Aktorka Diane Ladd, matka Laury Dern i trzykrotnie nominowana do Oscara, zmarła w wieku 89 lat.

Diane Ladd, trzykrotnie nominowana do Oscara, znana z ról takich jak zadziorna kelnerka w filmie „Alicja już tu nie mieszka” czy opiekuńcza matka w filmie „Dzikość serca”, zmarła w wieku 89 lat.

Śmierć Diane Ladd ogłosiła w poniedziałek jej córka, Laura Dern, gwiazda serii filmów "Park Jurajski" , wydając oświadczenie, w którym poinformowała, że ​​jej matka, a zarazem partnerka filmowa, zmarła w swoim domu w Ojai w Kalifornii, w otoczeniu rodziny. Laura Dern opisała Diane Ladd jako swoją "niezwykłą bohaterkę" i "wyjątkową matkę", ale nie podała przyczyny śmierci.

„Była najwspanialszą córką, matką, babcią, aktorką, artystką i wrażliwą duszą, osobą o niezwykłym współczuciu” – napisała Laura Dern. „Mieliśmy szczęście, że była u naszego boku. Teraz spoczywa w pokoju z aniołami”.

Wyjątkowo utalentowana aktorka komediowa i dramatyczna, Laura Ladd mogła pochwalić się długą karierą w telewizji i teatrze, zanim przebiła się na ekran dzięki roli w filmie Martina Scorsese „Alicja już tu nie mieszka” (1974).

Jej rola Flo, wyrazistej i bezpośredniej postaci, przyniosła jej nominację do Oscara w kategorii najlepszej aktorki drugoplanowej.

W kolejnych dekadach zagrała w kilkudziesięciu filmach. Wśród jej licznych ról znalazły się „Chinatown”, „Barwy kampanii” oraz dwa inne filmy, za które była nominowana w kategorii „Najlepsza aktorka drugoplanowa”: „Sailor i Lula” oraz „Rambling Rose”, w których zagrała również jej córka.

Kontynuowała także pracę w telewizji, występując m.in. w serialach „Ostry dyżur”, „Dotyk anioła” i „Alicja”, będącym spin-offem serialu „Alicja już tu nie mieszka”.

Dzięki małżeństwu i więzom krwi Laura Ladd była związana ze światem sztuki. Wielki amerykański dramatopisarz Tennessee Williams był jej kuzynem i pierwszym mężem.

Bruce Dern, ojciec Laury, sam został nominowany do Oscara.

Pochodząca z Laurel w stanie Missisipi Laura Ladd wydawała się być skazana na sławę. W swoich wspomnieniach z 2006 roku, zatytułowanych „Spiraling Through the School of Life”, wspominała, jak jej prababcia przepowiadała, że ​​pewnego dnia stanie „przed ekranem” i „urzeka” własną publiczność.

W połowie lat 70. udało jej się tak skutecznie wypełnić swoje przeznaczenie, że w wywiadzie dla „New York Timesa” oświadczyła, że ​​nie waha się już nazywać siebie „wielką aktorką”.

„Teraz już tego nie mówię” – stwierdziła. „Potrafię grać Szekspira, Ibsena, naśladować angielski i irlandzki akcent albo w ogóle nie mieć akcentu, stać na rękach, stepować, śpiewać, wyglądać na 17 albo 70 lat”.