Ludzie Sri Lanki

Trwałym wspomnieniem z mojej podróży na Sri Lankę jest ciepłe powitanie i promienne uśmiechy mieszkańców. Ten fascynujący kraj oferuje wiele interesujących i niezwykłych doświadczeń, wzbogaconych o interakcje z lokalnymi mieszkańcami. Podczas mojej ostatniej podróży przeżyłem dwa bardzo różne doświadczenia w wiosce: wziąłem udział w warsztatach tanecznych, medytowałem w jaskiniowej świątyni i zwiedziłem hotelowy ogród warzywny.

Podróż do każdego z tych miejsc była dla mnie nowym doświadczeniem, m.in. oglądałem dzikie słonie przechadzające się drogą, gdy zmierzałem do wioski Hiriwadunna.

Mała, wiejska wioska Hiriwadunna leży nad brzegiem jeziora Hiriwadunna, niedaleko miasta Habarana w północno-środkowej prowincji Sri Lanki. Po wyjściu z wygodnego, klimatyzowanego autokaru poszedłem ścieżką na małą polanę, gdzie czekał na mnie kolejny środek transportu – drewniany wóz ciągniony przez woły. Wdrapałem się na niego i wkrótce, podskakując i kołysząc, jechaliśmy po wyboistej, błotnistej drodze. Z jednej strony otaczała mnie olśniewająca zieleń pól ryżowych, a z drugiej strony las.

Niedługo potem zatrzymaliśmy się i zostaliśmy zachęceni do zejścia z koni i podążania za naszymi przewodnikami wąską ścieżką wzdłuż jeziora. Zdobycie drżącego drewnianego pomostu i znalezienie odpowiedniej równowagi w katamaranach czekających na nas na rejs było nieco trudne. Jednak wkrótce ślizgaliśmy się po spokojnych wodach pokrytych kwiatami lilii wodnej. Wkrótce miałem odkryć niesamowite akcesoria, które można stworzyć z kwiatu lotosu, w tym naszyjnik i kapelusz.

Nasza wycieczka łodzią zakończyła się na drugim brzegu jeziora, gdzie ugoszczono nas domowym lankijskim obiadem i pokazano, jak przyrządzić kokosowy sambal, który miał być dodatkiem do pysznego obiadu. Po przepłynięciu jeziora, czwartym sposobie transportu tego dnia, wszechobecny tuk tuk zawiózł mnie z powrotem do autokaru, gdzie kierowca i uczeń powitali mnie promiennym uśmiechem i butelką zimnej wody, którą bardzo chętnie bym wypił. Moja druga wizyta w wiosce była zupełnym przeciwieństwem i obejmowała fascynującą przejażdżkę samochodem terenowym po górzystym regionie Sri Lanki w Prowincji Centralnej.

Jadąc krętą drogą wśród zielonych plantacji herbaty, pokusa zatrzymania się na chwilę, żeby zrobić zdjęcie, była nie do odparcia. Prawdziwi zbieracze herbaty uśmiechali się do mnie, gdy pstrykałem im cenne zdjęcia. Nie były to olśniewające młode kobiety w jedwabnych sari, ale robotnice z wioski Kandapola, niedaleko Nuwara Eliya, którą widziałem poniżej. Duża hinduska świątynia, zbudowana przez lokalną społeczność, stanowi barwną ozdobę centralną.

Po przybyciu do wioski spotkałem jednego z jej najważniejszych mieszkańców, Suresha, którego dom miałem odwiedzić po krótkim zwiedzaniu. Tamilowie stanowią większość w liczącej tysiąc osób populacji, ale mieszkają tu również ludzie z południowych Indii . Stare tradycje są tu pielęgnowane, w tym tworzenie mandali. Po tradycyjnym hinduskim powitaniu od Priyi, żony Suresha, pokazano mi, jak stworzyć mandalę, używając proszku ryżowego do narysowania konturu (kolam) i kolorowego ryżu do jej „pomalowania”. Mandala jest symbolem w kulturach hinduskiej i buddyjskiej i zazwyczaj ma geometryczny wzór, ale tym razem zostałem poproszony o pomoc w stworzeniu wielobarwnego pawia.

Po ubraniu się w piękne wzorzyste sari (kobiety) i białe vetti (mężczyźni) pozowaliśmy do sesji zdjęciowej. W tym czasie rozpalono prymitywny piec i przygotowano kilka tradycyjnych przekąsek. Liście bananowca rozdano jako talerze, podczas gdy zajadaliśmy się świeżo ugotowanym idly (pikantnym ciastem ryżowym) i ulundu vadai (jak chrupiący pączek). Podczas gdy chrupałam swoje smakołyki, mogłam zobaczyć mężczyzn pracujących na tarasowych polach za wioską. Każdy dom ma pole do uprawy różnych roślin, w tym porów, ziemniaków, bananów i marchwi. W czasie zbiorów kontaktowano się z lokalnymi kupcami, a plony sprzedawano tym, którzy złożyli najlepszą ofertę, a następnie przyjeżdżali, aby je odebrać. Jak odkryłam w tej wiosce, Sri Lanka chętnie pielęgnuje swoje tradycje, a taniec jest jedną z nich. Uczęszczałam do szkoły tańca, aby dowiedzieć się więcej o tej tradycji.

