki.

Przeczytaj także

Zeznania i śledzenie taksówkarzy doprowadziły do ​​powstania wielu dokumentów, a nawet serialu HBO, który, jeśli dobrze pamiętam, powstał na podstawie pamiętnika nowojorskiego taksówkarza. Ale gdybyśmy mogli wiedzieć, o czym Salellas i Cerdán rozmawiali tuż przed dotarciem do Sądu Najwyższego — i o wielu innych obecnych protagonistach — mielibyśmy dostęp do informacji, które pomogłyby nam zrozumieć rzeczywistość, poprzez lusterko wsteczne taksówkarza.