W Madrycie Radiohead odradza się z perkusją i gitarami.

Eksperymentalny i popularny, elektryczny (trzy gitary) i elektroniczny, melancholijny i lodowaty: te dwoistości zdefiniowały oryginalność brytyjskiego zespołu Radiohead, najbardziej fascynującego, jaki obserwowano w świecie rocka przez ostatnie trzydzieści lat, od czasu wydania ich drugiego albumu „The Bends” . Dzieje się tak niewątpliwie dlatego, że serce ich brzmienia napędzają dwaj bardzo różni artyści: wokalista i autor tekstów Thom Yorke, który pisze utwory, oraz gitarzysta i multiinstrumentalista Jonny Greenwood, który je aranżuje i udźwiękawia.

W przypadku Radiohead paradoks nie jest wyłącznie kreatywny. Zajmując nieco miejsce, które Pink Floyd zajmował w latach 70. – fenomenalny sukces bez uciekania się do łatwych formuł – kwintet z Oksfordu, który również rozwijał podobną tematykę (alienacja we współczesnym świecie i destrukcyjny kapitalizm), znalazł się w sytuacji równie nie do utrzymania, co jego poprzednik. Pierwotnie podpisany kontraktem z dużą wytwórnią płytową (EMI), konsekwentnie potępiał tę branżę, posuwając się nawet do samodzielnej dystrybucji swojej muzyki i nawiązania współpracy z niezależną wytwórnią (XL Recordings).

Pozostało Ci 86,76% artykułu do przeczytania. Reszta jest dostępna tylko dla subskrybentów.