Waar Uwe Krüger woont, stemde 80 procent op Trump. De Bijbelgordel wordt in Europa verdraaid, zegt de Zwitserse muzikant.

Het eten is een van de redenen waarom hij vier keer per jaar naar Zwitserland reist, zegt Uwe Krüger in een restaurant in Zürich. In de VS, vooral ver van de stedelijke centra, is het soms niet zo gemakkelijk om gezond voedsel te vinden. "We verbouwen veel in onze tuin." Hij kijkt om zich heen. "Hier ben ik waarschijnlijk de dikste. In een restaurant hier zou ik ondergemiddeld zijn."

De Kruger Brothers, bestaande uit gitarist Uwe Krüger, banjovirtuoos Jens Krüger en bassist Joel Landsberg, hebben een verbazingwekkende roem verworven. In Zwitserland verdienden de broers in hun beginjaren hun brood als straatmuzikanten en feestbands; in de VS groeiden ze al snel uit tot een van de meest gerespecteerde bluegrassbands. Jens Krüger wordt zelfs beschouwd als een van de beste banjospelers aller tijden. De staat North Carolina benoemde de Zwitserse band tot ereburger als erkenning voor hun bijdragen aan deze traditionele muziek. Hun melancholieke lied "Carolina in the Fall" is een soort onofficieel volkslied geworden voor deze staat, die zich uitstrekt van de Atlantische kust tot de uitgestrekte wouden van de Appalachen.

In de jaren negentig vestigden Uwe en Jens Krüger zich in het dorp Wilkesboro, een dorp met 4000 inwoners aan de voet van de Blue Ridge Mountains. Hier vindt jaarlijks een van de grootste bluegrass- en folkfestivals van de VS plaats, dat jaarlijks meer dan 70.000 bezoekers trekt. Bij de Amerikaanse presidentsverkiezingen is North Carolina een van de felbevochten swing states. "In onze zeer landelijke regio stemde echter 80 procent op Trump", zegt Krüger. Het is net als overal elders: in de steden stemmen mensen meestal links, oftewel Democraten, terwijl ze op het platteland Republikeinen stemmen.

Krüger zegt dat hij in een gebied woont dat in de Europese media vaak vertekend wordt weergegeven: in het hart van de Trump-stemmers, in de Bible Belt, waar kerkgang en wapenrechten een centrale rol spelen. De meeste krantencorrespondenten werken in de metropolen Washington en New York. "Zelfs als ze voor de verkiezingen een paar dagen naar het platteland reizen, hebben ze geen idee hoe het leven hier is."

Krüger weigert te horen van een tweedeling in de samenleving, zoals vaak is gezegd sinds Trumps verkiezing. "De nationale politiek speelt geen grote rol voor ons." Hij zegt dat hij rood is, of Republikein, omdat zijn familie altijd zo heeft gestemd. "Net zoals iemand tot een bepaalde kerk behoort." Alleen al in North Carolina zijn er 175 verschillende religieuze gemeenschappen, waaronder moslims en hindoes. "Ik behoor zelf tot geen enkele kerk en niemand heeft ooit geprobeerd me tot hun geloof te bekeren," zegt hij. Zo is het ook met de politiek. "Vrijheid van meningsuiting betekent voor ons dat we naar elkaar luisteren, maar niet per se proberen de ander te overtuigen." Ideologisch geladen onderwerpen zoals politiek, geloof of de opvoeding van kinderen worden vaak niet eens besproken onder vrienden of kennissen.

De solidariteit in de buurt is enorm, ondanks, of misschien wel dankzij, de zwakke verzorgingsstaat. Mensen helpen elkaar, daar bestaat geen twijfel over; politieke opvattingen noch religie spelen een rol. Vrijwilligerswerk bij de vrijwillige brandweer of de ambulancedienst is vanzelfsprekend. "In de Bible Belt is er nog steeds een duidelijke, functionerende sociale orde", zegt Krüger.

De familie Krüger komt oorspronkelijk uit Duitsland, maar verhuisde kort na Uwes geboorte naar Zwitserland. Hoe hij en zijn broer Jens als jongens bluegrassmuziek ontdekten, klinkt bijna als een sprookje. Na de vroege dood van hun moeder huurde hun vader een herberg in Andwil, Thurgau, waar de twee op zolder een plaat vonden van bluegrasspeetvader en gitaarlegende Doc Watson. "Ik had nog nooit zulke mooie muziek gehoord", zei Jens Krüger ooit in een documentaire. De opname raakte hen diep. Ze wilden ook zo kunnen spelen. Tientallen jaren later stonden de broers zelf op het podium met Doc Watson en onderhielden ze een hechte vriendschap tot aan zijn dood in 2012.

