Na którego pisarza z serii Bloomsbury Niall Williams nie ma czasu?

Pracuję nad serią O NOW!, składającą się z pięciu powiązanych ze sobą opowiadań, których akcja rozgrywa się w Faha, fikcyjnej wiosce opisanej w moich trzech ostatnich powieściach.

Aby wyostrzyć swoją koncentrację, przeczytałem wiele opowiadań – od Claire Keegan po Williama Faulknera – a obecnie jestem pod głębokim wrażeniem znakomitej książki The Best Of Frank O'Connor.

Nieszczęściem nie byłoby znalezienie się na bezludnej wyspie, lecz uratowanie choć jednej książki.

Moją pierwszą myślą był Robinson Crusoe albo, nie będąc zbyt praktycznym, jakaś wersja książki Jak przetrwać na bezludnej wyspie.

Ale potem czytelnik we mnie przypomniał sobie, że czytam fikcję, by być z ludźmi, a niektóre z nich, najbardziej namiętnie żywe, są w „Annie Kareninie” Tołstoja. Za każdym razem, gdy czytałem te 963 strony, docierałem do słynnego ostatniego akapitu i czułem się podniesiony na duchu.

Czytałam odkąd pamiętam, głównie książki z biblioteki, które zdążyłam przeczytać na długo przed dwutygodniową wizytą w Bibliotece Pembroke w Dublinie.

Ale ten nieuleczalny wirus najprawdopodobniej został złapany w klasie pana Masona w szkole średniej, w czasie głośnego czytania Wielkich nadziei Charlesa Dickensa.

Okna były zaparowane od naszych oddechów lub zasłonięte deszczem. Głowy mieliśmy spuszczone. Czytaliśmy, śledząc palcem słowa, na wypadek, gdybyśmy mieli zostać wybrani do czytania jako pierwsi, i w ten sposób byliśmy związani z tekstem.

Dzięki żadnej innej powieści, która ukazała się wcześniej, Wielkie nadzieje sprawiły, że opuściłam świat i odkryłam, że to, co jest na kartach tej książki, jest bardziej prawdziwe i fascynujące niż drogi, którymi wracałam do domu rowerem.

Żyłem wystarczająco długo, by zdać sobie sprawę, że wiele moich wcześniejszych pochopnych osądów trzeba zrewidować, kiedy książka, którą odrzuciłem w wieku 30 lat, okazała się cudowna, gdy miałem 60 lat.

Jeszcze nie doszedłem do takiego objawienia z Falami Virginii Woolf. Przeczytałem ponownie Panią Dalloway i Do latarni morskiej w zeszłym roku. Obie były lepsze, niż myślałem.

Nie mogłem znaleźć różnych egzemplarzy „The Waves”, które kupowałem przez lata, więc kupiłem nowy i spróbowałem ponownie. Niestety, wygląda na to, że wciąż nie jestem na to gotowy.