AC/DC in Madrid: het slechte geluid dat het concert verpestte

De stem van een topzanger laten klinken als een onherkenbaar en onaangenaam brouwsel klinkt als een probleem. Vooral als je 150 euro hebt betaald om het concert bij te wonen. We weten dat de akoestiek in het Metropolitano Stadion (Madrid), waar AC/DC gisteravond optrad voor een volle zaal (55.000 mensen), in de categorie "veel verbetering behoeft", dus de vraag is of Brian Johnsons zangvermogen, dat de laatste jaren merkbaar is afgenomen, iets te maken heeft gehad met de slopende manier waarop sommige van zijn optredens gisteravond verliepen.

We hebben het over wat de bovenste tribune bereikte, waar deze columnist en duizenden anderen stonden. Daar werd een nagalmend geluid geproduceerd dat de oren van de toeschouwers deed trillen. Het was een verraderlijke, waanzinnige cicadenecho. De vraag is: hebben ze een echo in de apparatuur van de zanger geplaatst om zijn kwakkelende stem te verlichten? We zullen het nooit weten.

Het is ook vermeldenswaard dat niet alleen de output van de hoofdmicrofoon tekortschoot: ook de rest van de instrumenten klonken niet erg helder. En het was makkelijk: bas, drums en gitaar. Dit is AC/DC, en zoals je weet, zijn ze niet gewend om zichzelf te begeleiden met een symfonieorkest. Wat het meest duidelijk was, was Angus Youngs gitaar – zegen zijn vingers, zijn toewijding, zijn talent. Hij redde de show.

Jammer van het akoestische probleem, want de sfeer was geweldig, met een groot publiek (zowel jongeren als gezinnen) met duivelshoofdbanden, gebalde vuisten, dansend en de refreinen meezingend: het is bijna beter om je buurman "And You Shook Me All Night Long, Yeah" te horen zingen dan de Brian die gisteren optrad. Ze hebben ons aan hun genade overgeleverd; we zijn bereid diep in de buidel te tasten om een paar nummers te horen die ons raken; we nemen de hoge (en dynamische) prijzen voor lief, we betalen de buitensporige boekingskosten, we betalen drie euro voor een flesje water... Het enige wat we vragen is dat ze ons een beetje verwennen en ons gehoor niet beschadigen. Kom op, zo moeilijk is het niet.

Gisteravond bleven de nummers over, die onsterfelijke, krachtige rock. Want de gitaarriff van " If You Want Blood (You've Got It)" raakt je en je springt van je stoel; en dan de krachtige cadans van "Back in Black" raakt je in je maag, en deze keer wordt "Highway to Hell" niet gedraaid op een lui klassiek rockstation: het zijn zij, recht voor je neus, ook al klinken ze als bliksem. Wat het criminele geluid ook verzachtte, waren de goede vibes van het publiek, die zich verspreidden als de ene batterij die de andere oplaadt. Deze mensen verdienen geen akoestische omstandigheden die niet minder dan tien zijn.

De groep gaf een concert vergelijkbaar met dat van vorig jaar in La Cartuja in Sevilla. Niet voor niets zijn ze nog steeds verdiept in dezelfde tournee, de Power Up Tour. Net als toen, houden hun fundamenten stand doordat Angus Young hen in stand houdt. Hij is de steunpilaar van deze band: die 70-jarige man, anachronistisch gekleed als een schooljongen uit de tijd dat hij naar school ging in korte broek en stropdas. Zie je: wat aanvankelijk een bevlieging leek (die kinderlijke outfit) is uitgegroeid tot een genie dat vijf decennia standhoudt. Angus vormt al jaren de ruggengraat van de groep, maar het valt nu nog meer op dat hij de enige overgeblevene is van de oorspronkelijke leden. Brian Johnson, de oudste (77 jaar), trad toe in 1980, het jaar waarin hij de immer memorabele Bon Scott verving.

Angus, hijgend als een vis op het droge, met de legende van AC/DC op zijn knokige rug, doorstaat alles wat hem wordt voorgeschoteld om een staaltje gitaargedreven rock-'n-roll te leveren dat eindigt in een waas van zweet, open shirts, afgehakte vingers van het graven in de snaren en verschroeid haar. Als hij op zijn dertigste direct na zijn optredens aan een gasfles moest worden aangesloten om revitaliserende zuurstof te krijgen, stel je dat dan nu eens voor.

De band zette hun kenmerkende podiumtrucs in: de gigantische bel met het vierletterige logo en bliksemschicht in Hells Bells, het voluptueuze meisje (dit keer in beeld) in Whole Lotta Rosie, het platform dat Angus optilt in Let There Be Rock, het podium vol met Marshall-versterkers, de kanonnen in For Those About to Rock (We Salute You)…

Sommige pauzes tussen de nummers voelden wat lang aan, en wat anders een verstoring van het ritme van de show had kunnen zijn, werd enorm gewaardeerd omdat het ons het schurende geluid bespaarde. Ze speelden de nummers die iedereen wilde: naast de hierboven genoemde namen, pakten ze ook Thunderstruck, Dirty Deeds Done Dirt Cheap, High Voltage en Riff Raff aan...

Johnson bereikte de finale met een stem die totaal was vernield. Ze had het enorm moeilijk op TNT , en For Those About to Rock redde haar dankzij de achtergrondzang van bassist Chris Chaney en slaggitarist Stevie Young. Zelfs de echo kon de zangeres niet beschermen. Het concert eindigde met kanonschoten en vuurwerk, een vergelijkbaar gebrul als sommige andere optredens.

De Australische band speelt woensdag weer in Madrid , en er zijn nog kaartjes te koop. Het slechte nieuws is dat dezelfde verraderlijke locatie wacht, en het lijkt erop dat Johnson niet snel weer op zijn best zal zijn.