Kunst in Pozzuoli. Een test voor toekomstige uitmuntendheid.

Over hetzelfde onderwerp:

In dit eeuwenoude land, waar geologie grenst aan metafysica, is mythe geen verhaal, maar een fenomeen. De grond kookt, stijgt en daalt in een stad die doorkruist wordt door een onzichtbare adem die haar verbindt met de diepte. Het is in dit tellurische landschap dat de vijfde editie van Panorama, de tentoonstelling op meerdere locaties, gepromoot door Italics, een netwerk van Italiaanse galerieën verenigd in de overtuiging dat kunst zich moet verhouden tot haar landschappen, tot 14 september te zien is. Na Procida, Monopoli, L'Aquila en Monferrato arriveert Panorama in Pozzuoli, een complexe en gelaagde stad, zwevend tussen archeologie en het heden. Gecureerd door Chiara Parisi, kunsthistorica en directeur van het Centre Pompidou-Metz, heeft ze een heldere en bondige titel gekozen: Divinization .

Een woord dat in de context van de Flegreïsche Velden meerdere betekenissen heeft, want hier is het heilige niet alleen een kwestie van geloof, maar van landschap. "We hebben voor vergoddelijking gekozen omdat deze dimensie toebehoort aan de bewoners zelf; deze editie is een eerbetoon aan hen", legt ze uit aan Il Foglio. "Dit land is complex, het is onmogelijk te verbergen, maar juist daarom wordt de keuze om hier te zijn een getuigenis."

Panorama Pozzuoli wordt daarom niet bezocht als een conventionele tentoonstelling, maar wordt voornamelijk te voet verkend, langs een route langs kerken, amfitheaters, stille straatjes, archeologische vindplaatsen en vergeten uitzichten. Kunst verweeft zich zo met de stedelijke structuur zonder deze binnen te dringen, in een ijle maar intense coëxistentie: in de kerk van San Raffaele Arcangelo of de kerk van het Vagevuur, in de Cinema Sofia en het Flavische amfitheater, in het openbare park van Villa Avellino, of in het archeologische park van Cumae, met een knipoog naar het nabijgelegen Napels. Onder de vele aanwezige kunstenaars bevinden zich Maurizio Cattelan en Anish Kapoor, Ugo Rondinone en Monica Bonvicini, William Kentridge, Tomaso Binga en Emilio Isgrò.

Naast hedendaagse namen worden werken van oude en moderne kunst getoond, in een vergelijking die nooit verbazing nastreeft, maar eerder een dialoog. Er zijn 17e-eeuwse Napolitaanse schilders, verluchte manuscripten, heilige voorwerpen, en alles draagt ​​bij aan hetzelfde verhaal. De werken (meer dan 110 van 47 kunstenaars), sommige bijna onzichtbaar, andere duidelijk aanwezig, worden niet tentoongesteld, maar ingevoegd, en worden geografie, gebaar en ondervraging, waardoor kunst in stilte kan opereren. "We hebben ervoor gekozen om meerdere werken van dezelfde kunstenaar te presenteren, waardoor er bijna mini-solo-tentoonstellingen ontstaan", voegt de conservator toe. "Het resultaat is een rijke reis die het oude, het moderne en het hedendaagse met elkaar verweeft, eindigend met de figuur van de Sibille."

Ver verwijderd van elk spiritualisme, bevraagt ​​haar idee van 'vergoddelijking' nieuwe vormen van het heilige, zoals het beeld, het lichaam, de natuur en de gemeenschap, maar ook het geheugen, het landschap en de identiteit. Mythes zijn hier nooit decoratief, maar een levende substantie, opgebouwd uit historische en culturele gelaagdheden. Vergilius, Homerus, de Sibillen en de zeegoden zijn terugkerende aanwezigheden, niet als citaten, maar als onzichtbare structuren van het landschap. Er is geen gebrek aan burgerinitiatieven en participatieve initiatieven, ontmoetingen met studenten, interventies op gemarginaliseerde plekken, sprekershoeken waar dichters, filosofen en ambachtslieden te gast zijn. In dit open systeem kiest ook de wereld van de gastvrijheid ervoor een belangrijke rol te spelen.

Het Jumeirah Capri Palace bijvoorbeeld, bekend om zijn toewijding aan het verbinden van kunst, gastronomie en wellness, dankzij de inzet van Ermanno Zanini, algemeen directeur van het hotel en vicepresident voor Zuid-Europa en Groot-Brittannië van Jumeirah, neemt actief deel aan het evenement door de gastronomische pop-up aMaRe Capri, gecreëerd door meesterpizzabakker Franco Pepe, naar het hart van Rione Terra te halen. Het is niet zomaar een tijdelijk restaurant, maar een levende installatie, een manier om de mediterrane cultuur te vertellen via eten, niet als luxe, maar als een gedeelde taal, een elegante aanwezigheid die perfect geïntegreerd is in de geest van het evenement. Een levensvatbaar (en succesvol) model van samenwerking tussen cultuur en bedrijfsleven, gastvrijheid begrepen als ervaringsgerichte mecenaat en betekenisvolle curatie . Panorama Pozzuoli slaagt erin de maatschappelijke dimensie van kunst te herstellen zonder in te boeten aan complexiteit, en in een tijdperk dat elke vorm van diepgang verslindt, kiest de tentoonstelling voor traagheid, de reis en nabijheid. "De stad is meer dan een decor; ze is een verhalend organisme. En kunst wordt, als gesprekspartner, een instrument van kennis, niet alleen van visie", voegt Parisi toe. En misschien, voegen we toe, is dit nu juist de ware vergoddelijking van vandaag: niet verheffen, maar luisteren, vorm geven aan betekenis, zonder op te houden met vragen stellen.