De materialen van de verbeelding

De publicatie van La piedra blanda (Willekeurig Huis) van Rodrigo Cortés en Tomás Hijo is een evenement omdat het op exemplarische wijze aantoont dat verhalen niet alleen uit verhalen en ideeën bestaan: ze worden ook gevormd door materialen. Tijdens het lezen van deze vreemde strip over het wonderbaarlijke leven van Pedro de Poco in een hallucinerende Middeleeuwen, waarin de panelen niet in elkaar passen als een Tetris-spel zoals in typische architectuur, maar over het wit van de pagina zweven, voel je met je vingers de dikte van de pagina en met je ogen een andere dikte, die van de zwart-wittekening. Omdat elk van deze panelen is gebeeldhouwd met twee gutsen, één van één millimeter dik en de andere van vijf, was het vóór het drukken een gravure.

In Parallel Minds: Discovering the Intelligence of Materials (Caja Negra) benadrukt biotechnologisch onderzoeker Laura Tripaldi dit centrale aspect van complexe materialen: "Hun structuur kan een bepaalde hoeveelheid informatie bevatten die niet van buitenaf komt, maar is vastgelegd in de relaties tussen de microscopische elementen waaruit het bestaat." Dit kan worden doorgetrokken naar de compositie van een kunstwerk, aangezien dit ook wordt geconstrueerd door de "coöperatieve en relationele" aard van de elementen, "die tot uiting komt in een brede, gedecentraliseerde structuur en de materiële eigenschappen geeft die de afzonderlijke onderdelen niet bezitten."

Boeken bestaan ​​uit verhalen, ideeën en materialen en wij, de lezers, zijn lichaam en geest.

Zo werken de tekst en de tekening, met de hand gegraveerd en met grote originaliteit gerangschikt in La piedra blanda . Of de getekende en geborduurde strip El cuerpo de Cristo (Astiberri) van Bea Lema. Of de literaire en grafische essays van Frédéric Pajak in de delen van zijn Manifiesto incierto (Errata Naturae). Naast andere meesterlijke voorbeelden van de hybridisatie van tekst en beeld met de nadruk op hun materialiteit. De heruitgave van La casa de hojas (Duomo) van Mark Danielewski (vertaald door Javier Calvo en opgemaakt door Robert Juan-Cantavella) herinnert ons eraan dat de literatuur van de 21e eeuw een nieuwe start kreeg met die ontworpen roman, waarin typografie, kalligram en collage net zo belangrijk zijn als het verhaal van het bovennatuurlijke huis of dat van het vervloekte boek.

Lees ook

Maar de materialen van fictie en documentaire zijn niet altijd visueel of fysiek; soms zijn het codes of texturen. Danielewski gebruikt filmische taal of voetnoten om zijn roman te inspireren; Pajak, filosofie; Lema, autobiografie en bekentenis; Cortés e Hijo, hagiografie en legende. Boeken – net als films, podcasts, tentoonstellingen of performances – bestaan ​​uit verhalen, ideeën en materialen. Net als wij, hun lezers, hun lichaam en geest, zouden ze niet moeten zoeken naar simplificaties, maar naar mogelijke weerspiegelingen van hun eigen complexiteit.