Tijdens het gesprek in het restaurant straalt Krüger een grote innerlijke tevredenheid uit. Als hij praat over muziek, politiek en zijn leven, is hij volkomen in vrede met zichzelf. Hij oordeelt nooit over anderen, klaagt nergens over, zelfs niet over zijn jeugd, die niet makkelijk was door de vele verhuizingen en het overlijden van zijn moeder.

In Zwitserland worden de Kruger Brothers over het algemeen geclassificeerd als een vermakelijke folkband vanwege hun eerdere samenwerking met Maja en Carlo Brunner. In de VS, waar ze vaak toeren met een strijkkwartet, is dat anders. Bij hun optredens is het publiek net zo stil en aandachtig als bij klassieke concerten, en hun puur instrumentale stukken duren soms wel tien minuten of langer. "Wat betreft onze instrumenten zijn we een traditionele bluegrassformatie, maar verder zijn we beïnvloed door de klassieke Europese muziektraditie", zegt Uwe Krüger. De stukken van de Kruger Brothers hebben een zeer dichte structuur en veel van de composities zijn geïnspireerd door barokmuziek. Jens Krüger heeft ook video's op YouTube geplaatst waarin hij virtuoos cellosuites van Johann Sebastian Bach op de banjo interpreteert .

Afgelopen augustus traden de Kruger Brothers op in de legendarische Grand Ole Opry-concertzaal in Nashville, het belangrijkste instituut in de countrymuziek. "Geen enkele Zwitserse band had daar ooit eerder gespeeld", zegt hij, niet zonder trots. "We kregen een lang en breed applaus."

De verkiezing van Trump heeft de Amerikaanse muziekscene zodanig veranderd dat er veel minder internationale bands naar de VS komen. "Trump weigert hen de toegang omdat hij de markt wil beschermen", zegt Krüger. Je voelt dat hij Trump nogal kritisch bekijkt, maar hij wil geen expliciet standpunt innemen. "Mensen komen naar concerten om een ​​avondje weg te zijn van de politiek of andere problemen." Dit is een wijdverbreide houding in de VS. "Als artiesten zoals Bruce Springsteen nog steeds politieke statements maken, wordt dat heel slecht ontvangen." De ooit populaire countryband Dixie Chicks is er zelfs door verloren gegaan. "Het ergste is als artiesten in Europa denigrerende opmerkingen maken over de VS, want dat is wat daar van hen wordt verwacht." Dat is volstrekt onacceptabel. "Ik bekritiseer Zwitserland in de VS ook niet."

In zijn relatief welvarende regio is er sinds Trumps verkiezing weinig veranderd. In andere delen van het land, zegt hij, is de situatie anders. Dankzij zijn uitgebreide reizen kent hij de situatie zeer goed. "Slechts twee staten verderop, in Ohio, is de situatie catastrofaal door de teloorgang van de industrie: overal liggen ruïnes en op sommige plaatsen lijkt het apocalyptisch." Als Trump de sociale voorzieningen daar verder zou verlagen, zouden de gevolgen ernstig zijn.

North Carolina daarentegen is een paradijs. De staat heeft officieel een spreuk van de Romeinse redenaar Cicero als motto aangenomen: "esse quam videri", wat zich vertaalt naar "zijn in plaats van schijnen". Zijn in plaats van schijnen – dat is iets waar de mensen in North Carolina echt naar leven: mensen houden elkaar niet voor de gek; authenticiteit staat hoog in het vaandel, zegt Uwe Krüger. En, wat in Europese oren nogal vreemd klinkt: de hoge wapendichtheid is mede verantwoordelijk voor de vreedzamere interacties. "Niemand valt iemand lastig op straat; provocaties in een bar of waar dan ook worden vermeden; je weet nooit wat er kan gebeuren als iemand de controle verliest." Dit is ook de reden waarom mensen veel minder alcohol drinken.

Hij wil niet zeggen waar het leven beter is, of het nu in Zwitserland of North Carolina is. Hij houdt van beide werelden; beide hebben hun voor- en nadelen. Hoe dan ook, hij was weer enthousiast over het eten in het Zwitserse restaurant – Krüger at een rundertartaar.