Brandstichting

De afgevaardigde van de Unie van Socialistische Sovjetrepublieken (USSR) bij de Verenigde Naties, Nikolaj Fedorenko, verklaarde in zijn toespraak tot de Algemene Vergadering op 12 juni 1967 dat het zionisme de erfgenaam van het nazisme was en dat de methoden ervan aan die van Hitler deden denken. Tot het tegendeel bewezen is, is dit historisch gezien de eerste vergelijking tussen zionisme en nazisme. De toon was gezet.

Het is in het kielzog van de weg die de USSR heeft geopend (die, vergeet niet, koste wat kost de onthulling van Lenins Joodse afkomst heeft onderdrukt; denk ook aan Andropovs zielige en belachelijke schaamte jegens zijn Joodse voorouders) en door haar antisemitische beleid, waarvan slechts af en toe werd afgeweken vanwege dringender belangen, dat deze litanie zich sindsdien blijft herhalen.

De recente geschiedenis vormt daarop geen uitzondering. Integendeel. De gesloten gelederen rond het woord "genocide" zijn er juist op gericht deze verbinding in stand te houden, met als doel de westerse steun, en zelfs meer, voor de staat Israël te delegitimeren. De propaganda van de terroristische groepering fungeerde als een uiterst nauwkeurig instrument in de publieke en publieke opinie; Hamas begreep, intelligent genoeg, heel goed dat woorden de bliksem zijn die voorafgaat aan de donder van daden.

Ten eerste was er de nadruk op het woord, nog steeds in de vorm van schijn. Israël, zo werd gezegd en herhaald, pleegt genocide. Door die herhaling werd de stelling de normale, impliciete verwijzing naar het conflict dat ontstond door de aanval van Hamas op Israël op 7 oktober 2023, met zijn parade van geweld en moorden op burgers, naast het nemen van onschuldige gijzelaars. Vanaf dat moment beschuldigden de demonstraties Israël niet langer van genocide, maar protesteerden ze tegen de genocide die Israël naar verluidt pleegde. Israël werd de satanische agressor, die kwaad beoefende om het kwaad zelf, een vorm van nazisme, die Hamas, het onschuldige en vreedzame slachtoffer, reflexmatig in een goed daglicht stelt. (Dit wordt in grote mate veroorzaakt door de ontbinding van de Joodse specificiteit, die zich heeft vastgezet en zelfs opereert waar men het niet mogelijk zou achten, zoals blijkt uit de uitspraak (01:05:16) van Manuela Franco, nationaal coördinator van de Europese Strategie ter Bestrijding van Antisemitisme en ter Bevordering van het Joodse Leven, in een radioprogramma gewijd aan Auschwitz, en zonder tegenspraak van journalisten, "na een gevaar voor Joden te zijn geweest [...] vormt antisemitisme een bedreiging die veel verder gaat dan de bedreiging voor Joden." Deze uitspraken zijn zeker niet schandalig, maar juist dit bewijst de transformatie van het Joodse element tot een diffuus symbool ten volle. Dit is een "misstap" die zich bij islamofobie niet zou voordoen. Wie had ooit gedacht dat islamofobie een bedreiging vormt die veel verder gaat dan de bedreiging voor moslims? De vraag stellen is haar het antwoord geven.)

De logische en beoogde stap was Hamas te legitimeren als de grondlegger van de Palestijnse staat. De verklaring was geforceerd en, als vanzelf, ontstond de urgentie om de Palestijnse staat te erkennen in de publieke, politieke en diplomatieke sfeer – en er zijn toevalligheden zoals het fabeltje. Zelfs de Portugese regering gaf op 31 augustus een verklaring uit over de kwestie, waarin zes voorwaarden voor erkenning werden gesteld, die nu prompt zijn vergeten in de verklaring van 19 september. Dit is een zaak om te bewaren voor een toekomstig kabinet van politieke schurken, met een prominente plaats voor haar belangrijkste leider, minister van Buitenlandse Zaken Paulo Rangel. Let op: ofwel door een dergelijke radicale koerswijziging, waarvoor geen enkele rechtvaardiging wordt aangevoerd, zonder voorbehoud te interpreteren; ofwel, en er ontstaat onvermijdelijk argwaan door dat gebrek aan rechtvaardiging, door het uiteindelijke resultaat te beschouwen als het ware doel dat de eerste verklaring slechts voorbereidde.

Hamas riep op tot wereldwijde protesten tegen de genocide, en kort daarna – en de toevalligheden blijven zich herhalen – verklaarde Francesca Albanese, de speciale VN-rapporteur voor de bezette Palestijnse gebieden, op 17 augustus in een verklaring dat Hamas een legitieme politieke beweging was.

De media-agenda ging verder. De humanitaire vloot naar Gaza blijft media-aandacht genereren als een onafgebroken bas, naast demonstraties in Europese hoofdsteden en het gebruik van de keffiyeh door "beroemdheden", de nieuwe vétement d'apparat in het tijdperk van sociale media. Symptomatisch en verhelderend was wat er gebeurde tijdens de Vuelta en met de uitspraken van de Spaanse premier Pedro Sánchez, die, in een zeldzaam gebaar van vrijwillige institutionele capitulatie, het verlies van controle door de staat over de door haar gecreëerde instellingen bekrachtigde door te verklaren dat hij "diepe bewondering voelt voor het Spaanse maatschappelijk middenveld, dat zich mobiliseert tegen onrecht", en daarmee de macht van de straat rechtvaardigde, die terecht was overgedragen aan de jurisdictie van Hamas, en eraan toevoegde dat Israël niet mag deelnemen aan internationale sportwedstrijden "zolang de barbaarsheid in Gaza voortduurt".

Dit alles heeft als voordeel dat het, indien nodig, nog maar eens duidelijk maakt dat het beroemde onderscheid tussen antisemitisme en antizionisme, dat steeds weer opnieuw wordt geactiveerd, niets meer is dan een leugen. Het is zelfs lange tijd bekend geweest als het globaliseren van de intifada – in Duitsland had het enkele decennia geleden nog een iets meer sprekende naam: de Joden in het Lager waren Todeskandidaten .

Maar het laat ook zien dat het islamofascisme van Hamas, als een parasiet in zijn gastheer, een westers islamo-linksisme heeft geïnfiltreerd dat gegijzeld wordt door een opgewarmd exoticisme en een kinderachtig antikapitalisme, als voorwendsels voor een wijdverbreid nihilisme en wereldhaat. En in het gevangen organisme scheidt het het gif af en verzamelt het het waarmee het zichzelf zal doden; te oordelen naar Sánchez, zonder pijn en vreugde. Het valt niet te negeren dat er een nieuw antwoord is op een oude vraag. Wie is de baas? Wie is de baas? Wie is de baas? Hamas! Hamas! Hamas!