Rafael Spregelburd keert terug naar het Museo Moderno met een stuk over Rafael Squirru

Bij afwezigheid van de spreker improviseren ze tussen poncho's en voorwerpen die getuigen van een onwaarschijnlijke kunst. De dood, die onder abnormale omstandigheden plaatsvond, een verwisseling van de kleding van de jockey en enkele door een vrouw ondertekende overlijdensberichten, is de reden waarom Cabezón Redrado de lezing over Rafael Squirru niet kan geven.

De muzikanten , die zichzelf herkennen als mannen van binnenuit, gebonden aan een conventie, improviseren een soort essay over moderne en hedendaagse kunst.

Wat er in Nothing Older gebeurt, lijkt op een collage , een ensemble, een absurdistische opera waarin Rafael Spregelburd de vormen van een essay schetst in de incarnatie van twee personages.

Eerst deze muzikant met barokke onzin en later de kapitein van het schip Yapeyú, waar Rafael Squirru in 1956 de prestatie leverde om 53 werken van nationale auteurs (onder wie Spilimbergo, Antonio Berni en Carlos Alonso) te vervoeren om ze mee te nemen naar de wereldmarkten tijdens een reis door voor die tijd extravagante landen als Japan of steden als Bali.

In zo'n narrenschip waarin Cecilio Madanes een opera opvoerde (als een imitatie van Fitzcarraldo) en een geïrriteerde Italiaan een film probeerde te maken, probeerde Squirru het project te verwezenlijken om een ​​Museum voor Moderne Kunst in Buenos Aires op te richten.

Het is precies in deze ruimte dat Spregelburd en Zypse Nothing Older presenteren , de heropleving van een werk dat nu samenvalt met de honderdste geboortedag van de oprichter van het museum .

Maar de ontwikkeling van deze performance-opera heeft niets met een biografie te maken. Spregelburd beschouwt dit gegeven als een synthese en manifestatie van een wil , maar ook als de verbeelding van een niet-geïnstitutionaliseerde vorm.

Jarenlang was het Museum of Modern Art een project , een concept dat geen fysieke ruimte had.

Squirru zei altijd: "Ik ben het museum." Spregelburd gebruikt dit inzicht om te reflecteren op wat moderne kunst is, wat het betekende om het werk van moderne kunstenaars naar New York te brengen op het hoogtepunt van het abstract expressionisme. Hij presenteert een narratief over conceptuele kunst, verbonden met diverse stromingen, een kritische mix die opnieuw bespreekt wat als kunst kan worden beschouwd.

Een veronderstelde interpretatie in een incongruente toonsoort van het stuk 4:33 van John Cage of een versie van Jijiji van Redonditos de Ricota, eveneens in het Italiaans met opera-achtige ondertonen, geven een beeld van de associaties, maar ook van een dramaturgische structuur die het concept nabootst .

De afgeplakte banaan van kunstenaar Maurizio Cattelan, tentoongesteld op de Art Basel-beurs in Miami, de citroenen in glazen vitrines en een kan water die als kunstwerk wordt tentoongesteld, zijn elementen van de enscenering die een beeld schetsen van de manier waarop hedendaagse kunstwerken worden gelegitimeerd en geaccepteerd.

Het experiment wordt concreet wanneer ze het publiek oproepen de werken te kopiëren en zo te laten zien of het net zo makkelijk is om te schilderen als Pollock of Rothko.

De tekst roept esthetische vormen op die de ervaring aanspreken , en plaatst het verhaal tegelijkertijd in een vreemd perspectief. De personages zijn geen specialisten, maar fanatieke sprekers die de aantekeningen van Cabezón Redrado (de vermeende expert die vóór de herdenking overleed) reconstrueren om afwezigheid te gebruiken als een soort kruispunt, waar grootmoedige en commerciële artistieke uitingen hun intrede doen.

Alles is een uiteengereten drager die uiteindelijk wordt opgebouwd tussen de echte gegevens (de stem van Squirru en een stewardess van een schip) en de articulaties die bevrijd zijn van de lineariteit van de tijd.

Verwijzingen naar de productieomstandigheden (het altijd ontbreken van geld en het gebrek aan betrokkenheid totdat het project als geldig is bevestigd) zijn een instrument in het geheel van gekke, parodiërende en ook gedocumenteerde bronnen die razernij opwekken: een esthetisch stuk dat zijn eigen aard bespreekt, maar dat zich laat inspireren door dat eerste zwevende voorbeeld om de mogelijkheden in vraag te stellen.

Nothing Older is deze vrijdag om 19.00 uur en zaterdag om 21.00 uur te zien in het Museum of Modern Art.