„Hello Asylum”, lekarstwo na szaleństwo świata

Witaj Asylum **

przez Judith Davis

Film francuski, 1 godz. 49

W 2019 roku Judith Davis wkroczyła na scenę filmową filmem All I Have Left of the Revolution, zainspirowanym spektaklem stworzonym kilka lat wcześniej z udziałem jej zespołu aktorów, zatytułowanym The Advantage of the Doubt. Film ten stanowił zabawną i żywą komedię o utracie ideałów, w której zagrała główną rolę. Łączył w sobie elementy autobiograficzne z refleksjami na temat tamtych czasów. Podczas pracy ze swoją trupą nad nowym spektaklem Encore plus, partout, tout le temps wpadła na pomysł nakręcenia filmu, w którym z wielką kpiną wyśmiewa nasze lęki lub naszą ślepotę – w zależności od punktu widzenia – w obliczu katastrofy ekologicznej.

Aktorka wciela się w postać Jeanne, młodej mieszkanki miasta i działaczki społecznej z Montreuil, która wyjeżdża na kilka dni, aby spotkać się ze swoją przyjaciółką Elisą, która wraz z mężem i dziećmi przeprowadza się na wieś, aby żyć zgodnie z jej ekologicznymi przekonaniami. Ale zarówno na wsi, jak i w mieście Elisa dźwiga na swoich barkach cały ciężar obowiązków domowych i nie ma ani chwili, aby poświęcić się przyjaciółce. Ze złości Jeanne poprosi o nocleg w sąsiednim, trzecim miejscu, w starym dworze. Amaury, deweloper nieruchomości, który za wszelką cenę stara się dopasować do modelu sukcesu swoich teściów-przemysłowców, chce przekształcić to miejsce w luksusowy hotel.

Wszyscy ci ludzie spotkają się w tym niezwykłym miejscu, zwanym HP (od permanent guestity), i pod życzliwym przewodnictwem jego mieszkańców uświadomią sobie „szaleństwo świata” i jego podporządkowanie się dyktatowi czasu. To jest całkowicie szalone, czasami zabawne, czasami trochę szalone, ponieważ aktorzy momentami sprawiają wrażenie, jakby bawili się bez ograniczeń. Jak Nadir Legrand w roli Amaury'ego (jego prawdziwe imię to Didier), który nie waha się wywoływać zamieszania w swojej postaci, czy Mélanie Bestel jako histeryczna dziedziczka, która ma obsesję na punkcie swojego ciała.

Jednak Judith Davis prowadzi opowieść w szybkim tempie i z dużym humorem opisuje nasze współczesne nerwice, wyśmiewając zarówno styl życia neo-wiejskich mieszkańców, jak i tych, którzy nadal bez kompleksów budują z betonu pod pretekstem życia „w harmonii z naturą”. Przechodząc przez HP, rodzaj małego ZAD, bohaterowie na nowo nawiążą kontakt ze swoją dziecięcą duszą i odnajdą spokój w swoistej formie zbiorowej utopii.