Koningin van de zilveren rand: Madi Diaz en haar album "Fatal Optimist"

"Ik ben de koningin van de zilveren randjes", zingt Madi Diaz in het nummer "Good Liar", "Ik ben het beste in het altijd zien van de positieve kant van dingen." Een ontroerende altstem die in de hogere registers ademt, zucht en elk woord voelt, eerlijk zelfs in de zelfportrettering van een goede leugenaar.

"Fatal Optimist" is de titel van het zevende album van de 39-jarige zangeres en songwriter uit Nashville. Diaz is altijd trots geweest op haar optimisme, schrijft de New York Times (NYT) in een profiel van de zangeres.

Op het album hoor je (bijna) alleen Diaz en haar gitaar. Ze zingt over de vernietigende kracht van de liefde, over de scheiding van een geliefde wiens identiteit geheim blijft, maar die zich niet laat wegcijferen. Het gaat over veerkracht en de terugkeer naar jezelf na een gevoel van vervreemding.

Het kost twee luisterbeurten voordat je de kwaliteit van de melodieën in dit Spartaanse geluid ontdekt. ​​Maar de urgentie van de open frasen is direct hoorbaar, veel duidelijker dan wanneer Diaz' ​​stem gehuld zou zijn in het pantser van een bandgeluid. Iemand raakt hier echt de kern van de zaak. De NYT is lyrisch over een "akoestische gitaar zo naakt (...) dat je haar vingers over de snaren kunt horen glijden en eraan vastklampen."

Het gelijkmatige, skeletachtige geluid werd al aangekondigd met Diaz' ​​kerstsingle "Kid on Christmas". Het tijdschrift Der Spiegel noemt het haar "Nebraska"-moment en vergelijkt het met de discrepantie tussen Bruce Springsteens kermisrock op "The River" (1982) en de lo-fi van de Amerikaanse noir-opvolger "Nebraska" (1982). Het klopt niet helemaal. Diaz' ​​voorganger, "Weird Faith", die sprak over nieuwe liefde en kwetsbaarheid, was in sommige nummers iets rijker geïnstrumenteerd, maar uiteindelijk ook akoestisch beïnvloed.

Twee Grammy-nominaties (waaronder voor Beste Folkalbum) in februari van dit jaar zetten Diaz aan tot een meer commerciële koers, een koers die ze weigerde te volgen. Op "Weird Faith" was de gebrokenheid in haar stem te horen; op "Fatal Optimist" kon je haar hart bijna horen kloppen.

De dochter van een Peruaanse moeder en een Deense vader was vijf jaar oud toen ze begon met pianospelen. Als tiener stapte ze over op gitaar. Haar vader leerde haar liedjes van Alice in Chains. Haar debuutalbum kwam uit in 2007 en haar platen werden steeds populairder onder Americana-fans.

Haar eerste kennismaking met popmuziek kwam in 2022, toen ze voor het eerst de concerten van Harry Styles opende. In 2023 haalde de Engelse popster, geraakt door haar intensiteit, haar in zijn liveband als gitarist en zangeres voor het Europese deel van zijn tournee.

Het titelnummer aan het einde rockt. De melodieën zijn inmiddels opgenomen en het muziektijdschrift "Uncut" heeft het "rauw en prachtig melodieus" genoemd.

En dan zet je de naald voor de derde keer op de plaat en vraag je je af of de optimist toch niet hopeloos is. "Ik kan zien hoe goed ik het doe in het leven door te kijken naar de horoscooppodcasts en -apps die ik op mijn telefoon heb staan," onthulde Diaz aan Rolling Stone. "Als er meer dan twee zijn, is dat geen goed teken."

Madi Diaz – “Fatal Optimist” (Anti) – het album is al uit