Ábalos en mijn moeder

José Luis Ábalos getuigde maandag voor het Hooggerechtshof. Toen de rechter hem vroeg naar de hem belastende opnames, bleek dat de voormalige minister antwoordde dat hij zich "noch in de stem, noch in de inhoud" herkende. Deskundigen stelden Ábalos' houding onmiddellijk vast als die van iemand die zijn toevlucht zoekt in de hypothese van manipulatie van de opnames en in de steeds wijdverbreidere poging om belastend bewijs toe te schrijven aan kunstmatige intelligentie. Sterker nog, AI is een centraal thema geworden in de actualiteit, zowel om positieve redenen als vanwege het criminele of onverantwoordelijke gebruik ervan.

Vanuit een verhalend perspectief geef ik toe dat Ábalos meer nieuwsgierigheid bij mij opwekt dan andere politici in de socialistische kringen. En dat komt deels door die stem, die de vermeende verdachte beweert niet te herkennen. Voordat hij door het schandaal werd verslonden, blonk Ábalos al uit in het rijk van de onduidelijke stemmen, doordrenkt van nicotine en die slapeloosheid die niet altijd aan werk kan worden toegeschreven. Een Joaquín Sabin-achtige stem, om het zachtjes uit te drukken. Zelfs toen hij zich moest verantwoorden over de zaak die Delcygate heette (een nachtelijke ontmoeting met de vicepresident van Venezuela op luchthaven Barajas), toonde Ábalos de nachtelijke welsprekendheid van een geïnterviewde van Jesús Quintero, waarin zijn toon de raadsels die zijn verhaal opriep niet oploste. Misschien is dat de reden waarom, toen president Pedro Sánchez hem ontsloeg, het gerucht de ronde deed dat Sánchez, toen hij het nieuws bracht, tegen hem had gezegd: "Je weet toch wel waarom."

Ábalos schittert op het gebied van onduidelijke stemmen, verteerd door nicotine en slapeloosheid.

Ik herinner me dit omdat de strategie die aan Sánchez wordt toegeschreven, overeenkomt met wat mijn moeder soms gebruikte om een ​​straf of een schorsing te rechtvaardigen. De methode is pervers, maar effectief. Ze zei dan tegen me: "Je weet toch wel waarom", en zonder dat ik het hoefde te specificeren, moest ik aangeven welke zonde of overtreding ik had begaan. En nu we het toch over mijn moeder hebben, zij had ook moeite met het herkennen van haar eigen stem. Als ze meewerkte aan de radio en programma's haar een cassettebandje met haar toespraak gaven, luisterde ze er aandachtig naar (fout!) en zei uiteindelijk: "Ik herken mijn stem niet."

Lees ook

Er lijken morfologische redenen te zijn die deze discrepantie tussen interne en externe waarneming veroorzaken. Wanneer we spreken, bereiken we onze sonische identiteit via interne kanalen die, na het cerebrale filter te zijn gepasseerd dat ons vertrouwd maakt met emotionele nuances, ons uiteindelijk definiëren. Wanneer de waarneming extern is, klinkt de stem echter hoger en meer metaalachtig. Dit is een veelvoorkomend gevoel bij radio-operators, die zich vaak ongemakkelijk voelen om naar zichzelf te luisteren. In de tijd van mijn moeder had het contrast een beperkt bereik. Zelfs als het niet herkenbaar was, wisten degenen onder ons die luisterden dat zij het was. Vandaag de dag zou ze, net als Ábalos, kunnen zeggen dat haar woorden zijn veranderd en, de AI beschuldigend, haar vinger ernaar wijzen en zeggen: "Je weet al waarom."