Dream Pop | Tussen schoonheid en pijn

Moet goede kunst voortkomen uit pijn of niet? Deze vraag is zo oud als de kunst zelf. Zelfs Cate Le Bons zevende album, "Michelangelo Dying", zal dit dilemma niet kunnen oplossen. Maar het biedt de voorstanders van pijn in ieder geval een aantal goede argumenten – zelfs hele goede.

Want de emotionele pijn is alomtegenwoordig op deze nieuwe plaat van de Welshe indiemuzikant. Hiermee overwint ze haar jarenlange weerstand om een ​​album te maken over de liefde in al haar diepe complexiteit. Het resultaat bewijst haar gelijk – het schittert op een even complexe manier als het onderliggende gevoel: soms dieptriest en verwoestend, dan weer subliem en volmaakt mooi.

Misschien vond Le Bon dat een album over zo'n unieke gemoedstoestand ook een uniek geluid vereiste. Dit zou in ieder geval verklaren waarom het qua geluid radicaal verschilt van haar eerdere werken, "Reward" (2019) en "Pompeii" (2022), die werden gekenmerkt door experimentele artpop in kamermuziekstijl met een folk-inslag.

Op "Michelangelo Dying" worden echter muzikale invloeden duidelijk die in hun eerdere werk grotendeels verborgen waren gebleven. Deze tien nummers doen vooral denken aan de Schotse band Cocteau Twins , onder leiding van zangeres Elizabeth Frazer, die met hun acht albums uit de jaren 80 en 90 iconen van de dreampop werden.

Le Bons nieuwe stukken, zoals "Is It Worth It (Happy Birthday)?" en "Heaven Is No Feeling", klinken in al hun elegische elegantie net zo etherisch en buitenaards. Het is niet altijd duidelijk wat gitaar is en wat synthesizer te midden van de galmende, met effecten doordrenkte soundscapes. Deze twee stukken laten ook indrukwekkend zien dat schoonheid en pijn veel meer met elkaar gemeen hebben dan – in het Duits – hun oorspronkelijke geluid.

De moeizame opener "Jerome" had zo uit The Cure's duistere "Disintegration"-fase van eind jaren 80 kunnen komen – in tegenstelling tot het stuwende "Mothers of Riches", dat het meest doet denken aan Le Bons eerdere werk. Een snelle blik op de liner notes roept een andere, meer abstracte verwijzing op: de Welshe zangeres nam het voorlaatste nummer, "Ride", op met John Cale , de nog steeds levende en constant optredende grootmeester van de Velvet Underground , die, net als Le Bon zelf, constant balanceert tussen kunstmatigheid en pop. Net als Cale fungeert Le Bon als haar eigen producer en, net als op haar vorige albums, bespeelde ze zelf talloze instrumenten op "Michelangelo Dying".

Misschien kan deze samenwerking ook als een symbolisch beeld worden gezien: de experimentele poplegende van weleer geeft het stokje door aan zijn waardige opvolger. De aanleiding had in ieder geval niet beter gekozen kunnen zijn.

Cate Le Bon: »Michelangelo Dying« (Mexican Summer)