Zmarł Erik Marchand, mistrz muzyki z Bretanii i nie tylko

Granitowy mężczyzna ze swoim celtyckim wąsem, długimi włosami i małomówną naturą sprawiał wrażenie, jakby wyszedł prosto z albumu Asteriksa. Erik Marchand, kluczowa postać odrodzenia muzyki bretońskiej i nie tylko, zmarł w czwartek 30 października w Caransebes, miasteczku w Banacie w zachodniej Rumunii, krótko po swoich 70. urodzinach. Odszedł blisko swoich korzeni, ponieważ uważał ten region za swój drugi dom. Wraz z nim odszedł najpiękniejszy głos śpiewany w języku bretońskim – i nie tylko – głos, który był jednocześnie kobiecy i ziemski, jakby wydobywał się z głębin morza i wieków.

Urodzony w Paryżu 2 października 1955 roku, Erik Marchand ma bretońskie korzenie – jego ojciec, gitarzysta, i dziadek, który był śpiewakiem, pochodził z wioski Quelneuc w Morbihan. Jego los przesądził o odkryciu kan ha diskan, techniki a cappella polegającej na nakładaniu się głosów, praktykowanej szczególnie w festoù-noz.

W 1975 roku młody mężczyzna osiedlił się w Bretanii i zaczął gromadzić ustne tradycje dla stowarzyszenia Dastum. Uczył się kan ha diskan (śpiewu z zawołaniem i odpowiedzią) pod okiem mistrza Manu Kerjeana (1913–1997), zaprzyjaźniając się z innym uczniem, Yannem-Fanchem Kemenerem. Dla stowarzyszenia Dastum, Erik Marchand wydał w 1982 roku swoje pierwsze nagranie (na kasecie audio) zatytułowane „Chants à danser de Haute-Bretagne” („Pieśni taneczne Górnej Bretanii ”), z udziałem śpiewaków Gilberta Bourdina i Christiana Dautela. po którym trzy lata później nastąpi Chants à répondre de Haute-Bretagne.

Pozostało Ci 75,7% artykułu do przeczytania. Reszta jest dostępna tylko dla subskrybentów.