W Szkole Tańca Janaka Prasantha w Kandy gwar zajęć tanecznych na zewnątrz odciągnął mnie od obszernej prezentacji dotyczącej historii tańca na Sri Lance. Przeprosiłem i wymknąłem się na zewnątrz. Bardzo zdyscyplinowana grupa dzieci, od maluchów po nastolatków, wykonywała serię ćwiczeń związanych z układami tanecznymi, których miały się nauczyć/przećwiczyć później. Uśmiechnąłem się pod zaciekawionym spojrzeniem uczestników i zostałem nagrodzony promiennymi uśmiechami i stłumionymi chichotami. Fascynujące było obserwowanie dbałości o szczegóły w precyzyjnym ułożeniu dłoni i stóp. Dzieci uczyły się fragmentów, które następnie łączono ze sobą, tworząc cały układ taneczny – tak długi lub tak krótki, jak chcieli.

Zwieńczeniem prezentacji była seria tańców z udziałem bębniarzy (również tu stworzonych i nauczanych) oraz doświadczonych tancerzy w bajecznych kostiumach. Danuka Ariyawansa był głównym tancerzem i to od niego dowiedziałem się więcej o szkole. Danuka pracuje w liniach lotniczych Emirates jako personel pokładowy, ale bierze udział w pokazach i występach tanecznych tak często, jak to możliwe. Przed pandemią COVID-19 uczęszczanie do tej szkoły było bezpłatne, ale teraz rodzice, którzy mogą sobie na to pozwolić, proszeni są o przekazanie darowizny. Szkoła otrzymuje dotację od rządu, ale zdecydowanie za małą, aby utrzymać szkołę. Pasja i emocje towarzyszące tańcom stanowiły silny kontrast z moim duchowym doświadczeniem w jaskiniowej świątyni w Rideegama.

Rideegama, wyznaczona jako Cel Duchowy, znajduje się niedaleko Dambulli w Prowincji Centralnej Sri Lanki. Rozległy teren tego kompleksu religijnego obejmuje starożytną Srebrną Świątynię (Ridi Viharaya) – buddyjską świątynię zbudowaną na wzgórzu usianym jaskiniami – oraz świątynię w jaskini. Spacer między nimi nie jest łatwy, ale strome zejście i nierówne stopnie nie zniechęciły mnie. Po wejściu do jaskiniowej świątyni (wyposażonej w wygodne poduszki) kapłan zapoznał nas z prostymi technikami medytacyjnymi. Było to uspokajające doświadczenie po przyprawiającej o szybsze bicie serca wspinaczce, która później okazała się pomocna w unikaniu stresu związanego z podróżą.

Z przyjemnością wspinałem się z powrotem na szczyt i spacerowałem boso po kompleksie świątynnym. Znajduje się tam mała, kamienna świątynia hinduistyczna i sala śpiewów, a także plemię ciekawskich małp. W małej, podwyższonej sali z boku głównej świątyni znajdują się również zachwycające malowidła wokół leżącego Buddy. Jakiż to kontrast w porównaniu z prostotą jaskiniowej świątyni, którą odwiedziliśmy wcześniej. Wszędzie, gdzie się udałem, doświadczałem legendarnej gościnności Sri Lankijczyków, w tym w hotelach, w których się zatrzymałem. Moje dociekania dotyczące zrównoważonego rozwoju (które mnie szczególnie interesują) doprowadziły do indywidualnej wycieczki po ogrodzie warzywnym w Jetwing St Andrews.

Hotele Jetwing szczycą się doskonałą lankijską gościnnością, spuścizną po ich założycielu, Herbercie Coorayu. Był on również pionierem ochrony środowiska, jednym z pierwszych, którzy dostrzegli rosnące znaczenie tego aspektu turystyki. Doświadczyłem tu obu tych cech. Punktem kulminacyjnym mojej wizyty była wycieczka po hotelowym ogrodzie warzywnym – głównym źródle warzyw dla hotelu. Gowry, menedżerka ds. hotelarstwa, była moją przemiłą towarzyszką. Poprowadziła mnie przez piękne, formalne ogrody do dużego ogrodu warzywnego. Przechadzaliśmy się między uporządkowanymi rzędami kapusty, zgniecionymi liśćmi ziół, delektując się aromatami, i obserwowaliśmy, jak zużyta woda przepływa przez zbiorniki recyrkulacyjne . Dobrze było wiedzieć, że zatrzymuję się w hotelu dbającym o środowisko.

Sri Lanka to kraj pełen kolorów i kontrastów, ale niezmienną cechą jest serdeczne powitanie mieszkańców i uśmiech, który rozświetla ich twarze. I to właśnie sprawiło, że moja wizyta była tak niezapomniana.