En op de 19e?

Op de 18e heb ik geen twijfels meer: ​​ik stem weer op de CDS (waar die is), zoals gewoonlijk. Ik behoor namelijk niet tot degenen die, uit pure pech met een oud huwelijk, meteen weer voor de eerste de beste minirok gaan.

Ik betwijfel of de AD met een absolute meerderheid zal winnen. Als dat niet gebeurt, blijven we zoals we zijn en slepen we onszelf moeizaam voort, totdat de kiezers tekenen vertonen van genoeg van de toespraken tot de “Portugese mannen en vrouwen” die weer een klein bodo aankondigen, een kleine triomf, en de benoeming van een commissie voor de timide hervorming van dit of dat – in de NHS, in het rechtssysteem, in de huisvesting, in de belastingen, in de “strijd” tegen branden en de tragedie van de daklozen en andere tragedies.

Als er een nieuwe verkiezingsraadpleging plaatsvindt, zal dat waarschijnlijk onder auspiciën van een nieuwe president gebeuren. En als dit de admiraal is die misschien belangrijke dingen over het land en de wereld ontdekt, maar deze diepzinnige gedachten voor zichzelf houdt terwijl hij zich ontdoet van banaliteiten, dan zie ik hem al zeggen dat het nodig is om "het woord terug te geven aan de Portugezen", de gewijde uitdrukking voor degenen die kant-en-klare praatjes gebruiken.

Misschien hoeft het niet zo te zijn. Op dit punt zou het voor journalisten mogelijk zijn geweest om te concurreren om de onenigheid binnen de regering aan het licht te brengen. De AD-ministers wilden dit en dat hervormen, terwijl hun Chega-collega's zich de haren uit het hoofd trokken omdat bepaalde hervormingen hun kiezersklanten en hun wereldbeeld zouden schaden. Maar er zouden geen verkiezingen hebben plaatsgevonden.

Of andersom, of op een andere manier, zoals bij contrafactische oefeningen doet iedereen wat hij/zij wil.

Er is geen gebrek aan eigenzinnige magistraten, en sommigen van hen zijn vooraanstaande figuren zoals António Barreto, die graag overeenstemming zouden zien tussen de twee grootste partijen voor het nobele doel van ‘hervorming’, omdat de langzame en voortdurende afglijding van het land naar de laatste ontwikkelingsgebieden zelfs de meest bewuste mensen zorgen baart. Er is echter geen enkele fundamentele hervorming mogelijk die niet de privatisering van de economie en het afslanken van de staat inhoudt, en daarmee dodelijke slagen toebrengt aan de vele belangen die zich als hardnekkige teken in het economische en sociale weefsel hebben genesteld – precies het resultaat van decennialang socialistisch beleid.

De berekening achter het centrofilisch manipuleren is dat het alleen mogelijk is de belangen van veel ‘natuurlijke’ kiezers van de PSD en de PS te kwetsen als die twee het met elkaar eens zijn. Anders is degene die profiteert van de onvrede over wat de een doet de ander, die bij het eerste tij alles omdraait.

Als redenering is het niet slecht. Behalve dan dat er vrijwel geen enkele zinvolle hervorming (behalve misschien die van Justitie) doorgevoerd kan worden mét de PS, maar wel tégen de PS. De verdediging van een Centrão bekent dus twee dingen: ten eerste dat rechtse hervormingen in Portugal niet mogelijk zijn; en de andere is dat degene die dit doet, zelfmoord pleegt.

Maar nee: Passos Coelho bewees dat het mogelijk is om oprecht hervormer te zijn en verkiezingen te winnen; en de opkomst van Chega garandeert dat er buiten de staatspartij (zoals wijlen Medina Carreira het noemde) voldoende menselijk kapitaal aanwezig is om meerderheden te vormen.

Het zou wenselijk zijn als de stemmen die naar Chega gaan allemaal naar AD zouden gaan. Maar het feit dat dit niet gaat gebeuren, bewijst dat degenen aan de rechterkant die iets anders willen, er niet op vertrouwen dat er met de AD geen sprake meer van hetzelfde zal zijn.

Er zijn mensen in Portugal die willen veranderen. Als de AD dit begrijpt en beschikt over een absolute meerderheid (ook al heeft ze daarvoor de kruk van de IL nodig), doet ze er goed aan het geschreeuw van de media en de oppositie te negeren en de sfeer binnen de trojka te herstellen. Ditmaal zonder de vernederingen van buitenlandse bazen, zonder de druk van periodieke gedragstests en met de tijd om na te denken en te beoordelen.

Waar te beginnen? Er is zóveel te doen, dat ik hier in mijn comfortabele fauteuil zeker geen lijstje ga maken. Dat zou namelijk enorm onvolledig zijn en hier en daar zelfs aanleiding geven tot discussie.

Maar ik verzoek nu om een ​​gemakkelijke, snelle, kosteloze en gezonde hervorming: afzien van het behandelen van de Portugezen als “Portugese mannen en vrouwen”. Dit taalgebruik is laf en onwetend. Laf omdat het een semantische concessie is aan de linkse sfeer van deze tijd, die in naam van gelijkheid de traditie met een hamer kapot slaat; en onwetend omdat hij geen rekening houdt met grammatica – het mannelijk meervoud verwijst niet alleen naar het mannelijk geslacht, maar ook naar het vrouwelijk.

En als we alles in ogenschouw nemen, is het misschien niet alleen een aanpassing aan de spraak. Dat de noodzakelijke veranderingen mannen met sterke baarden vereisen, ook al zijn het vrouwen. Het zijn immers Margaret Thatcher en Giorgia Meloni die vandaag de dag, en vele anderen in het verleden en steeds meer in het heden, de weg wijzen, zonder dat iemand hen ervan beschuldigt dat ze niet vrouwelijk zijn.

Redactionele opmerking: De standpunten die door de auteurs van de in deze rubriek gepubliceerde artikelen worden geuit, worden mogelijk niet volledig onderschreven door alle leden van Oficina da Liberdade en weerspiegelen niet noodzakelijkerwijs het standpunt van Oficina da Liberdade over de behandelde onderwerpen. Hoewel de leden van de Oficina da Liberdade en de gastauteurs een gemeenschappelijke visie hebben op de staat, die ze klein willen hebben, en de wereld, die ze vrij willen hebben, zijn ze het niet altijd met elkaar eens over de beste manier om daar te komen.