Het Yonaguni-raadsel: het 'Japanse Atlantis' dat nieuwsgierige toeschouwers en experts aantrekt

Op een diepte van ongeveer 25 meter, in wateren nabij de Riukiu-eilanden, ten zuiden van Japan , ligt een van de meest raadselachtige onderwaterformaties ter wereld. Het zijn gigantische stenen bouwwerken met verrassend rechte lijnen en hellingen die zich uitstrekken over een afstand van 200 meter en waarvan de vorm lijkt op een piramide.

De ontdekking dateert uit 1986, toen duikinstructeur Kihachiro Aratake het gebied voor de kust van het Japanse eiland Yonaguni, ongeveer 100 kilometer ten oosten van Taiwan, aan het verkennen was . Tijdens de duik dacht hij een wenteltrap te zien tussen de rotsformaties. Hij had ontdekt wat nu bekendstaat als het Yonaguni Monument, door velen ook wel het "Japanse Atlantis" genoemd.

Sindsdien is er een voortdurend debat gaande over de vraag of de structuur natuurlijk of door de mens gemaakt is. Een van de belangrijkste voorstanders van de kunstmatige oorsprong is Masaaki Kimura, emeritus hoogleraar geofysica aan de Universiteit van Ryukyu, die de vindplaats al tientallen jaren onderzoekt. Kimura stelt dat de formaties de overblijfselen zouden kunnen zijn van een oude stad, mogelijk meer dan 10.000 jaar geleden gebouwd door het Jomon-volk.

"De plek deed me meteen denken aan de piramides. Ik had het gevoel alsof ik in het oude Egypte was", zei hij in een documentaire uit 2017. Volgens zijn theorie zouden markeringen in de rots die lijken te zijn gemaakt door gereedschap, bouwwerken die op dieren lijken, of zelfs wat Kimura aanzag voor een onderwatersfinx met trekken van een Okinawaanse of oude Chinese koning, kunnen wijzen op hun menselijke oorsprong. Kimura suggereert ook dat een tsunami zoals die van 1771, die golven tot 40 meter hoog veroorzaakte, deze bouwwerken onder water zou kunnen hebben gezet in een tijd dat de zeespiegel lager was en het gebied nog boven water lag.

Om deze hypothese te ondersteunen, hebben sommigen gewezen op de aanwezigheid van boogvormige ingangen, rechte hoeken en symmetrische structuren die moeilijk te verklaren zijn door puur natuurlijke processen. "Ik denk dat het erg moeilijk is om dit allemaal toe te schrijven aan erosie, gezien het uitgebreide bewijs van menselijke invloed op de vormen", vertelde hij aan de BBC.

Andere experts zijn het daar echter niet mee eens. Geoloog Robert Schoch van de Universiteit van Boston stelt dat de zogenaamd rechte lijnen en precieze hoeken niet zo regelmatig zijn als wordt beweerd. "Het is elementaire geologie. Zandsteenstratigrafie heeft de neiging te breken langs rechte vlakken, vooral in gebieden met hoge tektonische activiteit", verklaarde hij in een interview met National Geographic.

Wolf Wichmann, geoloog en professioneel duiker, is het daarmee eens. Volgens hem vertonen elementen zoals golfkanalen, perforaties van zee-egels en schelpen, en natuurlijke coatings op het gesteente typische patronen van mariene erosie. Hij legde verder uit dat de oppervlakken en wanden de natuurlijke zwakke zones van het sedimentaire gesteente en de loodrechte breuken die in de loop der tijd ontstaan, volgen.

Takayuki Ogata, eveneens wetenschapper aan de Universiteit van Ryukyu, voegt eraan toe dat hij, toen hij de formaties voor het eerst zag, opmerkte dat ze leken op veelvoorkomende landvormen. Wat hem het meest verbaasde, was dat ze zich uitstrekten van het vasteland tot de zeebodem. Voor hem lijkt de structuur deel uit te maken van een grotere rotsmassa die zich geleidelijk en op natuurlijke wijze heeft gevormd.

Ondertussen ging geoloog Robert Schoch van de Universiteit van Boston zelfs zo ver dat hij beweerde dat het hoogstwaarschijnlijk een natuurlijke formatie is, die door mensen is aangepast. De rotsen in het gebied, zegt hij, vertonen duidelijk gedefinieerde beddingvlakken, samen met talloze parallelle lijnen en verticale breuken, die veel voorkomen in seismische gebieden zoals die in dit gebied. En aardbevingen hebben de neiging om rotsen op regelmatige wijze te breken, waardoor vormen ontstaan die er kunstmatig uitzien.

Ondertussen leeft het mysterie rond het Yonaguni-monument voort. Hoewel de theorie dat het een natuurlijke formatie is aan populariteit wint , blijven velen gefascineerd door de mogelijkheid dat een weinig bekende beschaving zijn sporen onder de oceaan heeft achtergelaten. De legende blijft onderzoekers, duikers en nieuwsgierigen aantrekken die op zoek zijn naar nieuwe aanwijzingen over de oorsprong ervan.