Hartzeer en problemen zijn alomtegenwoordig in de literaire fictie van deze week: The Scrapbook van Heather Clark, Ordinary Love van Marie Rutkoski, The Mobius Book van Catherine Lacey

De ontdekking van een plakboek van de grootvader van de auteur, die tijdens de Tweede Wereldoorlog Dachau hielp bevrijden, inspireerde deze niet bepaald historische roman. Hierin onderzoekt hij de morele implicaties van het verleden voor mensen die in het heden leven.

Anna, een studente aan Harvard, is als een blok gevallen voor Christophe, die architectuur studeert in Hamburg. Ze brengt daar elke vakantie met hem door en praat met hem over literatuur, de ervaringen van haar grootvader in de oorlog en de nog steeds zichtbare gevolgen van zowel het nazisme als de geallieerde bombardementen.

Toch wil Christophe zich niet volledig aan de relatie wijden. Bovendien is hij vaag over de rol die zijn grootvader tijdens de oorlog speelde, van wie hij volhoudt dat hij zich bij het Duitse verzet had aangesloten.

De architectuur van de roman voelt soms wat overdreven geconstrueerd aan, maar de rusteloos intelligente gesprekken tussen Anna en Christophe roepen sappige vragen op over in hoeverre individuen medeplichtig zijn aan de geschiedenis van een land.

Deze sexy zomerromance glijdt net zo makkelijk af als oesters en champagne. Emily heeft haar tienjarig huwelijk met de rijke, eigenzinnige Jack achter zich gelaten wanneer ze Gen tegenkomt, haar eerste liefde en een vrouw over wie ze nooit heen is gekomen – al durfde Emily dit eerder niet aan zichzelf toe te geven.

Terwijl Emily en Gen, die nu een topatleet is, op een voorzichtige reünie afstevenen, weigert Jack te erkennen dat het huwelijk voorbij is. Ondertussen vecht Jack ook nog eens met Emily om de voogdij over hun twee kinderen.

Maar Emily en Gen komen al snel in zwaar weer terecht, ze worden voortdurend door de pers in de gaten gehouden en ze zijn allebei niet meer de vrolijke tieners die ze waren toen ze elkaar voor het eerst ontmoetten.

Rutkoski verwerkt op een handige manier bekende ideeën over ambitie, individualiteit en verlangen in ontwapenend glinsterend proza, wat resulteert in een zoetelijk duizelingwekkende roman die zelfs door het onvermijdelijke einde niet uit het lood wordt geslagen.

Je kunt de fictieve memoires van Catherine Lacey – of moet ik zeggen: een autobiografische roman? – aan het eind beginnen als je wilt: dat maakt geen verschil.

Het boek bestaat uit twee delen, waarvan één ondersteboven is gedrukt, om de structuur van de Möbiusstrip waaraan het zijn naam ontleent, na te bootsen. Het biedt twee versies – één gepresenteerd als memoires, de andere als fictie – van hetzelfde verhaal, namelijk Lacey's echte breuk met de Amerikaanse schrijver Jesse Ball.

Beide verhalen onderzoeken de passiviteit van rouw en de overeenkomsten tussen liefdesverdriet en het verlies van religieus geloof, maar er is niet genoeg synergie tussen de twee om dit concept te rechtvaardigen.

Lacey is een enthousiaste experimentalist, maar je kunt niet nalaten te vermoeden dat ze probeert literaire verfijning te geven aan wat anders zou aanvoelen als een nogal lelijke aanval op haar ex.