Mozart in Big Brother, met het boosaardige genie van Robert Carsen

Over hetzelfde onderwerp:

Robert Carsen is 's werelds grootste operaregisseur en hij faalt zelden. Hij is echter op zijn best wanneer hij onze krakkemikkige hedendaagse wereld op de korrel kan nemen. Zo plaatst hij La Scala's nieuwe "Così fan tutte" in een realityshow, een kruising tussen Big Brother, Temptation Island of een ander "dienaarsprogramma" (citaat van mijn negentigjarige moeder), die hun sentimentele pornografie immers altijd hebben vermomd als een sociaal experiment . Maar een test van (on)trouw is precies wat Don Alfonso voorstelt aan de twee jonge officieren, die er nog steeds naïef van overtuigd zijn dat hun geliefden constant zijn. Aan de ene kant de cynische mechanische aspecten van Da Ponte & Mozarts "homme machine"; aan de andere kant de vulgariteit van degenen die hun ondergoed op de beeldbuis leggen: het kruis levert een even hilarisch als diepgaand spektakel op. En zo zijn de twee knappe stellen deelnemers aan de trashy realityshow "The School of Lovers", gepresenteerd door Don Alfonso en Despina, met poolparty's voor halfnaakte knappe meiden, uitstapjes naar het luxe leven van het leger aan boord van het door AI nagemaakte vliegdekschip Cavour met de Italiaanse vlag die wappert, Fiordiligi die (slecht) "Per pietà, ben mio, perdona" zingt in de biechtstoel van Big Brother, en Despina vermomd als dokter die live via Zoom recepten uitschrijft.

Het mooie is dat, als dit de setting is, de film zeer traditioneel is, met alle symmetrieën van de gebruikelijke Così en de gevestigde grappen, zoals de magneet – sorry, de hypnotiserende steen – die de vergiftigde Guglielmo en Ferrando weer tot leven wekt, maar dan met chloor uit het zwembad, niet met arseen (o, arme Mozart!). De emotie is onfeilbaar voelbaar bij "Sweet Be the Wind" voor het glinsterende oppervlak van een immense zee. Maar het duistere genie van onze geliefde Robertino schuilt in het feit dat Mozarts sentimentele ambiguïteit wordt weerspiegeld in die van televisie: niets is onjuister dan de veronderstelde waarheid van beelden, en vice versa. Zo legt Carsen ons uit waarom Mozart eeuwig is, en dus eigentijds: er is geen beter antwoord denkbaar op de onsamenhangende onzin van degenen die beweren dat opera's "te lang" zijn en het waard zijn om ingekort te worden om jonge mensen aan te trekken.

Sterker nog, zelfs het publiek in La Scala applaudisseerde, en de jongeren (die erbij waren, het zal wel mond-tot-mondreclame zijn geweest) nog meer. Het is jammer dat deze Così muzikaal gezien zo-zo is. Alexander Soddy dirigeert goed, beheerst maar levendig, met redelijke tempo- en sonoriteitsbreuken voor zijn zeer zwakke cast (niet geholpen, moet gezegd worden, door een "open" decor dat de stemmen overstemt). De tweede akte was beter dan de eerste, toen we onverwachts wat discrepanties tussen de orkestbak en het podium hoorden. Het gezelschap is typisch gebrekkig vanwege het ancien régime van La Scala, een verzameling ooit geweldige zangers die nu sprakeloos zijn, veelbelovende talenten die nooit groot zullen worden, en algemene middelmatigheid. Een fatsoenlijke Norma is moeilijk te vinden; een Despina die te horen is, dat garandeer ik je, niet. De beste is het duo Dorabella-Guglielmo, dat wil zeggen Nina van Essen en Luca Micheletti. De 24e en 25e editie in La Scala eindigt hier: afgezien van een paar shows, wat een seizoen van ontmoedigende, wanhopige bescheidenheid.

Meer over deze onderwerpen: