Heilige koe-baas: Waarom onderwerpen we ons eigenlijk aan hiërarchieën?

Hiërarchische organisaties zaaien angst, remmen mensen af ​​en maken ze dom. Het is tijd om ze af te slachten.

Filosoof en auteur Michael Andrick Emmanuele Contini/Berliner Zeitung

In mijn verbeelding heeft God een bijtende humor en geniet hij ervan om met de Duivel te overleggen. Ik stel me bijvoorbeeld voor dat hij, na de Boerenoorlog, de Dertigjarige Oorlog, de Engelse, Nederlandse, Amerikaanse en Franse Revolutie grondig te hebben bestudeerd, en ongelovig zijn hoofd te hebben geschud over de Duitse pogingen om een ​​revolutie door hun vorsten als grondwet te laten voorleggen, met de Duivel ging zitten. Ze moesten, geloof ik, bespreken hoe de mensheid verder moest. De Eurocentrische bevolking van de Aarde had zichzelf immers op verschillende plaatsen en in verschillende talen uitgeroepen tot meester van hun eigen lot – en had daarmee niet alleen de vertegenwoordigers van God op aarde onttroond en gekroond, maar zelfs onthoofd en gekroond. En is koningsmoord niet godslastering?

"De mensen op aarde willen hun eigen meesters zijn, en toch heb ik hun een vrije wil gegeven... wat moeten we doen, Duivel?" – Zijn antwoord verontrust ons nog steeds: "Nou, laten we ze vrij laten, laten we ons verheugen over het feit dat we van de koningen verlost zijn – en dan binden we onszelf nog sterker vast dan voorheen." En zo sloeg de Duivel de mensen met blindheid, en na hun bevrijding van het feodalisme gingen de mensen gretig aan de slag om zich te onderwerpen aan zelfgeconstrueerde hiërarchieën, waardoor ze angstig, traag en dom werden. Hoe is dit gebeurd?

De machine van de organisatie

Mensen wisten dat ze met hun revoluties wilden ontsnappen aan de onbegrensde, willekeurige macht van anderen over hun lichaam, hun leven en hun bezittingen. En eenmaal ontsnapt, haastten ze zich om op te schrijven welke zaken niemand hen voortaan zou mogen voorschrijven, en ze bedachten hun rechten en schreven die op duur papier voor publieke bekendmaking.

En toen ze eenmaal hadden opgeschreven wat hun vrijheden waren en hoe ze allemaal heetten – mooie namen hadden ze, zoals "Geluksstreven" of "Onschendbaarheid" of "Onschendbaarheid" enzovoort – zagen ze dat het eigenlijk allemaal heel goed was en dat er eigenlijk niets anders te doen was dan... wat was er anders? Ja – organisatie! Ze moesten er immers voor zorgen dat al deze prachtige rechten ook daadwerkelijk werden uitgeoefend.

De gemakken van autoriteit

Het is niet definitief vastgelegd hoe de duivel zich precies bemoeide met de daaropvolgende discussies over het organiseren van samenlevingen gebaseerd op mensenrechten, maar dat hij dat deed, blijkt duidelijk uit de staats- en bestuurspraktijken wereldwijd. We laten het daarom aan de verbeelding van de lezer over om zich af te vragen wie in de Amerikaanse, Franse en Duitse – oh nee, die waren er niet in Duitsland – precies in deze constitutionele conventies en parlementen niet was wie hij zich voordeed, maar de duivel zelf. We weten wel, althans uit de uitkomst, wat de duivel de pas bevrijde vrije geesten influisterde: "Wat je ook doet, er moet altijd iemand de leiding hebben, iemand die de beslissingen voor anderen neemt!" Deze fluistering was ingenieus omdat ze gebaseerd was op diepgaand psychologisch inzicht. Want hoewel de vrijheidsstrijders de willekeur en wreedheid van hun feodale heren haatten, waren ze ook mensen en hielden ze als zodanig enorm van de gemakken van autoriteit – namelijk dat iemand voor mij doet en verantwoordelijk is wat ik zelf zou kunnen doen en waarvoor ik verantwoordelijk zou kunnen zijn, maar niet omdat het inspannend is (dat is Laatnederduits voor ‘liever slapen en eten’).

En zo gebeurde het dat, onder ingelijste, hoogwaardige afdrukken van de mooiste en meest uitgebreide verklaringen van mensen-, burgerlijke, vrouwen-, mannen- en kinderrechten, kleine prinsjes aan hun bureaus zaten in maatschappelijke instellingen over de hele wereld, en met bijna volledige willekeur beslisten wat er op hun kudde van toepassing was – vergeving, ondergeschikten – en wat ze moesten doen en wat ze moesten nalaten.

De farao beslist

Bovendien hebben we vaak meerdere lagen commandanten geïnstalleerd die zelf de bevelen van de bevelen opvolgen, en op elk niveau van de verheven hiërarchie denkt men voor velen, maar slechts met één besluitvormende geest, waardoor de geesten van alle anderen volledig worden uitgeschakeld zonder enige vorstelijke waardigheid, wat – zoals eerder vermeld – iedereen collectief angstig, traag en dom maakt. Maar dat kon hen weinig schelen, ze waren immers officieel vrij, en bovendien waren ze allemaal zelf naar deze instellingen gegaan om hun brood te verdienen en hun geest over te geven. Zo gaat het in ministeries, bedrijven, universiteiten, scholen, bibliotheken, zwembaden, redacties, clubs, partijen, parlementaire fracties, op bouwplaatsen en in onderzeeërs, op schepen en boten, in het leger en de geheime dienst, in supermarkten, in ziekenhuizen, in Rome en Kathmandu, in Hamburg en Buenos Aires, waar de lucht alleen maar goed is buiten, maar net zo muf in de hiërarchieën als overal elders waar mensen elkaar onderwerpen aan hun grillen en waar redenen geen reden zijn om niet te doen wat de baas wil. Het duivelse gefluister van de hiërarchie vindt zijn hoogtepunt in de vrolijke spot van alle piramidebewoners met het principe volgens hetwelk de farao's aan de top van de piramide, die het verst van alle bewoners van de instelling verwijderd zijn van de bodem van het verdienen van de kost, ver weg wonen en het minst weten van iemands behoeften, het meeste te zeggen hebben voor iedereen, en het hoogste betaald krijgen. Niemand, dat wil zeggen, geen mens, had dat kunnen bedenken. Het was de duivel.

Michael Andrick is filosoof, columnist voor de Berliner Zeitung en bestsellerauteur ("In de morele gevangenis"). Zijn nieuwe boek , "I'm Not In – Thought Notes for a Free Mind", bevat ook enkele satirische passages.

Heeft u feedback? Schrijf ons! [email protected]